Δεν το δέχομαι
Photo: Nikonsnapper/Flickr
Το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας έγραφε πως «η Ελλάδα καταρρέει». Έπεσε στην αντίληψή μου φευγαλέα την ώρα που τη διάβαζε ένας κύριος-εβδομηντάρης περίπου, δίπλα μου στη στάση. Δύο λεπτά αργότερα ακούω τη συζήτηση δύο νέων είκοσι-είκοσι πέντε στο λεωφορείο. «Είδες τι έκανε αυτός; Πέταξε την εφημερίδα του κάτω». Ο φίλος του απαντάει αστειευόμενος. «Σωστά, γιατί να κρατήσω την πόλη μου καθαρή;».
Το κοινό χαρακτηριστικό του Λιάπη, του Τσοχατζόπουλου και του εβδομηντάρη στη στάση είναι ότι είναι αντιπρόσωποι ενός πεπαλαιωμένου συστήματος του οποίου οι συνιστώσες έχουν ήδη υπεραναλυθεί. Οφείλουμε ωστόσο να τους αναγνωρίσουμε ένα καλό, και αυτό είναι ότι επένδυσαν πολύ στα παιδιά τους. Δίδαξαν και ενσάρκωσαν αξίες άσχετα αν οι ίδιοι απέτυχαν στην εφαρμογή. Η νέα γενιά διαφέρει, ψάχνει, μορφώνεται, δουλεύει. Ακόμα και με απρόσφορο το έδαφος, αξιοποιεί κάθε παραγωγικό κομμάτι του εαυτού της, χτίζοντας έτσι τη δική της πραγματικότητα μακριά από την πραγματικότητα που της κληροδότησαν. Μακριά από την πραγματικότητα που αποτυπώνει το πρωτοσέλιδο.
Η Αγάπη σεναριογραφεί μια ταινία μικρού μήκους ενώ παράλληλα διαβάζει για την εξεταστική. Η Νεφέλη προετοιμάζεται για την τελική φάση εικονικής δίκης στην Οξφόρδη. Η Δώρα σπουδάζει πολιτικές επιστήμες, δουλεύει σε καφετέρια και γράφει σε ένα περιοδικό. Ο Στέφανος ηχογραφεί το καινούριο του cd, η Βάσω είναι μπαλαρίνα και συμμετέχει σε οργανωτικές επιτροπές συνεδρίων. Η Μαρία κάνει promotion, ασχολείται με τη μόδα και την Παρασκευή παρουσιάζει εργασία στο μάθημα της Πολιτικής Δικονομίας. Η συνεχής επαφή μου με νέους ανθρώπους με κάνει να συνειδητοποιώ πόσο η Ελλάδα δεν καταρρέει.
Δεν το δέχομαι ότι η Ελλάδα καταρρέει.
Δεν το δέχομαι ότι η Ελλάδα καταρρέει.
*Η Αντιγόνη Κλεφτούρη είναι φοιτήτρια Νομικής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
