του Κώστα Γιαννακίδη
Αν επιστρέψουμε ένα χρόνο και τρεις πρωθυπουργούς πίσω, θα δούμε τον Λουκά Παπαδήμο να παίρνει εορταστικό γεύμα με τους άστεγους της Αθήνας. Κάποιοι το βρήκαν τρυφερό και κάποιοι άλλοι λαϊκίστικα σκληρό. Εγώ το είχα βρει συμπαθητικό. Κανένας δεν το είχε δοκιμάσει προηγουμένως. Οι πρωθυπουργοί μας αποφεύγουν αυτά τα ανοίγματα προς τη συμπόνοια. Φοβούνται μην κατηγορηθούν για υποκρισία. Στην Ελλάδα, άλλωστε, δεν ανθίζουν αγνά κίνητρα.
Εκ των πραγμάτων όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί περιορίζονται στα κάλαντα, αποτελώντας, τις περισσότερες φορές, κομμάτι μίας γελοίας φωτογραφίας. Δεν τους ενοχλεί, είναι η παράδοση. Ομοίως, προτιμούν να σταθούν κάτω από ένα σβηστό φουγάρο ή αγκαλιά με συνδικαλιστές, από το να πιάσουν την κουτάλα και να σερβίρουν φαγητό σε μερικούς άστεγους. Αμερικανιές, θα πείτε. Ναι, αμερικανιές. Που είναι το πρόβλημα σας; Οι Έλληνες πολιτικοί αρνούνται με εμμονική συνέπεια να βάλουν λίγη φιλανθρωπία στην επικοινωνία τους. Πιθανότατα επειδή σε πολλούς θα φανεί αστείο, θα είναι σαν να σε ακρωτηριάζει κάποιος και μετά να σου φέρνει γλυκά στο νοσοκομείο.
Το ίδιο, περίπου, δεν ακούγεται και για τη φιλανθρωπία των πλουσίων; Επιστρέφουν, λέει, μερικά από όσα άρπαξαν από την κοινωνία. Μη ξεχνάτε και την περίπτωση του σχολείου στη Θεσσαλονίκη, με τους συνδικαλιστές να αρνούνται τη χορηγία της πολυεθνικής. Στην ελληνική κοινωνία παρατηρείται κάτι παράξενο. Υπάρχει διάθεση προσφοράς, αλλά δεν υπάρχει η σχετική κουλτούρα. Δεν έχουμε ισχυρά δίκτυα φιλανθρωπίας και εθελοντισμού. Και έχουμε μάθει να αντιμετωπίζουμε τις περισσότερες προσπάθειες με καχυποψία. Ποτέ μου δεν θα πίστευα ότι το Χαμόγελο του Παιδιού θα γονάτιζε λόγω οικονομικής καχεξίας. Αλλά και δεν θα περίμενα να δω τις ουρές που σχηματίστηκαν για την προσφορά βοήθειας, έπειτα από το κάλεσμα του Mega.
Κάποιος, λοιπόν, πρέπει να κάνει το βήμα για τη δημιουργία ενός σοβαρού δικτύου κοινωνικής αλληλεγγύης. Να είναι πολιτικός; Δύσκολο, δεν τους εμπιστεύεται ο κόσμος και οι ίδιοι δεν το τολμούν. Η Εκκλησία; Δεν τη συμπαθούν όλοι και κρύβει αμαρτίες κάτω από το ράσο. Μην είναι κάποια ΜΚΟ; Ελάτε τώρα. Οι δήμαρχοι; Χμ... Κάποιοι πλούσιοι; Δεν ακούγεται ωραίο στην Ελλάδα. Tελικά δεν υπάρχει, δεν μας κάνει κανείς. Είμαστε ένας πονόψυχος, φιλάνθρωπος λαός, αλλά, τι κρίμα, δεν υπάρχει κάποιος για να μαζέψει τους καρπούς της φιλανθρωπίας μας για να ταϊσει πεινασμένα στόματα. Τέλειωσαν και οι τύψεις, όλα μια χαρά.
