Αν δεν θέλουμε να τρελλαθούμε τελικά, ας ανοίξουμε το στόμα και τα αυτιά μας
Η πολιτική κατάσταση στη χώρα, η ακινησία και κυρίως η απουσία δυναμικών πρωτοβουλιών που θα μπορούσαν να διαμορφώσουν ένα άλλο κλίμα, μεγεθύνει το άγχος και την αγωνία στα πολιτικά κόμματα όλου του φάσματος. Και είναι πιά αδύνατον να βρουν σημείο επικοινωνίας με την κοινωνία και κυρίως τα ευρύτερα στρώματα της. Πολύ δε περισσότερο αδυνατούν να έρθουν σε επαφή με τους νέους.
Νομίζω ότι μια σοβαρή προσέγγιση στις σημερινές συνθήκες και με βάση όλα όσα συμβαίνουν, σε σχέση με την Χρυσή Αυγή και τα καλά της, θα έπρεπε να σκεφτούμε πολύ σοβαρά όλοι μας, του πόσο αυτοαναφορική και έξω από κάθε λογική ανάλυση είναι η εκτίμηση πως η αντίθεση που κυριαρχεί σήμερα και πρέπει να αναδειχθεί είναι μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς.
Σε ποια Δεξιά αναφερόμαστε, κυρίως δε για πια Αριστερά ομιλούμε;.
Πριν από πολλά χρόνια, θυμάμαι τρία κείμενα θεωρητικής ανάλυσης, του Berlinguer, για τον ιστορικό συμβιβασμό (Δεκεμβριος 1973). Μετά ήρθαν οι Στόχοι του Εθνους (Αύγουστος 74) και αμέσως μετά και ακόμη πιο πανηγυρικά το πρώτο μάθημα του Αριστόβολου Μάνεση, στη Νομικής της Θεσσαλονίκης, όπου μας έμαθε γιατί η συναίνεση, η ευρύτερη δυνατή τέτοια, είναι απολύτως απαραίτητη για να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά την κάθε δυσκολία που συναντάμε ( Αύγουστος του 1974).
Αυτό το μάθημα, δυστυχώς, δεν το μάθαμε ποτέ, ως πολίτες, ως πολιτικοί ως οτιδήποτε.
Μας έπεφτε βαρύ; Ήταν δύσκολο; Φαίνεται να μην μας ταίριαζε καθόλου.
Όχι γιατί είμαστε τίποτα το σπέσιαλ, το καταπληκτικό, αλλά γιατί κάποια στιγμή πρέπει να μας γίνει συνείδηση ότι κανένα πρόβλημα δεν λύθηκε, ποτέ, ως δια μαγείας, κανένα πρόβλημα ποτέ δεν το έλυσαν οι νεράιδες και οι μάγισσες.
Στο τελευταίο του μήνυμα - παρακαταθήκη, προσπάθησε κι εκεί πάνω από το ανοιχτό μνήμα του να μας θυμίσει το διάλογο και τη συναίνεση. Αλλά που εμείς.
Ετσι και το πρόβλημα του εκφασισμού σ’ αυτή την χώρα ούτε λύθηκε, ούτε πρόκειται να λυθεί με ματζούνια και γιατροσόφια. Δεν λύνεται με νόμους, πιστέψτε με. Κυρίως όμως, πρέπει να μας γίνει συνείδηση ότι πρέπει να ανεχόμαστε τον άλλο, να διαλεγόμαστε και να μην αποφεύγουμε τις δύσκολες λύσεις.
Γιατί δυστυχώς έχει καταντήσει εθνικό μας σπορ, το να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, να διαμορφώνουμε πράγματα και να ομνύουμε οτι θα τα κάνουμε και φυσικά ποτέ να μην τα κάνουμε.
Βασική αντίθεση πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως είναι, αυτή τη στιγμή, η αντίθεση προς τον εκφασισμό της κοινωνίας, που την διαπερνά οριζόντια και ας αφήσουμε τα καλαμπούρια με τα καλοπιάσματα, που έχουμε μάθει.
Πρέπει να συγκρουστούμε, εάν θέλουμε να κερδίσουμε την μάχη. Ειδάλλως να το βουλώσουμε,
Τώρα όμως. Πριν είναι αργά.
Και σε αυτήν την διαδικασία απαιτείται θάρρος πρώτα και κύρια;.
Παρακολουθώ με ιδιαίτερη αγωνία τις εμμονικές προσπάθειες κάποιων φίλων που προσπαθούν να πείσουν οι μεν τους δε για την μοναδικότητα και αποκλειστικότητα φυσικά στην τεχνογνωσία επίλυσης των όποιων προβλημάτων με φετφάδες.
Ακόμη και ο διάλογός μας, θεός να τον κάνει τέτοιο, τελείως προσχηματικός και δια ταύτα και αναποτελεσματικός και φλύαρος.
Ναι, εάν δεν υπάρξει συνάντηση των δυνάμεων που καλύπτουν τον χώρο ανάμεσα στο συριζα και τη ΝΔ τα πράγματα θα είναι δύσκολα και οι μεν και οι δε επιμένουν να συζητάνε για το περίβλημα και ποτέ για το περιεχόμενο των πρωτοβουλιών.
Ειλικρινά πιστεύω πως ούτε το forum θα μπορούσε να παίξει τέτοιο ρόλο, ούτε οι προτάσεις Βενιζέλου και οι επικίνδυνοι εναγκαλισμοί θα μπορούσαν να πουν κάτι σε μας.
Αλλά φωνούλα δεν έχουμε εμείς; Άποψη για το τι και το πως δεν έχουμε;
Προφανώς η άποψη ελάτε σε μας γιατί είμαστε καλοί, ακόμη και στην εκδοχή, του εδώ γύρω-γύρω μας αλλά ελάτε, δεν μπορεί να πείσει κανέναν.
Και φυσικά σε καμμιά περίπτωση η συνάντηση νομενκλατουραίων και κυβερνητών της εποχής του εκσυγχρονισμού,θα μπορούσε να εμπνεύσει ή ξεσηκώσει κανέναν…Εδώ ο Μανώλης είπα ότι είπε ο Τιτος ότι ούτε οι στίχοι δεν ξεσηκώνουν, περιμένουν να ξεσηκώσουν οι Υπουργοί Υφυπουργοί και οι γύρωθεν αυτών;;;
Τι φοβάται το Δημοκρατικό Κόμμα; Πού θέλει να είναι και το κόμμα του αύριο σ’ αυτόν τον τόπο και δεν κολλάει την δική του πρόταση και το άνοιγμα του;
Έκκληση προς τους κρατούντες. Μη φοβάστε δεν υπάρχει περίπτωση κάποιος τρίτος ή «ξένος»να θελήσει να σας χαλάσει τις waiting lists, τις αναμονές και τις εμμονές σας.
Κανένας επαναλαμβάνω. Ούτε για αστείο, γιατί υπάρχουν και άνθρωποι που τρελαίνονται με την πολιτική ως τέτοια και όχι με την καρικατούρα που κάποιοι θέλουν να την καταντήσουν.
