"Τι πρέπει να κάνουμε;" Απαντά ο Σπύρος Παπαδόπουλος
Oι αιτίες που μας έφεραν ως εδώ και κυρίως «τι πρέπει να κάνουμε;» είναι το αντικείμενο έρευνας της Κρυσταλίας Πατούλη - ερωτήματα στα οποία δίνουν τη δική τους απάντηση γνωστές προσωπικότητες της τέχνης και των γραμμάτων. Σήμερα, δημοσιεύουμε τις απαντήσεις του ηθοποιού Σπύρου Παπαδόπουλου.
Η Ελλάδα μετά από τον εμφύλιο, αφού πέρασε τη μεγάλη φτώχεια και αρχίσαμε να στεκόμαστε στα πόδια μας, μπήκε σε μία παρατεταμένη φάση νεοπλουτίλας, οπότε, πρωτίστως για μένα η κρίση είναι ηθική, αισθητική και η οικονομική είναι αποτέλεσμα όλων αυτών. Με τα ξένα χρήματα –γιατί δικά μας δεν είχαμε ποτέ- κάποιος ήταν σα να μας είπε... ότι είμαστε ο περιούσιος λαός, οι πιο έξυπνοι απ’ όλους, οι πιο καταφερτζήδες, τα πιο φωτεινά μυαλά, που μπορούμε να δουλεύουμε λιγότερο και να σκορπάμε περισσότερο, να βρίζουμε τους Ευρωπαίους και να παίρνουμε τα χρήματά τους κλπ. Αυτοχριστήκαμε με λίγα λόγια ανώτεροι και πειστήκαμε ότι μπορούμε να δουλεύουμε λίγο και να πουλάμε ιδέες και στυλ στις καφετέριες. Αυτό το πράγμα δεν μπορούσε κάποια στιγμή να μη μας φτάσει εδώ…
Όπως βλέπετε, δεν κάνω μία πολιτική προσέγγιση στο θέμα, διότι οι πολιτικοί είναι αυτοί που είναι, έχουν τις ευθύνες τους –που όλοι τις ξέρουμε- αλλά είναι στρουθοκαμηλισμός να τα ρίχνουμε όλα στο ότι αν δεν είχαμε αυτούς τους πολιτικούς θα ήταν όλα μια χαρά. Έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν, διότι εμείς τους ψηφίσαμε, εμείς τους παρακαλούσαμε να διορίσουν τα παιδιά μας είχαν-δεν είχαν προσόντα, εμείς τους παρακαλούσαμε να βγάλουν δάνεια περίεργα, υπό την ανοχή τους κλέβαμε τις διάφορες επιδοτήσεις της ΕΟΚ κάνοντας «επενδύσεις» στον αγροτικό τομέα, για να γίνονται διώροφα, μερσεντές, μπουζούκια και ζάρια όλο το χειμώνα στα καφενεία της επαρχίας.
Ακούγομαι λίγο σκληρός αλλά φοβάμαι πως έτσι είναι τα πράγματα. Έχουμε απόλυτη ευθύνη όλοι μας. Δεν έχω καμία σχέση με το ΠΑΣΟΚ αλλά θα συμφωνήσω με τον Θόδωρο Πάγκαλο. Βεβαίως και όλοι μας ευθυνόμαστε, όχι στον ίδιο βαθμό ασφαλώς, αλλά πιστεύω ότι ελάχιστοι έλληνες είναι αυτοί που είναι εντάξει. Αυτό που λέμε «εντάξει». Που έχουν δηλαδή αξιοπρέπεια, αυτοσεβασμό, δεν κλέβουν και δεν κλέβουν όχι για να μην τους πιάσουν αλλά γιατί δεν θέλουν να κλέψουν. Αυτοί οι άνθρωποι δεν πρέπει να ξεπερνάνε το 4-5% των ελλήνων και νομίζω ότι χάριν σε αυτούς στεκόμαστε όλοι όρθιοι ακόμα.
Η σήψη είναι παντού, σε όλα τα στρώματα. Δυστυχώς και στα Πανεπιστήμια. Από τα πιο χαμηλά μέχρι τα πιο ψηλά στρώματα, η σήψη είναι δεδομένη, έχει απλωθεί σαν την υγρασία και δεν μαζεύεται. Εάν δεν κάνουμε όλοι ενδοσκόπηση και δεν πιεστούμε, εγώ φως δεν βλέπω.
Η σήψη είναι παντού, σε όλα τα στρώματα. Δυστυχώς και στα Πανεπιστήμια. Από τα πιο χαμηλά μέχρι τα πιο ψηλά στρώματα, η σήψη είναι δεδομένη, έχει απλωθεί σαν την υγρασία και δεν μαζεύεται. Εάν δεν κάνουμε όλοι ενδοσκόπηση και δεν πιεστούμε, εγώ φως δεν βλέπω.
Και αυτό που λέγεται για την «έλλειψη παιδείας», εντάξει, έλλειψη παιδείας είναι, αλλά αν περιμένουμε να αποκτήσουμε παιδεία… δεν ξέρω πόσες γενιές θα χαθούνε ακόμη. Το θέμα είναι να σταματήσουν κάποια στιγμή να παραβιάζονται όλοι οι νόμοι, να κλείσουν όλα τα παραθυράκια, γιατί πραγματικά ο κόσμος θέλει να γυρίσει σελίδα. Γιατί ο έλληνας πάνω-πάνω έχει ένα βούρκο, με χαλασμένο το μυαλό και την ψυχή του, αλλά κάτω κάτω αν ψάξεις, βρίσκεις πολύ σπουδαία πράγματα στον έλληνα. Το πάνω πάνω για να φύγει πρέπει να δει ο έλληνας ανθρώπους να τιμωρούνται, να μπαίνουνε κάποιοι στη φυλακή και μάλιστα από όλους τους χώρους.
Ξαφνικά έχουμε κάτι περίεργες αντιλήψεις για τη δημοκρατία, π.χ. έχουμεέναν βιαστή και δε λέμε το όνομά του, δεν δείχνουμε το πρόσωπό του, γιατί μας πιάνει η συγκίνηση και το… αίσθημα δημοκρατίας. Απ’ την άλλη κατεβαίνουν και διαδηλώνουν κυρίως όταν θιγούν τα απολύτως προσωπικά δικαιώματα. Σπάνια έχουμε δει μεγάλες μάζες πληθυσμού να κατεβαίνουν σε διαδήλωση, γιατί κάτι δεν πάει καλά και όχι γιατί κάτι μας αφορά ευθέως και άμεσα. Θέλουμε, λοιπόν, πάρα πολύ δουλειά. Και τη δουλειά αυτή δεν μπορεί να την κάνει ο καθένας μόνος του, γιατί αν γινόταν θα την είχε κάνει. Όμως μεγάλο μέρος των ελλήνων πιστεύω είναι έτοιμο, να την κάνει αυτή τη δουλειά, αρκεί να χτυπήσει ένα καμπανάκι, να δοθεί το σύνθημα, κάποιος επιτέλους να ρίξει την… πιστολιά και να δει ο κόσμος, ότι κάποια πράγματα γίνονται και αρχίζουν να λειτουργούν. Και αν αναφερθούμε στον πατριωτισμό που μας εγκάλεσε, τότε, ο Παπανδρέου να δείξουμε, θα απαντούσα, ότι και εγώ εγκαλώ τους έλληνες για πατριωτισμό, δηλαδή για παράδειγμα, διεφθαρμένο και προδότη θεωρώ κι έναν άνθρωπο ο οποίος πληρώνεται από το δημόσιο και δεν κάνει τη δουλειά του, κάποιον που πάς σε μια υπηρεσία στη μία η ώρα και σου λέει «κύριε κλείσαμε» ή έναν άνθρωπο που από τις 8 εργάσιμες ώρες τις τέσσερις τις τρώει στα μαγαζιά και γυρίζει για να χτυπήσει την κάρτα και να φύγει. Όλα αυτά και πολλά άλλα που τα γνωρίζουμε καλά.
Θεωρώ ότι υπάρχει βαθύτατη κρίση, και δεν μπορεί να μας σώσει ούτε ένας Παπανδρέου, ούτε ένας Γκάντι, ούτε ο ίδιος ο Θεός, εάν εμείς δεν κάνουμε κάτι. Είναι σαν αυτό που λέμε για το αυγό και την κότα. Από πού να ξεκινήσει κανείς; Αλλά πραγματικά επαναλαμβάνω, ότι αν δούμε έστω δύο πράγματα να γίνονται, έτοιμοι είμαστε, αλλά είμαστε έτοιμοι ένα μόνο μέρος του πληθυσμού. Γιατί βλέπουμε ότι πολλοί εξακολουθούν, παρόλη την κρίση, να μην καταλαβαίνουν τίποτα. Σου λένε π.χ. «εγώ βγάζω 2 χιλιάδες το μήνα νόμιμα, όμως με τον τρόπο που έχω μάθει να βγάζω τελικά 20 χιλιάδες, αυτές τις επιπλέον18, μόνο αν μου πάρουν το κεφάλι θα τις χάσω. Θα εξακολουθήσω κι αν θέλεις κλείσε με φυλακή!». Ε, ναι, αλλά αν δεν τον κλείσεις φυλακή, θα εξακολουθεί να το κάνει. Και το 90% των ελλήνων είναι έτσι. Άρα, δεν νομίζω ότι είναι εύκολο να κυβερνήσει κανείς τον τόπο, με τόσο βαθιά σήψη. Δηλαδή, δίνεται π.χ. μία διαταγή στον χι υπουργό: «μην επιστρέφετε πλέον τις πινακίδες». Εάν από εκεί και κάτω παρεμβαίνουν 40 άνθρωποι που ο ένας τα παίρνει, ο άλλος τα δίνει, κλπ. δεν μπορεί να γίνει κάτι. Εγώ, για παράδειγμα στο θέατρο έχω 15-30 ανθρώπους να διοικήσω και βλέπω πόσο δύσκολο είναι. Ε, πώς να διοικήσεις ένα ολόκληρο κράτος όπου ελάχιστοι κάνουν αυτό που πρέπει;
Τι μπορούμε να κάνουμε; Νομίζω ότι οι άνθρωποι του πνεύματος, και γενικά οι άνθρωποι που μπορούν να έχουν ένα λόγο, να βγουν έξω και να λένε, να λένε, να λένε, και πιστεύω επίσης, ότι πρέπει λίγο να πάρουμε και τη ζωή μας στα χέρια μας. Ατομική πρωτοβουλία! Για παράδειγμα, μπαίνεις σε οποιοδήποτε μαγαζί και δεν σου δίνει κάποιος απόδειξη; Βλέπεις κάποιον να μη κάνει τη δουλειά του; Να μην πεις δεν βαριέσαι… και άσε τώρα το θέμα να κάνουμε εμείς τη δουλειά μας. Πρέπει να πάρουμε λοιπόν και τη ζωή μας στα χέρια μας. Γιατί ο μεγάλος μας εχθρός ούτε ο τάδε υπουργός οικονομικών της Γερμανίας είναι, ούτε κάποιος άλλος! Πρωτίστως είναι ο ίδιος μας ο εαυτός! Δηλαδή εμείς οι έλληνες υποφέρουμε κυρίως από τους άλλους έλληνες: Περπατάω και βλέπω κάποιον να πετάει ένα πακέτο τσιγάρα, αν έχω λίγο φιλότιμο θα πάω να του πω κάτι. Αυτό έκανα και τις προάλλες με έναν κύριο, αλλά καθώς φορούσα το κράνος δεν με αναγνώρισε και μου απάντησε «Κύριέ μου, εμείς έτσι κάνουμε στην Ελλάδα, άμα δεν σας αρέσει να πάτε στο εξωτερικό να ζήσετε!».
Απ την άλλη και οι πολιτικοί ασφαλώς μπορούν να κάνουν πράγματα. Αν ήταν εύκολο, ή ήταν μόνο θέμα λάθος χειρισμών, θα βρισκόταν λύση. Δεν είναι, όμως, τόσο απλά τα πράγματα, είναι πολύ δύσκολα. Νομίζω ότι έχουμε ανάγκη και ψυχολογικά ως λαός, να τιμωρηθούν κάποιοι άνθρωποι όπως είπα, να βγουν να πουν επιτέλους ότι να, δημεύσαμε από τους τάδε την περιουσία, ή να κάνουμε ένα νόμο όπου θα πάψουν να παραγράφονται τα ανομήματα των πολιτικών. Γιατί να παραγράφονται; Δεν το καταλαβαίνω. Χρειάζονται κάποια ανάλογα σήματα ότι ξεκινάει να γίνεται κάτι. Δεδομένης της δύσκολης κατάστασης, εάν είχαμε ανάλογα σήματα, ότι όντως κάνει πάει να γίνει, νομίζω ότι ένα αρκετά σημαντικό μέρος του πληθυσμού θα έμπαινε στο παιχνίδι. Έτσι όπως είμαστε όμως δεν πάμε πουθενά.
Επίσης έχω να πω για τα κόμματα της αντιπολίτευσης και ειδικά για τα κόμματα της αριστεράς, εκτός από τον κύριο Κουβέλη που έχω διακρίνει πολιτισμό στις κινήσεις του, ότι δεν μπορεί να σε πιστέψει ο άλλος, ακόμη κι αν σε ψηφίζει, όταν συνεχώς όλα τα βρίσκεις λάθος. Είναι δυνατόν, καμία κυβέρνηση και ποτέ, να μην έχει κάνει ούτε μία σωστή κίνηση; Πραγματικά δοκιμάζεται η κοινή λογική. Πώς να τους εμπιστευτεί κάποιος, όταν ως αντιπολίτευση τα βρίσκουν όλα λάθος; Το ΚΚΕ μου δίνει την εντύπωση ότι ο μεγάλος του εχθρός είναι ο Τσίπρας. Και ο Τσίπρας το αντίθετο.
Τέλος, θα ‘θελα να φτάσει μία μέρα, που μάλλον δεν θα προλάβω να τη ζήσωκαι μακάρι να τη ζήσει το παιδί μου, όπου η κοινωνία όπως στην περίπτωση του Γρηγορόπουλου, θα δείξει έστω ένα οποιονδήποτε ενδιαφέρον αν όχι ανάλογο και για έναν αστυνομικό που σκοτώνεται χωρίς να φταίει. Αυτό δείχνει μια πολιτισμένη κοινωνία. Η λογική «φάτε τους μπάτσους» και θα λύσουμε τα προβλήματά μας, είναι λαϊκισμός, δεν έχει καμία σχέση με τον αναρχισμό, είναι κτηνώδης βία, και βλακώδης χουλιγκανισμός. Όταν π.χ. κάθεται στη σκοπιά ένα παιδάκι, ένας 25χρονος αστυνομικός και περνάνε κάποιοι μάγκες και τον σκοτώνουνε εν ψυχρώ... αυτά είναι πράγματα απολίτιστα, δεν εμπεριέχουν καν τον κώδικα τιμής που έχουν έστω οι ληστές ή η ίδια Κόζα Νόστρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου