Σταμάτησαν ξαφνικά οι... αεροψεκασμοί
Τριαντάφυλλος Δραβαλιάρης, Ημερησία, 25/05/2013
 |  |  |  |  |  |  |  |
Οι πλατείες των αγανακτισμένων ερήμωσαν και οι διαδηλώτριες ιαχές που δονούσαν άλλοτε τους αθηναϊκούς δρόμους, σίγησαν. Οι ουρανόθεν αεροψεκασμοί σταμάτησαν και ο Τέρενς Κουίκ αναγνώρισε στον εαυτό του την πολυτέλεια της παραίτησης από το βαρύ καθήκον του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου των Ανεξάρτητων Ελλήνων. Εν τω μεταξύ βρήκε χρόνο και ο ΣΥΡΙΖΑ να ασχοληθεί με τα ενδοοικογενειακά του?
Πόθεν η μεταβολή σκηνικού όταν η αλλαγή κλίματος στις αγορές και στο εξωτερικό δεν έχει, ακόμα, πρακτικό αντίκρισμα στην πραγματική οικονομία; Διότι σε αυτήν το αποτύπωμα της βαθιάς κρίσης παραμένει ευδιάκριτο. Εξαετής κρίση, στρατιές ανέργων, χρηματοδοτική ανομβρία για τις επιχειρήσεις, απαξίωση ακίνητης περιουσίας, βίαιη περικοπή μισθών και συντάξεων.
Με την αξιωματική αντιπολίτευση να επιλέγει για τον εαυτό της σε όλη τη διάρκεια της επώδυνης προσαρμογής τον ρόλο της αυτοδιαψευδόμενης Κασσάνδρας και την ολέθρια ταύτισή της με τα συμφέροντα που εκπροσωπούσε η «προοδευτική» κουλτούρα της συνδικαλιστικής νομενκλατούρας την εποχή του «υπαρκτού κρατισμού», πρόσφερε αντανακλαστική αξιοπιστία στην κυβέρνηση. Πολύ περισσότερο που ο συνεργατικός χαρακτήρας της με τη συμμετοχή, μάλιστα, ενός αριστερού κόμματος, το οποίο υπερέβη εαυτό, απέκτησε μία ισχυρή υποβλητική δύναμη σε ό,τι αφορά τις εθνικές διαστάσεις του εγχειρήματος για ανόρθωση της οικονομίας. Ο χρόνος, από την πλευρά του, αλλά και η γνώση για παρόμοιες καταστάσεις σε χώρες με αντίστοιχες οικονομίες, έπαιξαν τον ρόλο της δευτερεύουσας ουσίας στις χημικές αντιδράσεις. Του καταλύτη για να αποκτηθεί «χημεία» μεταξύ προωθούμενων πολιτικών και προσδοκίας για αποφυγή της χρεοκοπίας και επανεκκίνηση της οικονομίας. Ακόμη και αν δεν πρόκειται στο κοντινό μέλλον να επιστρέψουμε στο status quo ante? «Δεκτό και αυτό», καθώς η κοινή γνώμη συμφιλιώθηκε με μια «απεχθή αλήθεια». Για να (ξανα)ευημερήσουμε πρέπει πρώτα να φτωχύνουμε. Να ʼρθούμε «στα κιλά μας». Όπως αυτά ορίζονται από τον πλούτο που παράγουμε και όχι από τα δανεικά του γείτονα.
Προϊόντος του χρόνου είναι απολύτως βέβαιον ότι θα δούμε την πολιτική αποτύπωση αυτών των αλλαγών στην αναδιάταξη και του πολιτικού σκηνικού.
Ο καλούμενος «προοδευτικός χώρος» θα κλυδωνισθεί από τεκτονικές αλλαγές. «Το ΠΑΣΟΚ δεν αρέσει πια» κατά την έκφραση της Μελίνας Μερκούρη, συμπαρασύροντας και τον Ευάγγ. Βενιζέλο. Εως αδύνατον -ως εκ της μακροχρόνιας παραμονής του στην εξουσία- να αλλάξει την πετρωμένη γνώμη ότι είναι ο πρωταίτιος της μεγάλης κρίσης. Αδικεί την ιστορία του ΠΑΣΟΚ αυτή η εικόνα και ειδικότερα την ανάληψη του πολιτικού κόστους που ανέλαβε με την ένταξη της χώρας στον Μηχανισμό Στήριξης; «Ναι», αλλά ας? πρόσεχε. Διότι το ίδιο το ΠΑΣΟΚ υπονόμευσε το ΠΑΣΟΚ της ιστορικής προσφοράς «προδομένο» από τα ίδια του τα στελέχη. Ετσι ναρκοθέτησε και τον μοναδικό δρόμο της επιστροφής του διά της πολιτικής εξιλέωσης.
Ο Αντ. Σαμαράς, από την πλευρά του, ηγούμενος μιας τρικομματικής κυβέρνησης και εγκαταλείποντας με την εφαρμοσμένη πολιτική του τον λαϊκιστικό λόγο που τον στιγμάτισε ως αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αναπτύσσει δυναμική πολιτικής επικαρπίας με έξοδο από την κρίση. Αποκαθιστά τον παρεξηγημένο εθνικισμό της πολιτικής του εφηβείας και μπορεί να ηγηθεί στο εγχείρημα ανασύνταξης του κεντροδεξιού χώρου. Εφόσον βεβαίως παραμείνει σταθερός και απαλλαγεί από τον Μεγάλο Πειρασμό του ενδοτισμού σε παλαιοκομματικές νοοτροπίες που, αν και σποραδικές, είναι παρούσες στην άσκηση του πρωθυπουργικού του ρόλου.
στο «ακίνδυνο» ρυάκι της ΔΗΜΑΡ φαίνεται να συγκλίνουν ρεύματα και δυνάμεις του ευρωπαϊκού εκσυγχρονισμού της χώρας. Ο υπεράνω πάσης υποψίας για την περιπέτεια της μεγάλης κρίσης Φ. Κουβέλης, εκπροσωπεί την ήρεμη δύναμη αλλαγής με κοινωνική ευαισθησία. Και είναι σε θέση να πετύχει αμφίπλευρη διεύρυνση με τις δυνάμεις της ευρωπαϊκής προοπτικής. Με θέσεις άνευ φόβου για διαρθρωτικές αλλαγές στο κράτος και στην οικονομία ώστε η άσκηση κοινωνικής πολιτικής να μην αποτελεί γράμμα κενό του συνήθους ανέξοδου αριστερού λόγου. Αλλά και με λόγο αντιπολωτικό ακόμα και όταν καθυβρίζεται από? συντρόφους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ; Διακινδυνεύει τη σταδιακή εκλογική του συρρίκνωση ως αποτέλεσμα επιστροφής της οικονομίας από τον κύκλο της ύφεσης στην κύκλο της ανάπτυξης. Προς το παρόν ο Αλ. Τσίπρας θα δώσει τη μάχη των συνιστωσών. Αλλά πρόκειται για σκιαμαχία.
Το ζητούμενο για να αποκτήσει το κόμμα του χαρακτηριστικά κυβερνησιμότητας δεν είναι η λύση του «οργανωτικού» αλλά του πολιτικού του προβλήματος. Μέχρι πότε θα διατηρεί την επαμφοτερίζουσα στάση του «εντός ευρώ» και «εκτός Μνημονίου» που συνιστά πρόδηλο, παράγοντας ανασφάλειας για κόμμα που φιλοδοξεί να κυβερνήσει; Η αυτοδιάλυση των συνιστωσών ασφαλώς θα προσφέρει στην ενίσχυση της κυβερνητικής του φυσιογνωμίας. Αλλά αυτή δεν αρκεί. Χρήσιμες οι συνιστώσες την περίοδο της καλπάζουσας αντιμνημονιακής δυναμικής, εξαιρετικά επιζήμιες σήμερα.
«Για να ενωθούμε πρέπει να χωρίσουμε», σύμφωνα με μεγάλο διανοητή της Αριστεράς. Και να πλειοψηφήσουμε. Όχι δια της άθροισης, αλλά δια του πολιτικού πολλαπλασιασμού. Ορος, ο καθαρός πολιτικός λόγος της μιας συνισταμένης.
Πόθεν η μεταβολή σκηνικού όταν η αλλαγή κλίματος στις αγορές και στο εξωτερικό δεν έχει, ακόμα, πρακτικό αντίκρισμα στην πραγματική οικονομία; Διότι σε αυτήν το αποτύπωμα της βαθιάς κρίσης παραμένει ευδιάκριτο. Εξαετής κρίση, στρατιές ανέργων, χρηματοδοτική ανομβρία για τις επιχειρήσεις, απαξίωση ακίνητης περιουσίας, βίαιη περικοπή μισθών και συντάξεων.
Με την αξιωματική αντιπολίτευση να επιλέγει για τον εαυτό της σε όλη τη διάρκεια της επώδυνης προσαρμογής τον ρόλο της αυτοδιαψευδόμενης Κασσάνδρας και την ολέθρια ταύτισή της με τα συμφέροντα που εκπροσωπούσε η «προοδευτική» κουλτούρα της συνδικαλιστικής νομενκλατούρας την εποχή του «υπαρκτού κρατισμού», πρόσφερε αντανακλαστική αξιοπιστία στην κυβέρνηση. Πολύ περισσότερο που ο συνεργατικός χαρακτήρας της με τη συμμετοχή, μάλιστα, ενός αριστερού κόμματος, το οποίο υπερέβη εαυτό, απέκτησε μία ισχυρή υποβλητική δύναμη σε ό,τι αφορά τις εθνικές διαστάσεις του εγχειρήματος για ανόρθωση της οικονομίας. Ο χρόνος, από την πλευρά του, αλλά και η γνώση για παρόμοιες καταστάσεις σε χώρες με αντίστοιχες οικονομίες, έπαιξαν τον ρόλο της δευτερεύουσας ουσίας στις χημικές αντιδράσεις. Του καταλύτη για να αποκτηθεί «χημεία» μεταξύ προωθούμενων πολιτικών και προσδοκίας για αποφυγή της χρεοκοπίας και επανεκκίνηση της οικονομίας. Ακόμη και αν δεν πρόκειται στο κοντινό μέλλον να επιστρέψουμε στο status quo ante? «Δεκτό και αυτό», καθώς η κοινή γνώμη συμφιλιώθηκε με μια «απεχθή αλήθεια». Για να (ξανα)ευημερήσουμε πρέπει πρώτα να φτωχύνουμε. Να ʼρθούμε «στα κιλά μας». Όπως αυτά ορίζονται από τον πλούτο που παράγουμε και όχι από τα δανεικά του γείτονα.
Προϊόντος του χρόνου είναι απολύτως βέβαιον ότι θα δούμε την πολιτική αποτύπωση αυτών των αλλαγών στην αναδιάταξη και του πολιτικού σκηνικού.
Ο καλούμενος «προοδευτικός χώρος» θα κλυδωνισθεί από τεκτονικές αλλαγές. «Το ΠΑΣΟΚ δεν αρέσει πια» κατά την έκφραση της Μελίνας Μερκούρη, συμπαρασύροντας και τον Ευάγγ. Βενιζέλο. Εως αδύνατον -ως εκ της μακροχρόνιας παραμονής του στην εξουσία- να αλλάξει την πετρωμένη γνώμη ότι είναι ο πρωταίτιος της μεγάλης κρίσης. Αδικεί την ιστορία του ΠΑΣΟΚ αυτή η εικόνα και ειδικότερα την ανάληψη του πολιτικού κόστους που ανέλαβε με την ένταξη της χώρας στον Μηχανισμό Στήριξης; «Ναι», αλλά ας? πρόσεχε. Διότι το ίδιο το ΠΑΣΟΚ υπονόμευσε το ΠΑΣΟΚ της ιστορικής προσφοράς «προδομένο» από τα ίδια του τα στελέχη. Ετσι ναρκοθέτησε και τον μοναδικό δρόμο της επιστροφής του διά της πολιτικής εξιλέωσης.
Ο Αντ. Σαμαράς, από την πλευρά του, ηγούμενος μιας τρικομματικής κυβέρνησης και εγκαταλείποντας με την εφαρμοσμένη πολιτική του τον λαϊκιστικό λόγο που τον στιγμάτισε ως αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αναπτύσσει δυναμική πολιτικής επικαρπίας με έξοδο από την κρίση. Αποκαθιστά τον παρεξηγημένο εθνικισμό της πολιτικής του εφηβείας και μπορεί να ηγηθεί στο εγχείρημα ανασύνταξης του κεντροδεξιού χώρου. Εφόσον βεβαίως παραμείνει σταθερός και απαλλαγεί από τον Μεγάλο Πειρασμό του ενδοτισμού σε παλαιοκομματικές νοοτροπίες που, αν και σποραδικές, είναι παρούσες στην άσκηση του πρωθυπουργικού του ρόλου.
στο «ακίνδυνο» ρυάκι της ΔΗΜΑΡ φαίνεται να συγκλίνουν ρεύματα και δυνάμεις του ευρωπαϊκού εκσυγχρονισμού της χώρας. Ο υπεράνω πάσης υποψίας για την περιπέτεια της μεγάλης κρίσης Φ. Κουβέλης, εκπροσωπεί την ήρεμη δύναμη αλλαγής με κοινωνική ευαισθησία. Και είναι σε θέση να πετύχει αμφίπλευρη διεύρυνση με τις δυνάμεις της ευρωπαϊκής προοπτικής. Με θέσεις άνευ φόβου για διαρθρωτικές αλλαγές στο κράτος και στην οικονομία ώστε η άσκηση κοινωνικής πολιτικής να μην αποτελεί γράμμα κενό του συνήθους ανέξοδου αριστερού λόγου. Αλλά και με λόγο αντιπολωτικό ακόμα και όταν καθυβρίζεται από? συντρόφους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ; Διακινδυνεύει τη σταδιακή εκλογική του συρρίκνωση ως αποτέλεσμα επιστροφής της οικονομίας από τον κύκλο της ύφεσης στην κύκλο της ανάπτυξης. Προς το παρόν ο Αλ. Τσίπρας θα δώσει τη μάχη των συνιστωσών. Αλλά πρόκειται για σκιαμαχία.
Το ζητούμενο για να αποκτήσει το κόμμα του χαρακτηριστικά κυβερνησιμότητας δεν είναι η λύση του «οργανωτικού» αλλά του πολιτικού του προβλήματος. Μέχρι πότε θα διατηρεί την επαμφοτερίζουσα στάση του «εντός ευρώ» και «εκτός Μνημονίου» που συνιστά πρόδηλο, παράγοντας ανασφάλειας για κόμμα που φιλοδοξεί να κυβερνήσει; Η αυτοδιάλυση των συνιστωσών ασφαλώς θα προσφέρει στην ενίσχυση της κυβερνητικής του φυσιογνωμίας. Αλλά αυτή δεν αρκεί. Χρήσιμες οι συνιστώσες την περίοδο της καλπάζουσας αντιμνημονιακής δυναμικής, εξαιρετικά επιζήμιες σήμερα.
«Για να ενωθούμε πρέπει να χωρίσουμε», σύμφωνα με μεγάλο διανοητή της Αριστεράς. Και να πλειοψηφήσουμε. Όχι δια της άθροισης, αλλά δια του πολιτικού πολλαπλασιασμού. Ορος, ο καθαρός πολιτικός λόγος της μιας συνισταμένης.
