Καταστάσεις... Βαϊμάρης

ΔΕΥΤΈΡΑ, 31 ΟΚΤΩΒΡΊΟΥ 2011

Καταστάσεις... Βαϊμάρης

Του Γιώργου Σιακαντάρη, ΝΕΑ, 31.10.11

Τα επεισόδια της 28^ης Οκτωβρίου δεν πρέπει να αιφνιδίασαν κανένα και ας κάνουν πολλοί τον αιφνιδιασμένο. Εδώ και δυο χρόνια ζούμε καταστάσεις Βαϊμάρης. Μια καχεκτική δημοκρατία σε καιρούς κρίσης αξιών και βαθύτατα απελπιστικής οικονομικής κρίσης, ευρισκόμενη σε παντελή αδυναμία να υπερασπιστεί τη νομιμότητα, αφήνει συνεχώς την κατάσταση να της ξεφεύγει από τα χέρια. Την ίδια στιγμή παρατηρείται το φαινόμενο πολιτικές ομάδες τόσο διαφορετικές μεταξύ τους να συγκλίνουν στην αμφισβήτηση του δημοκρατικού πλαισίου επίλυσης των κοινωνικών διαφορών, σύμφωνα με το οποίο δημοκρατία υπάρχει μόνο εκεί όπου για να αλλάξεις μια κυβέρνηση δεν χρειάζεται να αιματοκυλίσεις μια χώρα, δεν χρειάζεται να αποκεφαλίσεις τους προηγούμενους ηγέτες της ούτε καν να τους προπηλακίσεις, αρκεί μόνο την επόμενη φορά να μην τους ψηφίσεις (Καρλ Πόπερ).

Εχουμε αμφισβήτηση όχι της δημοκρατίας όπως υπάρχει και λειτουργεί, όχι εναντίον συγκεκριμένων πολιτικών προσώπων και πρακτικών, αλλά εναντίον της ίδιας της πολιτικής και της δημοκρατίας ως τρόπου και μέσου για την ομαλή διευθέτηση και επίλυση των κοινωνικών διαφορών. Αυτές οι ομάδες συγκλίνουν σε λογικές απόρριψης της μετριοπάθειας και του ορθού λόγου και στην προώθηση λογικών μίσους και διχασμού. Η πολύπλοκη κοινωνία χωρίζεται στα δύο, στους προδότες και στους πατριώτες ή στους αυτόκλητους προασπιστές των φτωχών και αδυνάμων.

Ολα τα παραπάνω φυσικά και περιγράφουν τόσο τις καταστάσεις που έζησε η Γερμανία την περίοδο 1918-1933 όσο και τη σημερινή καχεκτική Ελληνική Δημοκρατία. Δυστυχώς εδώ δεν έχουμε να κάνουμε καν με αναλογίες αλλά με επαναλήψεις γεγονότων και περιστάσεων, εξίσου αν όχι ακόμα πιο τραγικών. Ελπίζω πως δεν θα έχουμε και επαναλήψεις στα αποτελέσματα.

Οι επιθέσεις, άλλες οργανωμένες και άλλες εμφανώς αυθόρμητες κατά των εκπροσώπων της κεντρικής πολιτικής σκηνής και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, είναι επιθέσεις που εκμεταλλευόμενες την οργή ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων, επιδιώκουν την κατάλυση της δημοκρατίας και του πολιτικού συστήματος.

Η προαναφερθείσα φαιοκόκκινη σύγκλιση έγινε πλέον ιδιαίτερα εμφανής με την εκμετάλλευση των παρελάσεων. Δεν είναι τυχαίο που πλέον αυτές τις παρελάσεις επιχειρούν να εκμεταλλευτούν όχι μόνο οι ακροδεξιές ομάδες, αλλά και πολιτικά κόμματα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Τάσος Κουράκης δήλωνε στην ΕΤ3 πως το κόμμα του βρίσκεται εκτός πολιτικού συστήματος, ταυτιζόμενος με την πάγια θέση του ΚΚΕ πως αναγνωρίζουμε το Σύνταγμα και το πολιτικό σύστημα όταν και αν μας συμφέρει. Την ίδια στιγμή, ο εκπρόσωπος Τύπου του Συνασπισμού στο Mega δήλωνε πως πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η πλειοψηφία και το κυβερνών κόμμα μια οικτρή μειοψηφία. Το δεδομένο πως στη δημοκρατία το ποιος είναι μειοψηφία και ποιος πλειοψηφία το αποφασίζουν οι πολίτες, φαίνεται πως για τον εκπρόσωπο Τύπου του Συνασπισμού και για όσα αυτός ο χώρος εκφράζει είναι ασήμαντα αστικά κατάλοιπα και ψευδοευγένειες μεταξύ ξεπεσμένων αριστοκρατών, που έλεγε και ο Λένιν. Αλλά τι λέω εγώ, εδώ τώρα στην Ελλάδα, μια Αριστερά που κάποτε ήθελε να λέγεται ανανεωτική, σήμερα ανακαλύπτει το λάθος των συμφωνιών της Βάρκιζας και θεωρεί καταστροφή το ότι η χώρα δεν έπεσε σε ολοκληρωτικές περιπέτειες. Σήμερα αυτή η Αριστερά με την ευκολία του αμαθούς και του ρηχού κριτή της ιστορίας κατηγορεί τους αντιπάλους της για «εσχάτη προδοσία», όταν με αυτήν την κατηγορία εκτελούνταν τα μετεμφυλιακά χρόνια οι αριστεροί της εποχής. Επομένως δεν είναι καθόλου τυχαίο που αυτή η Αριστερά, αντί να θέτει το ζήτημα κατάργησης των παρελάσεων, ως μορφές εκδήλωσης ενός στρατοκρατικού και εθνικιστικού πνεύματος, κοιτάει πώς να τις εκμεταλλευτεί περισσότερο. Σ' αυτό το πλαίσιο η «νεοταξική Ακροδεξιά» δεν μπορεί παρά να αισθάνεται δικαιωμένη. Ευτυχώς που την τιμή της Ανανεωτικής Αριστεράς σώζει η ΔΗΜΑΡ.

Βεβαίως δεν πρέπει να αποδίδονται όλες οι αντιδράσεις στον ΣΥΡΙΖΑ και την Ακροδεξιά. Γι' αυτήν την εξέλιξη φταίνε και εκείνοι οι πολιτικοί που αφενός καθυστέρησαν τις μεταρρυθμίσεις και σήμερα, που το βάρος τους είναι δυσβάστακτο, αναπαράγουν τις κοινοτοπίες περί μέτρων που είναι ιδεολογίας τους, αντί να υπερασπισθούν με σθένος τις πολιτικές, οι οποίες σε μια χώρα που δαπανά περισσότερα απ' όσα παράγει, επιδιώκουν να κρατήσουν τη χώρα ζωντανή, μέχρι να αλλάξει το παραγωγικό της μοντέλο.

Ο Γιώργος Σιακαντάρης είναι διδάκτωρ Κοινωνιολογίας

Πολίτες εκτός κοινωνίας

ΔΕΥΤΈΡΑ, 31 ΟΚΤΩΒΡΊΟΥ 2011

Πολίτες εκτός κοινωνίας

Της Βάσως Κιντή, ΝΕΑ, 31.10.11

Η πιο χαρακτηριστική εικόνα από τα πρόσφατα επεισόδια με τις παρελάσεις είναι αυτή ενός καλοντυμένου μεσήλικου στην Πάτρα ο οποίος αφού απωθήσει με οργή αστυνομικούς και κιγκλιδώματα, ανακόπτει αμέσως την ορμή του και περιφέρεται αμήχανα στο οδόστρωμα. Σε αυτή τη θέση απορίας και πλήρους αδυναμίας οδηγούνται όσοι απλώς θυμώνουν και εξεγείρονται. Οταν οι θεσμοί και τα όρια που αυτοί θέτουν καταλύονται, δεν υπάρχουν πολίτες αλλά άτομα που κατά μόνας ή σε αγέλες περιφέρονται τυφλά και χωρίς στόχους, εκτεθειμένα σε κάθε κίνδυνο. Χάνεται η αγκαλιά της κοινωνίας, ακόμη κι αν αυτή είναι σκληρή, και γίνεται ο ένας για τον άλλον λύκος. Ανεύθυνα κόμματα σπρώχνουν τους πολίτες εκτός κοινωνίας και τους αφήνουν μετέωρους καθώς δεν έχουν τίποτε να τους υποσχεθούν και τίποτε να τους προσφέρουν.

Παλαιά η Αριστερά είχε να υποσχεθεί την επανάσταση, αλλά σήμερα δύσκολα κρύβεται η ιδιοτέλεια, κομματική και προσωπική, πίσω από τα ξέφτια μιας χρεοκοπημένης και αδιέξοδης ιδεολογίας. Το μέλλον προς το οποίο δείχνουν αυτές οι πρακτικές είναι ένα μέλλον ερημίας και εγκατάλειψης, ένα μέλλον βαριάς ήττας. Οσοι θέλουν να είναι πολίτες βαδίζουν συντεταγμένα με τους συμπολίτες τους, με σθένος και υπομονή, στον δρόμο της δημιουργίας και της δημοκρατίας. Η πολυφωνία, ο έλεγχος και η κριτική είναι στοιχεία αυτής της πορείας.

Η Βάσω Κιντή είναι αναπληρώτρια καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Αθηνών

δελτία τύπου

Δήλωση του προέδρου της Δημοκρατικής Αριστεράς, Φώτη Κουβέλη, στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Mega, αναφορικά με την πρόταση του πρωθυπουργού για δημοψήφισμα

Δευτέρα, 31 Οκτ. 2011 21:04 ΔΕΛΤΙΑ ΓΡΑΦ. ΤΥΠΟΥ

Ας εγκαταληφθούν οι ψευδώνυμες επιλογές και ας προχωρήσει η χώρα σε πρόωρες εκλογές. Είναι η πιο έντιμη λύση έτσι όπως είναι η κατάσταση.

Το δημοψήφισμα είναι μια αρνητική πρωτοβουλία της κυβέρνησης διότι δεν παρατίθενται όλα τα ερωτήματα. Το ερώτημα ναι ή όχι στη δανειακή σύμβαση συναρτάται με όλα τα ζητήματα που είναι δημοσιονομικού χαρακτήρα. Με βάση και το Σύνταγμα τίθεται το ζήτημα αν μπορεί να γίνει δημοψήφισμα με αυτό το ερώτημα.

Ανακοίνωση της ΔΗΜΑΡ για τις τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις

Δευτέρα, 31 Οκτ. 2011 19:11 ΔΕΛΤΙΑ ΓΡΑΦ. ΤΥΠΟΥ

Καμία ευρωπαϊκή συμφωνία για την αντιμετώπιση του χρέους δεν μπορεί να λειτουργήσει προς όφελος του ελληνικού λαού, αν δεν υπάρξουν άμεσα μέτρα για την ανάπτυξη, την προστασία των αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων, την εκκίνηση της παραγωγικής διαδικασίας και την υπεράσπιση της μισθωτής εργασίας.

Δηλώσεις Θ. Μαργαρίτη για το πολιτικό κλίμα στη χώρα μας και τα τελευταία γεγονότα

Δευτέρα, 31 Οκτ. 2011 14:26 ΔΕΛΤΙΑ ΓΡΑΦ. ΤΥΠΟΥ

Ο Θόδωρος Μαργαρίτης, μέλος της Ε.Ε. της Δημοκρατικής Αριστεράς, μιλώντας στο web radio Zougla και το δημοσιογράφο Νίκο Γεωργιάδη, μεταξύ άλλων, είπε:

Τα ακραία γεγονότα στις παρελάσεις, τα ισοπεδωτικά υβριστικά συνθήματα στα γήπεδα εναντίον όλου του πολιτικού κόσμου, αποτελούν ανησυχητικά φαινόμενα για την κοινωνική ζωή. Η Δημοκρατική Αριστερά υποστηρίζει την ανάγκη ενός οργανωμένου μαζικού κινήματος απέναντι στην κυβερνητική πολιτική και τα αντικοινωνικά μέτρα.

Η Δημοκρατική Αριστερά είναι αντίθετη σε ενέργειες και πράξεις που πλήττουν τη δημοκρατία, ανοίγουν το δρόμο σε κοινωνικό εκφασισμό και ευνοούν, σε τελευταία ανάλυση, συντηρητικές αναδιπλώσεις στην πολιτική μας ζωή.

Σχέδιο Διακήρυξης: Να μπει Στοπ στην Πορεία Καταστροφής της Πατρίδας και της Δημοκρατίας από τον Nikos Raptis, Κυριακή, 30 Οκτώβριος 2011

Σχέδιο Διακήρυξης: Να μπει Στοπ στην Πορεία Καταστροφής της Πατρίδας και της Δημοκρατίας

από τον Nikos Raptis, Κυριακή, 30 Οκτώβριος 2011 στις 9:08 μ.μ.

Τον τελευταίο καιρό, τα γεγονότα στα οποία δυναμικές ομάδες πολιτών επιβάλλουν ή προσπαθούν να επιβάλλουν τις απόψεις τους και την παρουσία τους στο δημόσιο χώρο «παίρνοντας το νόμο στα χέρια τους», πολλαπλασιάζονται και εγγίζουν πια τον συμβολικό πυρήνα του πολιτικού μας συστήματος: το Κοινοβούλιο, την Προεδρία της Δημοκρατίας, τους επισήμους εθνικούς εορτασμούς. Έχει προηγηθεί η γενίκευση της αυτοδικίας στη λειτουργία του αστικού χώρου, στις σχέσεις κράτους-πολιτών, στις διαπροσωπικές μας διευθετήσεις: η χώρα βυθίζεται στην ανομία και στην τυφλή «αγανάκτηση»...

Θεωρούμε χρέος μας να προειδοποιήσουμε πού οδηγεί αυτή η διαδρομή και πώς κατά τη γνώμη μας μπορούμε να αντιστρέψουμε την σημερινή τροχοδρόμηση προς την εθνική καταστροφή.

Η «έμπραχτη» επιβολή της ανομίας (στο όνομα της «αντίστασης», της «ανυπακοής», της «αγανάκτησης» κ.ο.κ) τελικά μεταθέτει την πολιτική διαμάχη στην πιο ωμή και αδιαμεσολάβητη από νόμους και κανονισμούς έκφραση του συσχετισμού δύναμης. Και ο πιο δυνατός, όπως θα αποδειχθεί αν τα πράγματα συνεχίσουν έτσι, είναι το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο, η ιδεολογία του και οι μηχανισμοί επιβολής του, συμπεριλαμβανομένων σεναρίων εκτροπής που μοιάζουν σήμερα υπερβολικοί και την επιβολή ενός αυταρχικού-αντιδημοκρατικού καθεστώτος.

Προειδοποιούμε την κυβέρνηση και τη ΝΔ πως οφείλουν να ανταποκριθούν στο λαϊκό αίτημα για ανατροπή του μεταπολιτευτικού συστήματος και ανάληψη των ευθυνών που τους αναλογούν.Καλούμε τα δύο μεγάλα κόμματα που μας οδήγησαν ως εδώ να ανακοινώσουν αμέσως πως ξεκινούν διαδικασίες αυτοδιάλυσής τους και ανασύστασης «εκ του μηδενός» των πολιτικών χώρων που εκφράζουν· καλούμε τους πρωθυπουργούς και τους υπουργούς των κυβερνήσεων από το 2007 ως σήμερα να ανακοινώσουν πως μετά τη λήξη της θητείας της σημερινής κυβέρνησης, τον Οκτώβριο του 2013, θα αποσυρθούν οριστικά από την πολιτική.

Ο Πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου να περιοριστεί το ταχύτερο δυνατό στη θέση του ηγέτη του πλειοψηφικού κόμματος στη Βουλή και να αναθέσει σε προσωπικότητα ευρέως βεληνεκούς τη συγκρότηση μιας κυβέρνησης εθνικής ανάγκης, με διευρυμένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, που θα υλοποιήσει τις διεθνείς δεσμεύσεις της χώρας και θα τη οδηγήσει  ως τις επόμενες εκλογές, το 2013. Καλούμε τα κόμματα εξουσίας και τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις να ανακηρύξουν το τέλος της μεταπολιτευτικής περιόδου και να εκκινήσουν τις πολιτικές εκείνες διαδικασίες που θα οδηγήσουν στη σύγκληση μιας μαζικής συντακτικής συνέλευσης, με πλατιά λαϊκή-κοινωνική συμμετοχή.

Προειδοποιούμε τα κόμματα της αντιπολίτευσης πως ο λαϊκισμός, η βία και η αυθαιρεσία που έχουν εξαπολύσει ή/και ανέχονται τελικά θα στραφεί και εναντίον τους και θα βυθίσει την Πατρίδα. Τα καλούμε να πρωταγωνιστήσουν στο αίτημα της τήρησης της νομιμότητας παντού.

Τα μέλη και τα στελέχη της αριστεράς ας αναλογιστούν τι θα σημάνει για τα ίδια και τα ιδεώδη που εκπροσωπούν η γενίκευση του αιτήματος για να μπει ένα τέλος στην ανομία, τις καταλήψεις και την διαρκή ομηρεία των απλών πολιτών, έστω και με εξωθεσμικό-πραξικοπηματικό τρόπο. Αυτό που οδηγούν πέραν του χείλους του γκρεμνού δεν είναι άλλο παρά το άρμα στο οποίο και τα ίδια κάθονται -και μάλιστα στην πρώτη θέση!

Καλούμε τους πολίτες να απόσχουμε, παρά τα αισθήματα οργής, αγανάκτησης, αδικίας που αισθανόμαστε, από κάθε πράξη που κινείται πέραν της τήρησης των Νόμων και του Συντάγματος και διαταράσσει την ομαλή διαβίωση των συμπολιτών μας: «είμαστε εις το εμείς»! Για να αλλάξει η νομιμότητα προς προοδευτική, κοινωνική, δημοκρατική κατεύθυνση –πράγμα που είναι εθνικά απαραίτητο να γίνει- οφείλουμε πρώτα απ’ όλα να κινηθούμε σε «μακρά πορεία εντός των θεσμών» της Μεταπολίτευσης και να πολιτικοποιήσουμε την δυσφορία μας προς την επιθυμητή για μας τους πολίτες κατεύθυνση. Θέλουμε να ηττηθεί το καθεστώς μπλοκ της παραοικονομίας, της διαφθοράς, του «μαύρου χρήματος» και της αργομισθίας, όχι να γιγαντώσουμε την επιρροή του.

Είναι η ώρα της οικοδόμησης του μέλλοντος της Πατρίδας και των παιδιών μας, όχι του τυφλού γκρεμίσματος των πάντων. Είναι η ώρα της προοδευτικής-κοινωνικής-δημοκρατικής μετεξέλιξης της Μεταπολίτευσης, όχι της επιστροφής σε αυταρχικές, φασίζουσες και εθνοκεντρικές επιλογές. Είναι η ώρα της διαφύλαξης και της εμβάθυνσης των μεγάλων κατακτήσεων του λαού μας των τελευταίων δεκαετιών, με κορυφαία τη συμμετοχή της Πατρίδας στον ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.

Είναι η ώρα της ευθύνης και της αλλαγής, όχι της επιπολαιότητας και της οπισθοδρόμησης.

Η ακαταμάχητη γοητεία του λαϊκισμού. Δοκίμιο για τη χρεοκοπία των μυαλών και των συνειδήσεων.

Η ακαταμάχητη γοητεία του λαϊκισμού. Δοκίμιο για τη χρεοκοπία των μυαλών και των συνειδήσεων.

 Του Μάκη Καραγιάννη

Η ελληνική κοινωνία αγουροξυπνημένη από τον λήθαργο της μπελ εποκ ενός καταναλωτικού ευδαιμονισμού που στηρίχτηκε στον υπερδανεισμό, αναζητά οργισμένη εξιλαστήρια θύματα. Το ελληνικό δημόσιο χρεοκόπησε. Όμως εκείνο που μας διαφεύγει είναι ότι ταυτόχρονα χρεοκόπησαν οι Δήμοι, οι συνεταιρισμοί, τα νοσοκομεία,  τα ΜΜΕ. Εν τέλει, χρεοκόπησε όχι το δημόσιο αλλά ένας ολόκληρος τρόπος σκέψης, οργάνωσης και πολιτικής στην οποία στηρίχτηκε η μεταπολίτευση. Δεν πρόκειται για οικονομική χρεοκοπία αλλά για την  χρεοκοπία των μυαλών και των συνειδήσεων.

 Τα ΜΜΕ δεν αναγνώρισαν τη μεγαλύτερη είδηση των τελευταίων 40 χρόνων. Το κρίσιμο ερώτημα είναι γιατί δεν την αντιλήφθηκε η Αριστερά. Η αριστερά που είναι μέρος αλλά και η αιτία του προβλήματος. Ακόμη και στην ύστερη φάση, όταν βρισκόμασταν στο χείλος της χρεοκοπίας πρότεινε 100.000 διορισμούς στο δημόσιο. Τη «γη της επαγγελίας» για τον έλληνα της μεταπολίτευσης. Όμως, δεν μπορούμε να κάνουμε πολιτική ερήμην των αριθμών.  Τα γεγονότα είναι ξεροκέφαλα, όπως έλεγε κι ο Βλαδίμηρος. Κι έτσι η πρώτη ανάγκη που προβάλλει δραματικά για τους αριστερούς είναι να κατανοήσουν. Να ερμηνεύσουν τα γεγονότα στο νέο πλαίσιο.  Εν τέλει, η ανάγκη για ένα «Νέο Διαφωτισμό» που θα μας απαλλάξει όχι από τα χρέη αλλά τον τρόπο σκέψης που μας χρεοκόπησε.

Νομίζω ότι η ρίζα του προβλήματος είναι  η κυρίαρχη ιδεολογία την οποία αναπνέει σύμπασα η ελληνική κοινωνία: ο ανδρεοπαπανδρεϊκός  λαϊκισμός της μεταπολίτευσης με τον οποίο συμβιβάστηκε και υιοθέτησε η αριστερά. Το ιδεολόγημα των μη προνομιούχων. Ένα διαταξικό συνονθύλευμα  που περιλαμβάνει όλους τους έλληνες απέναντι σε ένα κράτος που θεραπεύει αδιακρίτως πάσαν νόσον, ικανοποιεί όλα τα αντιφατικά αιτήματα, μοιράζει προνόμια και επιδόματα.  Είναι η ιδεολογία, με την αλτουσεριανή έννοια, που έβαλε τη σφραγίδα της στη μεταπολίτευση. Της σχέσης μας δηλαδή με την πραγματικότητα. Τον τρόπο με το οποίο αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο.

Ένας λαϊκισμός που  ακυρώνει την ευθύνη του πολίτη και τη θέση της πολιτικής παίρνουν εκείνα τα προεκλογικά πάρτυ στις πλατείες με τους χιλιάδες συνενόχους, που κραδαίνουν τις πλαστικές σημαίες του πελατειακού κράτους της μεταπολίτευσης. Ναι.  Είναι αυτοί οι «αγανακτισμένοι πολίτες» που δεν έκαναν ποτέ την αυτοκριτική τους και τώρα παριστάνουν τις «μωρές παρθένες».  Που κίνητρό τους ήταν ο πιο χυδαίος ατομισμός  για να νομιμοποιήσουν το αυθαίρετο εις βάρος του περιβάλλοντος, το καλό  επίδομα εις βάρος των αδύνατων, τον διορισμό εις βάρος εκείνου που δεν έγλειφε. Η πολιτική ήταν ένα γιουρούσι για την κατάληψη του κρατικού ταμείου που ικανοποιούσε όλα τα βίτσια και τις ανάγκες με τα δανεικά των ευρωπαίων.  Πού ήταν αλήθεια οι συνειδήσεις των "αγανακτισμένων πολιτών" όταν συνέβαιναν όλα αυτά; Ποιος εξέλεξε, όχι μία αλλά  δεκάδες φορές,  όλους αυτούς μας χρεοκοπούσαν;  Φτάσαμε έτσι, όπως λέει ο Γιάννης Βούλγαρης, από την αριστερά της θυσίας, στην αριστερά των επιδομάτων.

Όμως, ένα αριστερό κόμμα δεν είναι συνδικαλιστική κίνηση για να  υιοθετεί άκριτα όλα τα αιτήματα, αλλά τα ιεραρχεί σε ένα πρόγραμμα. Σε να συλλογικό σχέδιο για την αλλαγή της κοινωνίας. Και επειδή δεν είναι δυνατόν να ικανοποιηθούν όλοι, διακρίνει και υπερασπίζεται τον άνεργο ή τη γενιά των 700 ευρώ που πλήττεται από τον νεοφιλελευθερισμό, από τον  μηχανικό της ΔΕΗ που έχει περικοπές λόγω του μνημονίου 50.000 ευρώ. Μιλάει χωρίς να μασάει τα λόγια του για όλες τις συντεχνίες που φοροδιαφεύγουν σε μια κοινωνία που μόνον 4 στους 10 πληρώνουν φόρους και δεν δημαγωγεί ασύστολα για τα δήθεν «φορομπηχτικά μέτρα» της κυβέρνησης. Επισημαίνει την ανάγκη της υγιούς επιχειρηματικότητας απέναντι σε όλους τους κρατικοδίαιτους αεριτζήδες που λυμαίνονται το δημόσιο και κοινοτικό χρήμα. Γιατί,  όσοι δοκίμασαν την ανεργία και την ξύλινη «αντιμονοπωλιακή» ρητορεία της αριστεράς, ξέρουν ότι  η εργασία είναι αξιοπρέπεια. Ονομάζει και αποδοκιμάζει τον νεποτισμό που κυριαρχεί στα πανεπιστήμια, την καταστροφή του δημόσιου χώρου, τη ρητορεία των δικαιωμάτων αλλά όχι της ευθύνης, τους αγώνες εις βάρος των άλλων, τη χρήση της βίας που φθάνει μέχρι τη στέρηση της  ελευθερίας του λόγου.  Αυτήν που η νεωτερικότητα κατέκτησε με αγώνες 300 χρόνων.

Υπάρχουν δυο  μαγικές λέξεις που λείπουν από την λεξικό της μεταπολίτευσης. Ατομική ευθύνη. Οι περισσότεροι κυκλοφορούν με τον μανδύα του θύματος. Η θυματοποίηση είναι η προσφιλής τέχνη του λαϊκισμού. Τα δεινά έρχονται σαν φυσικές καταστροφές. Μνημόνια, χούντες, εμφύλιοι. Ας μην έχουμε αυταπάτες. Η πορεία από το ατομικό στο συλλογικό θα είναι σκληρή. Στην ελληνική κοινωνία υπάρχουν μόνον ατομικότητες ενδεδυμένες το συλλογικό ή το λαϊκό.  Βουνά εγωισμού.  Πολιτικοί και συνδικαλιστές με γεμάτες γαστέρες και απαστράπτοντα αυτοκίνητα που ρητορεύουν «υπέρ του λαού» στα δελτία των οκτώ και είναι έτοιμοι να κατασπαράξουν τον συνομιλητή τους. "Η υπευθυνότητα είναι ένα αβάσταχτο φορτίο· μας αλυσοδένει με τις συνέπειες των πράξεών μας" γράφει ο Πασκάλ Μπρυκνέρ στον «Πειρασμό της αθωότητας».

Αν θέλει  να προσφέρει κάτι η αριστερά πρέπει να θυμηθεί πάλι την ιδεολογική ηγεμονία του Γκράμσι και τη σημασία της ιδεολογίας. Που σημαίνει να αναδείξει το ψέμα στο οποίο ζούσαμε. Να καταγγείλει την υποκρισία που ενδημεί και στην ίδια την αριστερά. Να  κάνει δηλαδή την αυτοκριτική της. Να ξαναδώσει πάλι στις λέξεις την αλήθεια τους. Να αναδείξει τις αξίες που έσβησαν. Την αλληλεγγύη. Την εργασία. Την αξιοκρατία. Την ηθική. Την υπεράσπιση των αδύνατων.

Έχουμε ανάγκη από αλήθεια. Όμως είναι οδυνηρή και κοστίζει. Ο λαϊκισμός είναι πάντα γοητευτικός και χαϊδεύει τα αυτιά. Γι’ αυτό και θα   έχει πολύ μέλλον.

O Μάκης Καραγιάννης είναι πεζογράφος και κριτικός

Γ.Σεφέρης

Ο τόπος μας είναι κλειστός, όλο βουνά που έχουν σκεπή το χαμηλό ουρανό μέρα και νύχτα. Δεν έχουμε ποτάμια, δεν έχουμε πηγάδια, δεν έχουμε πηγές. Μονάχα λίγες στέρνες, άδειες κι αυτές. Που ηχούν και που τις προσκυνούμε. Ήχος στεκάμενος, κούφιος, ίδιος με τη μοναξιά μας, ίδιος με την αγάπη μας, ίδιος με τα σώματά μας. Μας φαίνεται παράξενο που κάποτε μπορέσαμε να χτίσουμε τα σπίτια, τα καλύβια και τις στάνες μας. Και οι γάμοι μας, τα δροσερά στεφάνια και τα δάχτυλα, γίνουνται αινίγματα ανεξήγητα για την ψυχή μας. Πώς γεννήθηκαν, πώς δυναμώσανε τα παιδιά μας; Δεν έχουμε ποτάμια, δεν έχουμε πηγάδια, δεν έχουμε πηγές. Μονάχα λίγες στέρνες, άδειες κι αυτές. Που ηχούν και που τις προσκυνούμε. Ο τόπος μας είναι κλειστός. Τον κλείνουν οι δυο μαύρες Συμπληγάδες. Στα λιμάνια την Κυριακή σαν κατεβούμε ν' ανασάνουμε, βλέπουμε να φωτίζουνται στο ηλιόγερμα σπασμένα ξύλα, απο ταξίδια που δεν τέλειωσαν σώματα που δεν ξέρουν πια πώς ν' αγαπήσουν.
Γ. Σεφερης

Η ενδημική βία

ΣΆΒΒΑΤΟ, 29 ΟΚΤΩΒΡΊΟΥ 2011

Η ενδημική βία

Του Πολυμέρη Βόγλη, Αυγή, Ενθέματα, 29.10.11

Όπως το φαινόμενο των «αγανακτισμένων» και οι «πλατείες» τον Μάιο-Ιούνιο με τις ιδέες της άμεσης δημοκρατίας και της ειρηνικής διαμαρτυρίας, έτσι  και οι πρόσφατες πρωτοφανείς σε όγκο και παλμό απεργιακές κινητοποιήσεις του Οκτωβρίου δείχνουν μια κοινωνία η οποία αναζητά διέξοδο στη συλλογική δράση, επιδιώκει να ανακαλύψει ξανά το νόημα της πολιτικής και να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο στις εξελίξεις.  Η βία των μεμονωμένων ομάδων με το όργιο της αστυνομικής καταστολής που συνήθως τη συνοδεύει, υπονομεύουν, όπως και τον Ιούνιο, για άλλη μια φορά, τη δυναμική κινητοποίησης της κοινωνίας. Χρειάζεται να καλλιεργηθεί μια νέα πολιτική κουλτούρα, στην οποία η μη βία να γίνει θεμελιώδης αρχή. Τότε μπορεί και να πάψουμε στο μέλλον να θεωρούμε τα επεισόδια κάτι το φυσιολογικό και αυτονόητο…

Tι θα είχε συμβεί την Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου εάν δεν είχαν γίνει τα θλιβερά περιστατικά και ο θάνατος ενός διαδηλωτή; Ό,τι είχε συμβεί στην πορεία της προηγούμενης μέρας, ό,τι είχε συμβεί στις μεγάλες διαδηλώσεις κατά της ψήφισης του Μεσοπρόθεσμου τον περασμένο Ιούνιο, ό,τι συνέβη στις μεγάλες διαδηλώσεις κατά του Μνημονίου τον Μάιο του 2010, ό,τι συμβαίνει σε πάρα πολλές πορείες τα τελευταία χρόνια, τις τελευταίες δεκαετίες. Κάποια στιγμή προκαλείται ένταση μεταξύ ομάδων διαδηλωτών και αστυνομίας, ακολουθεί πετροπόλεμος, δακρυγόνα, και η πορεία διαλύεται. Η βία στις διαδηλώσεις έχει γίνει εδώ και πολύ καιρό ενδημική. Έχουμε συνηθίσει οι πορείες να καταλήγουν σε συγκρούσεις, τραυματισμούς, κυνηγητό και χημικά. Κατά παράδοξο τρόπο, η βίαιη σύγκρουση έχει μετατραπεί σε μια «κανονικότητα». Είναι καιρός να αντιληφθούμε ότι αυτό είναι κάτι βαθιά προβληματικό.

Τ

Συνήθως, και δικαίως, οι ευθύνες για τις συγκρούσεις επιρρίπτονται στην αστυνομία: απρόκλητες επιθέσεις, αλόγιστη χρήση χημικών, κτηνώδεις ξυλοδαρμοί, τακτική συντήρησης των επεισοδίων. Ωστόσο, αυτή είναι η μια μόνο πλευρά της ιστορίας. Η βία στις διαδηλώσεις είναι ενδημική γιατί, πέρα από την αστυνομία, υπάρχουν και ομάδες διαδηλωτών οι οποίες συστηματικά προωθούν την πρακτική της σύγκρουσης με την αστυνομία. Η καταδίκη της πρακτικής αυτών των ομάδων, για να μην είναι απλό ρητορικό σχήμα και ευκαιριακή τοποθέτηση, πρέπει να συνδυάζεται με τη συνολικότερη αντίθεση στη λογική της βίας.

   Κανένα κοινωνικό κίνημα δεν αναπτύχθηκε στηριζόμενο στη λογική της βίας. Αντίθετα, η λογική της βίας διέλυσε μαζικά κοινωνικά κινήματα, οδηγώντας τμήματα της νεολαίας στην περιθωριοποίηση και την ποινικοποίηση, ιδιαίτερα όσα υιοθέτησαν τη λογική της στρατιωτικοποίησης της αντιπαράθεσης και της ένοπλης σύγκρουσης με το κράτος. Επιπλέον, η ενδημική βία υπονομεύει ευρύτερες κατακτήσεις σε επίπεδο θεσμών και δικαιωμάτων. Για παράδειγμα, η μετατροπή των πανεπιστημίων σε χώρους άμυνας ή επίθεσης κατά τη διάρκεια συγκρούσεων με την αστυνομία (με τις επανειλημμένες καταστροφές που τις συνόδευαν), οδήγησαν στην απαξίωση στην πανεπιστημιακού ασύλου στη συνείδηση της κοινωνίας, η οποία επισφραγίστηκε με την πρόσφατη νομοθετική κατάργησή του. Τέλος, η βία αποδυναμώνει τη δυναμική των κινητοποιήσεων. Από τη στιγμή που ξεκινούν τα επεισόδια, η συντριπτική πλειονότητα των διαδηλωτών μετατρέπονται σε θεατές των συγκρούσεων και οι κινητοποιήσεις απομαζικοποιούνται, καθώς οι περισσότεροι σταματούν πλέον να διαδηλώνουν φοβισμένοι ή κορεσμένοι από τη βία των συγκρούσεων.

   Το πιο ανησυχητικό και επικίνδυνο είναι ότι η βία, από τη στιγμή που γίνεται ενδημική, στρέφεται τελικά εναντίον της κοινωνίας. Σταδιακά η βία των μεμονωμένων ομάδων απογυμνώθηκε από περιεχόμενο, αποσυνδέθηκε από τη συγκυρία ή κάποια συγκεκριμένη αιτία και έγινε αυτοαναφορικός λόγος ύπαρξης. Η λογική και η πρακτική της βίας έγινε το καταστατικό στοιχείο της ταυτότητας αυτών των ομάδων. Επειδή η βία είναι εγγεγραμμένη σε ένα αυτοαναφορικό πλέγμα αξιών και ιδεών και νομιμοποιείται μόνο από τους ίδιους που την ασκούν, οι «αντίπαλοι» μπορούν πολλαπλασιάζονται και οι «στόχοι» να διευρύνονται κατά το δοκούν.

 Μια τέτοιου τύπου βία, τελικά, καταλήγει να τροφοδοτείται μόνο από τη χαρά της καταστροφής και την έξαψη της σύγκρουσης. Όταν αυτή η βία προς στιγμή πήρε ευρύτερες διαστάσεις, όπως στην εξέγερση του Δεκεμβρίου του 2008, δημιούργησε μια ζοφερή πραγματικότητα, την καταστροφή του κέντρου της Αθήνας. Ωστόσο, οι πιο τραγικές και αποκρουστικές συνέπειες αυτής της βίας ήταν οι τρεις νεκροί εργαζόμενοι της Marfin.

   Όσο τα διακυβεύματα μεγαλώνουν τόσο πιο ξεπερασμένη γίνεται η λογική της «σύγκρουσης για τη σύγκρουση». Οι ομάδες αυτές, εγκλωβισμένες στον «μικροπόλεμο» με την αστυνομία, αναπαράγουν πρακτικές και τακτικές που ακολουθούν εδώ και χρόνια. Η σημερινή συγκυρία είναι διαφορετική και το διακύβευμα είναι απείρως πιο σημαντικό και κρίσιμο: αφορά το παρόν και το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας. Μετά από μια μακρά περίοδο εφησυχασμού και αδράνειας, δεκάδες, εκατοντάδες χιλιάδες άνδρες και γυναίκες συρρέουν στην πλατεία Συντάγματος, όχι για να συγκρουστούν με την αστυνομία αλλά για να ανατρέψουν την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης.

Όπως το φαινόμενο των «αγανακτισμένων» και οι «πλατείες» τον Μάιο-Ιούνιο με τις ιδέες της άμεσης δημοκρατίας και της ειρηνικής διαμαρτυρίας, έτσι  και οι πρόσφατες πρωτοφανείς σε όγκο και παλμό απεργιακές κινητοποιήσεις του Οκτωβρίου δείχνουν μια κοινωνία η οποία αναζητά διέξοδο στη συλλογική δράση, επιδιώκει να ανακαλύψει ξανά το νόημα της πολιτικής και να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο στις εξελίξεις.  Η βία των μεμονωμένων ομάδων με το όργιο της αστυνομικής καταστολής που συνήθως τη συνοδεύει, υπονομεύουν, όπως και τον Ιούνιο, για άλλη μια φορά, τη δυναμική κινητοποίησης της κοινωνίας. Χρειάζεται να καλλιεργηθεί μια νέα πολιτική κουλτούρα, στην οποία η μη βία να γίνει θεμελιώδης αρχή. Τότε μπορεί και να πάψουμε στο μέλλον να θεωρούμε τα επεισόδια κάτι το φυσιολογικό και αυτονόητο…

Ο Πολυμέρης Βόγλης διδάσκει σύγχρονη ιστορία στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας

kapa research Πανελλαδική έρευνα 4,2% ΔΗΜΑΡ και ο Φ.Κουβέλης πρώτος σε δημοτικότητα

Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011, 13:06 | kapa research κανέλη παπουλιας ιερωνυμος

Αρνητικοί εμφανίζονται οι Έλληνες στις αποφάσεις των Ευρωπαίων ηγετών για κούρεμα του ελληνικού χρέους και πρόσθετη οικονομική ενίσχυση, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία ζητά συνεργασία των πολιτικών κομμάτων και εκφράζει την επιθυμία να παραμείνει η χώρα μας στη ζώνη του ευρώ, σύμφωνα με δημοσκόπηση της Κάπα Research που πραγματοποιήθηκε για λογαριασμό του Βήματος της Κυριακής , την Πέμπτη 27 Οκτωβρίου.

Αρνητικά δέχτηκε η ελληνική κοινή γνώμη (σε ποσοστό 58,9%) τα αποτελέσματα της Συνόδου Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την αντιμετώπιση της κρίσης στη χώρα μας, σε πανελλαδική έρευνα της Κάπα Research. Το 21% των πολιτών μάλιστα, δήλωσε απαισιοδοξία και φόβο για την απόφαση των Ευρωπαίων ηγετών, το 20,8% ανησυχία, το 19,7% οργή και μόλις το 16,9 ελπίδα.

Το 48,8% αιτιολογεί την άρνησή του επειδή πιστεύει όι οι αποφάσεις περιορίζουν την εθνική κυριαρχία της χώρας, ενώ ένα ποσοστό 29,8% τις θεωρεί δυσάρεστες αλλά αναγκαίες για να ξαναγίνει η Ελλάδα ανταγωνιστική.

Πάντως το 72,5% των Ελλήνων πολιτών που συμμετείχαν στη δημοσκόπηση ζητά την παραμονή της χώρας στο ευρώ και μόνο το 19,5% επιθυμεί την επιστροφή στη δραχμή.

Υπέρ της ψήφισης από την Βουλή της νέας δανειακής συμφωνίας με αυξημένη πλειοψηφία 180 βουλευτών, τάσσεται το 75,6% των Ελλήνων, ενώ στην ερώτηση αν είναι προτιμότερο ένα δημοψήφισμα για την έγκριση, θετικά απαντά το 54,2% έναντι του 40% που προτιμά να ψηφιστεί από τη Βουλή.

Στην ερώτηση αν την επόμενη Κυριακή είχαμε βουλευτικές εκλογές, ποιο κόμμα θα ψηφίζατε; , το 26,5% είναι αναποφάσιστο, το 22,2% απαντάει ΝΔ, το 14,7% ΠΑΣΟΚ, το 9,1% ΚΚΕ, το 6,3% ΛΑΟΣ, το 5,1% ΣΥΡΙΖΑ, το 4,2% ΔΗΜΑΡ.

Όσον αφορά στη συνεργασία των πολιτικών κομμάτων, αυτήν την ζητά το 55,2%, ενώ το 37,3% θέλει άμεση προσφυγή στις κάλπες.

Σύγχυση επικρατεί στην κοινή γνώμη σχετικά με τα πολιτικά πρόσωπα, σε μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας. Ως πρωθυπουργό μιας τέτοιας κυβέρνησης, η πλειοψηφία προτιμά τον Λ. Παπαδήμο, δεύτερο τον Αντ. Σαμαρά, ακολουθεί ο Γ. Παπανδρέου και έπειτα οι Φ. Κουβέλης. Αλ. Παπαδόπουλος, Κ. Σημίτης, Κ. Καραμανλής, Ευ. Βενιζέλος, κλπ.

Τέλος, όσον αφορά στη δημοτικότητα των πολιτικών προσώπων, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κ. Παπούλιας βρίσκεται για πρώτη φορά στην έκτη θέση, με τον Φ. Κουβέλη στην πρώτη και τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο στη δεύτερη. Ακολουθεί στην τρίτη θέση ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, στην τέταρτη βρίσκεται η Λ. Κανέλλη και στην πέμπτη θέση ο Αλ. Παπαδόπουλος.

Η δημοσκόπηση της Κάπα Research έγινε σε αντιπροσωπευτικό δείγμα1.009 ατόμων, ανδρών και γυναικών άνω των 18 ετών, πανελλαδικά, με τη μέθοδο των τηλεφωνικών συνεντεύξεων και βάσει ηλεκτρονικού ερωτηματολογίου.

ΠΡΕΖΑ TV
29-10-2011

ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΤΕ !!! - Η ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ & ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΠΟΒΕΙ ΜΟΙΡΑΙΑ (Μήπως ήρθε η ώρα να καταργηθούν οι μαθητικές παρελάσεις ;) Παναγιώτης Χατζηγεωργίου

ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΤΕ !!! -  Η ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ & ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΠΟΒΕΙ ΜΟΙΡΑΙΑ

(Μήπως ήρθε η ώρα να καταργηθούν οι μαθητικές παρελάσεις ;)

Κατά κοινή ομολογία τα τελευταία χρόνια ο Ελληνικός Λαός υπέμεινε - δίχως μεγάλες διαμαρτυρίες θα’λεγε κανείς - τα πάνδεινα. Ιδιότυπη εσωτερική παύση πληρωμών, οριζόντιες και άδικες περικοπές μισθών και συντάξεων, κατάργηση δικαιωμάτων, ασφυξία αγοράς, κλείσιμο επιχειρήσεων, ραγδαία αύξηση ανεργίας, διάλυση του κοινωνικού ιστού και του κράτους πρόνοιας.

Παράλληλα αποτελεί κοινό τόπο ότι δεν φορολογήθηκαν οι έχοντες και κατέχοντες, δεν περιορίσθηκε η σπατάλη του κράτους, δεν χτυπήθηκε η φοροδιαφυγή, υπήρξαν και πάλι φοροαπαλλαγές για την Εκκλησία.

Δυστυχώς οι θυσίες του Ελληνικού Λαού πήγαν στο βρόντο. Διότι τι άλλο μπορεί να σημαίνει η κοινή διαπίστωση ότι το Μνημόνιο και το Μεσοπρόθεσμο απέτυχαν παταγωδώς. Πως αλήθεια να εμφυσήσεις αισιοδοξία στο Λαό, όταν του υπόσχεσαι ότι η Ελλάδα θα έχει το 2020 χρέος ίσο με το 120% του ΑΕΠ, δηλαδή περίπου όσο είχε το 2009 που ξεκίνησε η κρίση και προσφύγαμε στο Δ.Ν.Τ. και την Τρόϊκα !!!

Μπροστά σε αυτή τη σκληρή πραγματικότητα και ενώ όλοι (Κοινωνία, αναλυτές, αντιπολίτευση, αλλά και οι Βουλευτές του ΠΑΣΟΚ) αξίωναν και ανέμεναν πως ο Πρωθυπουργός θα αναλάβει επιτέλους πολιτικές πρωτοβουλίες για εθνική συνεννόηση ή και εκλογές, διαπιστώνουμε ότι αυτός περί άλλα τυρβάζει. Το διάγγελμά του αποδεικνύει ότι ζει στον δικό του κόσμο. Εμφανίζει τη νέα συμφωνία (Σημ. η οποία όντως έχει θετικά στοιχεία) ως μέγα επίτευγμα. Μαζί με τον Υπουργό Οικονομικών φαντασιώνονται ότι μπορούν να συνεχίσουν να κυβερνούν απερίσπαστοι.

Δεν αντιλαμβάνονται ότι η λαϊκή οργή έχει φθάσει σε οριακά επίπεδα και επίκειται κοινωνική έκρηξη. Δεν συνειδητοποιούν ότι ζούμε πλέον σε μία Χώρα όπου οι Δικαστές κατά παράβαση του Συντάγματος δεν δικάζουν και δεν εκδίδουν αποφάσεις, οι γιατροί κατά παράβαση του όρκου τους κλείνουν Κλινικές και δεν χειρουργούν, οι Αστυνομικοί δεν αστυνομεύουν, οι Εφοριακοί δεν κάνουν ελέγχους και δεν εισπράττουν φόρους. Το Δημόσιο όταν δεν τελεί υπό κατάληψη αργεί και τίποτε πλέον δεν λειτουργεί. Η Χώρα αυτή δεν έχει πλέον  μέλλον, αλλά ούτε παρόν.

Οι Κυβερνήτες μας - βλέποντας και τη δημοσκοπική καθίζηση του ΠΑΣΟΚ - έχουν γαντζωθεί στις καρέκλες τους και άδουν: «γαία πυρί μειχθήτω». Η αξιωματική αντιπολίτευση ορέγεται εξουσία και «δεν ενδίδει» σε εθνικές λύσεις θυμίζοντας το ρητό: «των οικιών ημών εμπιμπραμένων ημείς άδομεν». Τα υπόλοιπα κόμματα που αναμένουν να τσιμπήσουν από τη δυσαρέσκεια του κόσμου, συνήθως αναλίσκονται σε ρητορικές ατάκες και ανέξοδους λεονταρισμούς, δίχως να καταθέτουν συγκεκριμένες ρεαλιστικές προτάσεις, παραβλέποντας πως το καράβι «θα βυθιστεί αύτανδρο». Ο κόσμος απαυδισμένος από όσα έχει ζήσει τα τελευταία χρόνια δεν είναι διατεθειμένος να δείξει άλλη ανοχή και πολλοί επιδίδονται στο άθλημα «ο σώζων εαυτόν σωθήτω».

Άλλωστε πάρα πολλοί δεν είναι σε θέση να πληρώσουν τον κεφαλικό φόρο – χαράτσι για τα ακίνητα. Επίκειται η αντισυνταγματική και εγκληματική από κάθε άποψη για πάμπολλους συνανθρώπους μας διακοπή του ηλεκτρικού ρεύματος εν όψει βαρυχειμωνιάς.  Άραγε ποια Κυβέρνηση θα μπορέσει να αντέξει το κόστος θανάτων Ελλήνων, που πέθαναν από το κρύο γιατί η ΔΕΗ τους έκοψε το ρεύμα; Η Κυβέρνηση οφείλει άμεσα να τροποποιήσει τον νόμο και να απαλλάξει τους οικονομικά αδύνατους από το χαράτσι αυτό.       

Εν όψει όλων αυτών και καθώς πλησίαζε η εθνική γιορτή της 28^ης Οκτωβρίου οι πάντες γνώριζαν ότι κατά τη διάρκεια των εκδηλώσεων (κατάθεση στεφάνων και παρελάσεις) θα υπάρξουν διαμαρτυρίες. Θα δημιουργηθούν επεισόδια από αγανακτισμένους, που αυθόρμητα ή οργανωμένα θα προσπαθούσαν να εκμεταλλευθούν την εθνική επέτειο. Η Κυβέρνηση απεύχονταν τα γεγονότα, αλλά δεν μπορούσε και να τα αποτρέψει.

Τα επεισόδια που έλαβαν χώρα σχεδόν σε κάθε πόλη και χωριό της Επικράτειας φανερώνουν την οργή του κόσμου, που πλέον δεν συγκρατείται. Η κατάσταση είναι  ανεξέλεγκτη και είναι ορατός ο κίνδυνος να θρηνήσουμε νεκρούς. Η Χώρα έχει πλέον οξύτατο πολιτικό πρόβλημα, που δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί διαφορετικά παρά μόνο με εθνικές εκλογές.

Η αγανάκτηση βεβαίως δεν δικαιολογεί την σε πολλές περιπτώσεις τυφλή και ανεξέλεγκτη βία πολιτών (αυθόρμητων ή καθοδηγούμενων), που έφθασε σε εξυβρίσεις Βουλευτών και εκπροσώπων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, ακόμη και του ίδιου του Προέδρου της Δημοκρατίας και χειροδικία σε βάρος Βουλευτών. Σε τέτοιες περιπτώσεις βέβαια δεν μπορεί κανείς να ζητά κόσμιες συμπεριφορές. Από την άλλη όμως δεν μπορεί όσοι - ζώντας στη δική τους φαντασίωση εξεγερσιακές καταστάσεις – και αναμένοντας μικροπολιτικά  οφέλη να μη καταδικάζουν με απολύτως σαφή τρόπο παρόμοια γεγονότα. Τα οποία γεγονότα οδηγούν σε απαξίωση την ίδια την Πολιτική και συλλήβδην όλες τις πολιτικές δυνάμεις και τον Κοινοβουλευτισμό.

Η εξέγερση των νέων το Δεκέμβρη και το κάψιμο της Αθήνας οδήγησαν την Κοινωνία σε συντηρητικές αναδιπλώσεις. Οι νεκροί της ΜΑRFIN καθήλωσαν τις απεργιακές εκδηλώσεις. Τα απαράδεκτα φαινόμενα βίας στις 28 Οκτωβρίου είναι βέβαιο ότι θα τροφοδοτήσουν συντηρητικά ανακλαστικά και θα λειτουργήσουν ως τροχοπέδη στην παραπέρα ανάπτυξη και συνειδητοποίηση του λαϊκού κινήματος.

Ας ελπίσουμε όλοι μας αναλογιζόμενοι την ιστορία και το παρελθόν μας να πολιτευόμαστε με ανάλογη σοβαρότητα, αν δεν θέλουμε να γίνουμε θύματα του φιδιού, που το αυγό του εκκολάπτεται από τέτοιες συμπεριφορές.

Ο Γάλλος αντιστασιακός Στεφάν Εσέλ έγραψε το βιβλίο «ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΤΕ», λέξη που έγινε σύνθημα των διαμαρτυρόμενων πολιτών της Ευρώπης.

Όπως έχει γράψει όμως στο ομώνυμο βιβλίο του ο παλαίμαχος αγωνιστής της Ιταλικής Αριστεράς Πιέτρο Ινγκράο  «Η ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ». Αλίμονο αν το κίνημα των Αγανακτισμένων έχει ως στόχο την εκτόνωση του κόσμου και δεν μετουσιωθεί σε πολιτική συνείδηση και πράξη.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς Φώτης Κουβέλης έχει τονίσει ότι οι πολιτικές δεν αλλάζουν μόνο με την αγανάκτηση του κόσμου, αλλά με την αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών στην Κοινωνία και στη Βουλή, που η τελευταία επιτυγχάνεται μέσω των Εκλογών.

Ιδού λοιπόν η Ρόδος, ιδού  και το πήδημα. Η Κυβέρνηση οφείλει να προκηρύξει το συντομότερο Εκλογές.    

Υ.Γ. Η συμβολική αντίδραση ορισμένων μαθητών να μη αποδώσουν τιμές στους επισήμους, είναι βέβαιο ότι θα γενικευτεί στις επόμενες παρελάσεις. Είναι ώρα το Υπουργείο Παιδείας την ανάγκη φιλοτιμία ποιούμενο να αποφασίσει κατάργηση των μαθητικών παρελάσεων, που έτσι κι αλλιώς φέρουν βαρύ ιστορικό αρνητικό φορτίο, έχουν επιπρόσθετο κόστος για τις οικογένειες και γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από πολλές πλευρές.

                                                Παναγιώτης Χατζηγεωργίου

                                    Δικηγόρος – Γραμματέας της Ν.Ε, Δράμας της ΔΗΜ.ΑΡ.

ο Δημήτρης Χατζησωκράτης στη Δράμα σε εκδήλωση της ΔΗΜΑΡ

  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ        

           Ν.Ε.  ΔΡΑΜΑΣ                                            ΔΡΑΜΑ  29.10.2011

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Η Ν.Ε. Δράμας της Δημοκρατικής Αριστεράς καλεί όλους τους Δραμινούς να συμμετάσχουν στην Ανοικτή Πολιτική Εκδήλωση - Συζήτηση, που θα πραγματοποιηθεί τη  Πέμπτη 03/11/2011 και ώρα 20:30 στο Επιμελητήριο Δράμας, με θέμα «ΚΡΙΣΗ - ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ».

Ομιλητής: Δημήτρης Χατζησωκράτης, μέλος Ε.Ε. της Κεντρικής Επιτροπής & υπεύθυνος οικονομικής πολιτικής της ΔΗΜ.ΑΡ. 

                                                                                                Το Γραφείο Τύπου

                                                                                            

Πρόγραμμα επίσκεψης στη Δράμα (Πέμπτη 03/11/2011) του Δημήτρη Χατζησωκράτη, μέλους Ε.Ε. της Κεντρικής Επιτροπής &  υπεύθυνου οικονομικής πολιτικής της Δημοκρατικής Αριστεράς

            Επίσκεψη στη Δράμα Δημήτρη Χατζησωκράτη - Πέμπτη 03.11.2011

12:00 Επίσκεψη στα θερμοκήπια (4^ο χιλ. Δράμας – Μικροχωρίου). Ξενάγηση στους χώρους του θερμοκηπίου - συζήτηση με Διοίκηση Επιχείρησης και εργαζόμενους.

13:00 Επίσκεψη σε οινοποιείο «Ι. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – Ι. ΚΑΛΑΪΤΖΙΔΗ Ο.Ε»  στο Μικροχώρι Δράμας. Συνάντηση και συζήτηση με επιχειρηματίες και εργαζόμενους.

19:00 Εργατικό Κέντρο Δράμας. Συνάντηση με τη Διοίκηση του ΕΥΚ Δράμας – Συζήτηση για τις επιπτώσεις της κρίσης και τις συνέπειές της ειδικότερα στην περιοχή της Δράμας.

20:30 Επιμελητήριο Δράμας: Ανοιχτή Πολιτική Εκδήλωση – Συζήτηση με τους Δραμινούς Πολίτες για τις Πολιτικές Εξελίξεις, καθώς και για τις θέσεις της Δημοκρατικής Αριστεράς για διέξοδο από την οικονομική και πολιτική κρίση.

                                                Το  Γραφείο Τύπου της Ν.Ε. της ΔΗΜ. ΑΡ.

ΔΗΜΑΡ: Ενέργειες που προσβάλλουν και τραυματίζουν Ανακοίνωση για τα γεγονότα στις παρελάσεις

ΔΗΜΑΡ: Ενέργειες που προσβάλλουν και τραυματίζουν

Ανακοίνωση για τα γεγονότα στις παρελάσεις

28/10/2011

---

Είναι δικαιολογημένη η αγανάκτηση των πολιτών και δημοκρατικό δικαίωμα οι διαδηλώσεις κατά της κυβερνητικής πολιτικής. Αυτό, όμως, είναι διαφορετικό από το να εμποδίζεται η παρέλαση, η οποία αναφέρεται στην τιμή και στη μνήμη του αντιφασιστικού αγώνα του ελληνικού λαού.

Είναι ενέργειες που τραυματίζουν τη δημόσια εικόνα της χώρας, αλλά και προσβάλλουν μια σημαντική μέρα όπως η σημερινή που συμβολίζει το μεγάλο αντιφασιστικό αγώνα.

Δίκιο έχει όποιος φωνάζει περισσότερο;

ΠΑΡΑΣΚΕΥΉ, 28 ΟΚΤΩΒΡΊΟΥ 2011

Δίκιο έχει όποιος φωνάζει περισσότερο; Και πώς μετριέται η πλειοψηφία; Με τη συμμετοχή σε εκδηλώσεις διαμαρτυρίας ή με τις εκλογές;

ΔΗΜΑΡ: Ενέργειες που προσβάλουν και τραυματίζουν. Ανακοίνωση για τα γεγονότα στις παρελάσεις
Είναι δικαιολογημένη η αγανάκτηση των πολιτών και δημοκρατικό δικαίωμα οι διαδηλώσεις κατά της κυβερνητικής πολιτικής. Αυτό, όμως, είναι διαφορετικό από το να εμποδίζεται η παρέλαση, η οποία αναφέρεται στην τιμή και στη μνήμη του αντιφασιστικού αγώνα του ελληνικού λαού. Είναι ενέργειες που τραυματίζουν τη δημόσια εικόνα της χώρας, αλλά και προσβάλουν μια σημαντική μέρα όπως η σημερινή που συμβολίζει το μεγάλο αντιφασιστικό αγώνα.

Οργισμένη αντίδραση Παπούλια

"Όσα συνέβησαν σήμερα στη Θεσσαλονίκη αποτελούν ευκαιρία να σταθούμε λίγο και να συλλογιστούμε: Πατριώτες είναι εκείνοι που αμαυρώνουν μια εθνική επέτειο; Αγωνιστές είναι όσοι προσβάλλουν; Δίκιο έχει όποιος φωνάζει περισσότερο; Είναι δημοκράτες όσοι αντιμετωπίζουν το δημόσιο χώρο ως ιδιοκτησία τους; Και πώς μετριέται η πλειοψηφία; Με τη συμμετοχή σε εκδηλώσεις διαμαρτυρίας ή με τις εκλογές που, με βάση το Σύνταγμα, γίνονται κάθε τέσσερα χρόνια;".

Τα παραπάνω δήλωσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας σχολιάζοντας τα γεγονότα στις παρελάσεις και πρόσθεσε: "Υπάρχει το δικαίωμα και η κατάχρησή του, υπάρχει η δίκαιη οργή και ο εκφυλισμός της, υπάρχει καθαρό όριο ανάμεσα σε μια ευνομούμενη πολιτεία και σε μια κοινωνική οργάνωση χωρίς κανόνες, χωρίς δημοκρατικό υπόβαθρο. Κάνω τις επισημάνσεις αυτές πιστεύοντας ότι η έξοδος της πατρίδας μας από την κρίση δεν είναι μόνο ζήτημα αριθμών αλλά υπόθεση βαθιά πολιτική, βαθύτερα πολιτισμική".

Υπενθυμίζεται ότι σήμερα το πρωί ο κ. Παπούλιας αποχώρησε, εμφανώς ενοχλημένος, από την εξέδρα των επισήμων και τον χώρο της παρέλασης στη Θεσσαλονίκη, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι: "Λυπάμαι πολύ. Πρέπει να ντρέπονται. Εγώ ήρθα για να τιμήσω τη Θεσσαλονίκη και κάποιοι δεν ήθελαν να γίνει η παρέλαση. Εγώ στα 15 μου πολέμησα για την πατρίδα. Δεν μπορούν να με λένε προδότη".

Παράλληλα, είχε προσθέσει ότι: "θεωρώ ότι η τελευταία απόφαση της Ε.Ε. έχει χρήσιμα στοιχεία τα οποία πρέπει να εκμεταλλευθούμε. Να συστρατευθούμε για να ξεπεράσουμε την κρίση, έτσι ώστε να οικοδομήσουμε μια Ελλάδα απαλλαγμένη από δουλείες και επιταγές τρίτων και να καθαρίσουμε το σπίτι μας και να παραδώσουμε, το σπίτι μας, στα παιδιά μας καθαρό και αλώβητο. Λυπάμαι. Λυπάμαι για τους υβριστές. Διάλεξαν μια μέρα που είναι ντροπής τους".

Σε ερώτηση δε για το αν φοβάται για την τροπή που παίρνουν κάποιες αντιδράσεις με υβριστικά συνθήματα, ο κ. Παπούλιας απάντησε: "Δεν φοβάμαι γιατί είναι μια μικρή απαράδεκτη μειοψηφία. Ο ελληνικός λαός καταλαβαίνει που πάει γι αυτό και δέχεται όλες αυτές τις πιέσεις και όλα αυτά τα μέτρα που είναι σε βάρος των ασθενέστερων και των αδύνατων. Πιστεύει ότι μια μέρα θα ξημερώσει καλύτερη. Κι αυτό πιστεύουμε όλοι γι αυτό και είμαστε εδώ. Και λυπάμαι πάρα πολύ που αμαυρώνουν αυτή την ημέρα, μια ιστορική μέρα. Μια μέρα που ανήκει στον ελληνικό λαό δεν ανήκει σε αυτούς".

Οργισμένος για τα επεισόδια που σημειώθηκαν ήταν κι ο υπουργός Εθνικής Αμυνας Πάνος Μπεγλίτης, ο οποίος επίσης αποχώρησε, όπως και οι υπόλοιποι εκπρόσωποι του πολιτικού και στρατιωτικού κόσμου της χώρας.

"Σήμερα "απολαύσαμε" τον πλήρη εξευτελισμό των θεσμών" υπογράμμισε ο Δήμαρχος Θεσσαλονίκης, Γιάννης Μπουτάρης, κατά την αποχώρησή του από τον χώρο της παρέλασης, ενώ ο αντιπεριφερειάρχης Απόστολος Τζιτζικώστας, χαρακτήρισε τη σημερινή μέρα, ως "μάυρη μέρα".

Αυτή την ώρα παρελαύνουν οι εθελοντικές ομάδες και οι φιλανθρωπικές οργανώσεις, σε μια μόνο "λωρίδα" του δρόμου που παραμένει ανοιχτή για να γίνει η παρέλαση.

Υπενθυμίζεται ότι το πρωί, πριν ξεκινήσουν τα πεζοπόρα τμήματα, διαδηλωτές, ανάμεσα τους, σύμφωνα με πληροφορίες της αστυνομίας, μέλη της Χρυσής Αυγής, των Αγανακτισμένων αλλά και πολιτικών κομμάτων, που φώναζαν συνθήματα εναντίον του πολιτικού κόσμου και βρίσκονταν από το πρωί στη Λ. Μεγάλου Αλεξάνδρου, όπου θα γινόταν η παρέλαση, μπήκαν μέσα στον χώρο, εμποδίζοντας την έναρξή της. Εκεί βρίσκονταν ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις, οι οποίες προσπαθούσαν να διώξουν τους διαδηλωτές από τον χώρο και να ανοίξουν το δρόμο.


Έθνος. 28.10.11