|
|
| Αντιστροφή λογικής και δικαιωμάτων |
|
| Tου Πασχου Μανδραβελη |
|
|
|
Σε όλες τις δημοκρατικές χώρες του κόσμου, κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει ένα πολίτη να μετακινηθεί σε δημόσιο χώρο όπου και όπως αυτός θέλει. Μόνο η αστυνομία, αλλά και αυτή (διά νόμου) πρέπει να αιτιολογήσει την απόφασή της. Ο περιορισμός αυτός μπορεί να κριθεί από τη Δικαιοσύνη.
Στην Ελλάδα, ο δημοσιογράφος κ. Ηλίας Κανέλλης προπηλακίστηκε από τάγματα εφόδου με κόκκινες σημαίες επειδή θέλησε να εισέλθει από την κεντρική είσοδο στο κτίριο της εφημερίδας «Τα Νέα», όπου εργάζεται. Αφού προπηλακίστηκε από όσους διαμαρτύρονταν για την απόλυση ενός υπαλλήλου του συγκροτήματος, ο δημοσιογράφος κατήγγειλε το γεγονός.
Η απάντηση του πρωταγωνιστή της υπόθεσης ήταν να καταγγείλει τον κ. Κανέλλη ότι... επιτέθηκε σε καμιά πενηνταριά νοματαίους!
Πιο σημαντικό είναι το σκεπτικό της καταγγελίας. «Το σωματείο μου», γράφει ο πρωταγωνιστής, «για συμβολικούς λόγους και μόνο έκλεισε (πιαστήκαμε αλυσίδες που λέμε) την κεντρική είσοδο του ΔΟΛ (Μιχαλακοπούλου 80), ενώ ενημερώναμε για το μικρό αυτό διάστημα της μιας ώρας που συμβολικά, όπως προείπα, τους εργαζόμενους ότι μπορούν να εισέλθουν στο κτήριο από τη διπλανή πόρτα στη γωνία επί της οδού Παπαδιαμαντοπούλου η οποία απέχει μόλις 20 ή 30 μέτρα το πολύ!!!» (η σύνταξη και τα τρία θαυμαστικά είναι του κειμένου).
Σωστά! Αμ η άλλη –η Ρόζα Παρκς, ντε...– δεν μπορούσε να κάτσει στις πίσω θέσεις του λεωφορείου στο Μοντγκόμερι της Αλαμπάμα για να μη μπούμε στη φασαρία του Κινήματος Πολιτικών Δικαιωμάτων στις ΗΠΑ; Οι μπροστινές θέσεις (των λευκών) από τις πίσω (των μαύρων) απείχαν «2 ή 3 μέτρα το πολύ!!!». Γιατί επέμενε να κινείται και να κάθεται όπου ήθελε; Ετσι κι αλλιώς, ο διαχωρισμός με την ταμπέλα «white only» ήταν «για συμβολικούς λόγους και μόνο». Στη δουλειά της θα πήγαινε όπου κι αν καθόταν.
Στην Ελλάδα της κατεστραμμένης λογικής, η παρεμπόδιση της ελεύθερης κυκλοφορίας των ανθρώπων θεωρείται κεκτημένο. Τόσο που αν κάποιος επιχειρήσει να πάει στη δουλειά του, πρέπει να πάρει φύλλο πορείας από τους εκάστοτε διαμαρτυρόμενους συνδικαλιστές. Σ’ αυτή την χώρα, με τους άπειρους «συμβολισμούς», η παραβίαση των δικαιωμάτων των υπόλοιπων πολιτών είναι ο διαρκής κανόνας. Κι αν τύχει να μην ακολουθήσει κάποιος το δρομολόγιο που ορίζουν οι συνδικαλιστές, θα θεωρηθεί... επιτιθέμενος.
Αν, εν τω μεταξύ, προλάβει και δεν πέσει πάνω σε «αγωνιστικά» σφιγμένες γροθιές και ιπτάμενους καφέδες, όπως έτυχε στον Γερμανό πρόξενο της Θεσσαλονίκης... |
|
|
|
