H ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ
ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ 2Ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ
(Κρίση &
χρεοκοπία - Μνημόνια και αποτελέσματα)
Αν αληθεύει η
ρήση ότι για να βρεις το σωστό φάρμακο πρέπει να προβείς στη σωστή διάγνωση,
τότε συνιστά κυρίαρχο πολιτικό ζήτημα η ορθή ανάλυση της τραγικής κατάστασης που βιώνει η χώρα μας τα τελευταία
χρόνια.
Ποιες ήταν
αλήθεια οι αιτίες της κρίσης; Γιατί
προσφύγαμε στην ΕΕ και στα μνημόνια;
Ήταν η σωστή λύση, υπήρχαν εναλλακτικές προτάσεις; Και τέλος αν δεν ήταν
αυτή η ενδεικνυόμενη λύση, υπάρχει άλλη εναλλακτική και εφικτή λύση; Τι λένε οι
πολιτικές δυνάμεις και ποια μπορεί να είναι η προοπτική για τη χώρα και τους
πολίτες;
Στα ερωτήματα
αυτά επιχειρούν να δώσουν απαντήσεις οι θέσεις για το 2ο Συνέδριο
της ΔΗΜΑΡ. Το αν είναι ορθή ή όχι η ανάλυση που επιχειρείται, το αν συνιστούν
θέσεις μιας Σύγχρονης Δημοκρατικής Αριστεράς, θα το κρίνει ο καθένας με βάση τις δικές του
εκτιμήσεις, γνώσεις και προσλαμβάνουσες. Προσωπικά οι εν λόγω θέσεις
επιβεβαιώνουν την ορθότητα της απόφασής μου να συμπορευτώ με τον Φώτη Κουβέλη
και τους συντρόφους μου στη Δημοκρατική Αριστερά.
Η ΔΗΜΑΡ και
ορθά κατά την ταπεινή μου άποψη δεν καταδικάζει απλά τα μνημόνια και τις
επιλογές των δανειστών, αλλά αναφέρεται και στις δικές μας παθογένειες. Δεν
χαϊδεύει αυτιά, δεν υπόσχεται επιστροφή στις εποχές των παχιών αγελάδων και σε
πελατειακές, συντεχνιακές και κατεστημένες νοοτροπίες που ευθύνονται και αυτές
για το κατάντημά μας. Εκτός από την απαγκίστρωση από τα μνημόνια, που η ΔΗΜΑΡ
δεν ψήφισε, αναφέρεται και σε ώριμες μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν στο
πολιτικό μας σύστημα, στην οικονομία και στην κοινωνία, αν θέλουμε να γίνουμε
ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος.
Σύμφωνα λοιπόν
με τις θέσεις για το 2ο Συνέδριο της ΔΗΜΑΡ:
«Η οικονομική
κρίση που έπληξε σχεδόν όλες τις χώρες οφείλεται στην αποδέσμευση των
χρηματαγορών από κάθε πλαίσιο πολιτικής ρύθμισης και δημοκρατικού ελέγχου, στην
προώθηση της παγκοσμιοποίησης στη βάση ενός ανταγωνισμού που στηρίζεται στη
μείωση του κόστους εργασίας και στην αφαίρεση κοινωνικών δικαιωμάτων». Απαιτείται
λοιπόν διεθνής συνεργασία για την πολιτική ρύθμιση της οικονομικής
παγκοσμιοποίησης.
«Η οξύτατη
όμως ελληνική κρίση έχει και σημαντικές εγχώριες δομικές αιτίες. Συνδέεται με
τις τεράστιες παθογένειες του κοινωνικοοικονομικού μοντέλου και του συστήματος
πολιτικής διακυβέρνησης, που με κύρια ευθύνη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ
οικειοποιήθηκε τη δημόσια διοίκηση, διαμόρφωσε μηχανισμούς πελατειακής
εκπροσώπησης, κατακερμάτισε τους θεσμούς, οδήγησε τη χώρα στο τέλμα της
διαφθοράς και διαμόρφωσε μια κρατικοδίαιτη, χωρίς ισχυρά θεμέλια ανάπτυξη».
Απαιτείται λοιπόν σαφής και απόλυτη καταδίκη του υπεύθυνου για την κατάντια μας
δικομματισμού (ΝΔ & ΠΑΣΟΚ).
«Οι
παθογένειες αυτές συγκαλύπτονταν όσο η χώρα είχε τη δυνατότητα να δανείζεται με
χαμηλά επιτόκια. Έτσι είχαμε μεγέθυνση του ΑΕΠ μέσω της αύξησης της
κατανάλωσης. Αυτό το μοντέλο ανάπτυξης δημιούργησε έξαρση του ατομικισμού. Απαξίωσε
έννοιες, όπως το δημόσιο συμφέρον, τα κοινωνικά δικαιώματα και οι διεκδικήσεις.
Καλλιέργησε ένα κλίμα ανοχής ή και επιβράβευσης του άνομου πλούτου. Δημιούργησε
μεγάλες ανισότητες μεταξύ ομάδων εργαζομένων. Διαμόρφωσε ένα κατακερματισμένο
και συντεχνιακό μοντέλο κοινωνικής προστασίας». Απαιτείται λοιπόν άμεσα
εκσυγχρονισμός του πολιτικού συστήματος, ριζική αναδιάρθρωση και εξυγίανση του
δημόσιου τομέα, αλλαγή νοοτροπίας και πολιτικής συμπεριφοράς των πολιτών.
«Αυτά ήταν τα
δομικά χαρακτηριστικά που οδήγησαν το 2009 στον εκτροχιασμό του δημοσιονομικού
ελλείμματος, του δημόσιου χρέους και του εμπορικού ελλείμματος. Η προσφυγή στη
χρηματοδοτική στήριξη των εταίρων ήταν απαραίτητη, από τη στιγμή που η ανεύρεση
χρηματοδοτικών πόρων εκτός αγορών κατέστη υποχρεωτική. Οι επιλογές της ΕΕ όμως
σε καμία περίπτωση δεν θύμιζαν αλληλεγγύη μεταξύ εταίρων». Η λύση λοιπόν μόνο
ευρωπαϊκή μπορεί να είναι, πλην όμως η ΕΕ αποδείχτηκε ανέτοιμη και
αναποτελεσματική λόγω έλλειψης μηχανισμών διαχείρισης της κρίσης και
συντηρητικών νεοφιλελεύθερων επιλογών.
«Το πρόγραμμα
δημοσιονομικής προσαρμογής, που προωθήθηκε με τα μνημόνια, απέβλεπε σχεδόν
αποκλειστικά στη διασφάλιση της αποπληρωμής των δανείων και όχι στη
δημοσιονομική εξυγίανση με την οικονομία ζωντανή και την κοινωνία όρθια. Δομήθηκε
με τιμωρητική λογική, στηρίχτηκε στην πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης και τη
νεοφιλελεύθερη αντίληψη για το ρόλο του κράτους. Ήταν μια βίαιη διαδικασία,
αποσυνδεμένη από κάθε έννοια αναπτυξιακής διάστασης και κοινωνικής προστασίας».
Τα μνημόνια δεν δημιούργησαν την κρίση, απέτυχαν όμως να αποτελέσουν διέξοδο
στην κρίση. Το πρόγραμμα αποδεδειγμένα υπέπεσε σε λάθος προβλέψεις, αφαίρεσε κοινωνικά και εργασιακά
δικαιώματα, απορύθμισε πλήρως τις ζωές της συντριπτικής πλειονότητας του λαού
μας, οδήγησε σε φτωχοποίηση μεγάλης μερίδας του πληθυσμού.
«Παρά το
γεγονός ότι προέβλεπε και μεταρρυθμίσεις που στόχευαν στον εκσυγχρονισμό και εξορθολογισμό
των δημοσίων λειτουργιών, αυτές επισκιάστηκαν από το συνολικό χαρακτήρα του
προγράμματος, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις
υπονομεύτηκαν από πελατειακές σχέσεις». Δεν μπορούν να προχωρήσουν αναγκαίες
και ώριμες μεταρρυθμίσεις (π.χ. αξιολόγηση δομών και υπηρεσιών) μέσα σε κλίμα
φόβου και διάλυσης των πάντων.
Απομένει να
δούμε σε επόμενο δημοσίευμα τι προτείνουν οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας και
αν μπορεί ο Ελληνικός Λαός να ελπίζει ότι μπορεί να αλλάξουν οι εφαρμοζόμενες
κυβερνητικές πολιτικές και η χώρα να ατενίσει με ελπίδα τη διέξοδο από την
κρίση.
Παναγιώτης Χατζηγεωργίου
Δικηγόρος, Γραμματέας
ΝΕ Δράμας και μέλος ΚΕ ΔΗΜΑΡ
