Mυρσίνη Λιοναράκη: Η γραμμή μας είναι σε σύγχυση
Η Mυρσίνη Λιοναράκη στην ΚΕ της ΔΗΜΑΡ
Ακούω καιρό τώρα και σήμερα εδώ σχόλια περί εσωτερικού αντιπάλου, σχέδια διάσπασης, απειλές, κορώνες περί κομματικού πατριωτισμού και λοιπά. Και θέλω να δηλώσω ευθαρσώς ότι δεν επιτρέπω σε κανέναν να αμφισβητήσει τον κομματικό μου πατριωτισμό. Γιατί είμαι από τις περιπτώσεις που δεν ήρθα στη ΔΗΜΑΡ επειδή ήρθε η παρέα μου ή επειδή ήθελα να γίνω στέλεχος. Ούτε ήρθα για να λέω αυτά που θέλει κάποιος.
Το αντίθετο ακριβώς. Ήρθα – σε πείσμα της κάθε παρέας μου – επειδή κάποιος έλεγε αυτά που ήθελα. Και νιώθω περήφανη που ήμουν εκεί, παρούσα, από τις πρώτες στιγμές. Περήφανη που ήμουν σε ένα αριστερό κόμμα που μιλούσε για τις συντεχνίες, την αξιολόγηση, τις αποκρατικοποιήσεις κ άλλα πολλά. Περήφανη που ήμουν εκεί, ένα παιδί παλιών Ρηγάδων, στο κόμμα που ονειρεύτηκαν κ έφτιαξαν οι κάποτε Ρηγάδες.
Γιατί (κ ανοίγω μία παρένθεση εδώ – κ θα μου επιτρέψετε να περιαυτολογήσω ελαφρώς) όταν απορούμε καμιά φορά γιατί η νέα γενιά δεν γοητεύεται από τα κόμματα, καλά θα κάνουμε να κοιτάξουμε πρώτα τα δικά μας παιδιά. Κ δικαιούμαι να το θέτω έτσι γιατί βρίσκομαι στο ηλικιακό αυτό μεταίχμιο που μου επιτρέπει να θεωρώ τον εαυτό μου κ παιδί των γονιών μου κ μαμά της κόρης μου. Εγώ, λοιπόν σύντροφοι, είμαι εδώ σήμερα. Ήμουν κ χθες κ θα είμαι κ αύριο. Δραστηριοποιούμαι, προσπαθώ κ εκτίθεμαι πολιτικά με τις απόψεις μου στο κόμμα. Τα δικά σας παιδιά, μπορείτε άραγε σύντροφοι να τα εμπνεύσετε σήμερα με τις ιδέες σας; Κ αν όχι, γιατί άραγε; Πως θα εμπνεύσουμε την κοινωνία αν δεν εμπνεύσουμε τα παιδιά μας; Ας το σκεφτούμε λίγο.
Κλείνει η παρένθεση.
Είμαι περήφανη, λοιπόν, που ήρθα στη ΔΗΜΑΡ γιατί εδώ βρήκα αυτό που μου έλειπε. Αριστερά υπήρχε. Κομμουνιστική κ μετακομμουνιστική. Μεταρρυθμιστική κ τολμηρή, όχι.
Σας τα λέω αυτά γιατί τις προηγούμενες μέρες διάβαζα ξανά κ ξανά τις θέσεις του πρώτου συνεδρίου μας. Τις θέσεις για το επόμενο συνέδριο δεν πρόλαβα να τις διαβάσω όσο αναλυτικά θα ήθελα. Άλλωστε μου μοιάζει σαν φάρσα να λαμβάνει κανείς ένα κείμενο καμιά 100στή σελίδες λίγες ώρες πριν από μία συνεδρίαση στην οποία καλείται να τοποθετηθεί κ να αποφασίσει.
Αν ήμουν καχύποπτη θα έλεγα ότι γίνεται προσπάθεια αντί να κάνουμε διάλογο, να χαθούμε στη μετάφραση. Κ αντί να μιλάμε για την ουσία της πολιτικής, να βολοδέρνουμε στα άρθρα κ τις θεματικές ενότητες.
Αν ήμουν δε των εύκολων λύσεων, θα έμενα κ εδώ στην ομιλία μου. Θέλω όμως να επιχειρήσω να μπω στην ουσία. Στα πολιτικά θέματα των θέσεων.
Ξέρετε είχα κάποτε ένα φίλο, αναρχικός κ μπαχαλάκιας αλλά καλό παιδί. Μου έλεγε: «Όταν ακούω κάποιον να ξεκινάει με τη φράση “Δεν είναι τυχαίο ότι”, φεύγω τρέχοντας». Γιατί είχε μάθει κ ήξερε τι παράλογα σενάρια μπορεί να γεννήσει μία τέτοια εισαγωγή.
Όταν κάποιος θεωρεί – όπως αυτό σήμερα προκύπτει από αυτά που διάβασα – εαυτόν τέλειο κ κάθε του κίνηση σωτήρια, όταν κάποιος δεν επιχειρεί καμία αυτοκριτική, δεν αποδέχεται κανένα λάθος, ανακαλύπτει συνέχεια εχθρούς κ συγχρόνως πέφτει στα μάτια των τρίτων (της κοινωνίας, δηλαδή στις δημοσκοπήσεις), τότε σίγουρα κάτι δεν πάει καλά.
Το πρώτο θύμα μίας τέτοιας συμπεριφοράς είναι το κύρος, η σοβαρότητα κ η αξιοπιστία του ίδιου. Δεν είμαι χαρούμενη για αυτά που λέω. Δεν μου αρέσουν οι πληγές. Κ αυτό που περιγράφω είναι κ για μένα πληγή που μοιάζει με πολιτικό χαρακίρι. Με πονάει πρώτα εμένα.
Αλλά να εξηγούμαι:
Η ΔΗΜΑΡ μέχρι πρόσφατα ήταν – αποδεδειγμένα – το ανερχόμενο αστέρι, η εγγυήτρια δύναμη, το πουλέν των μίντια. Ξαφνικά, άρχισε να βλέπει εχθρούς κ να αποδίδει εκεί τις κριτικές, την πτώση, τις όποιες δυσκολίες.
Στην αρχή ήταν «το σύστημα Σαμαρά» που ήθελε να μας πετάξει έξω. Μετά το ΠΑΣΟΚ που μας κορόιδεψε κ μας πούλησε. Μετά – ένα παραμύθι που ευτυχώς κράτησε λίγο – ήταν τα μεγάλα συμφέροντα που μας πολεμούσαν. Τώρα, είναι οι 58 που ενεργούν για λογαριασμό του Βενιζέλου. Κ φυσικά ήρθαν κ οι δικοί μας, οι δημαρίτες, που υπέγραψαν το κείμενο κ που αποτελούν, λέγεται, μέρος αντίπαλου σχεδίου.
Για τους 58 – που τείνουν να πάρουν πια μυθικές διαστάσεις – ειπώθηκαν ήδη πολλά. Δεν είμαι μία εξ αυτών αν κ συνυπογράφω 100% το κάλεσμά τους. Προφανώς δε συμμερίζομαι το ανάθεμα ότι αυτό αποτελεί εχθρικό σχέδιο, ούτε ότι διακινείται από το ΠΑΣΟΚ για να μας αφανίσει.
Γιατί αυτά, όποιος τα λέει, προφανώς δεν έχει μιλήσει με τους 58. Πρώτα κ κύρια δεν έχει ακούσει την ψυχή της πρωτοβουλίας, τον Γιάννη τον Βούλγαρη. Ίσως ότι πολυτιμότερο έχει βγάλει ο χώρος μας.
Αυτοί οι 58, λοιπόν, μαζεύτηκαν μία μόνο φορά όλοι μαζί. Πολλοί τότε γνωρίστηκαν πρώτη φορά. Ξέρετε τι ξεχώρισε από την κουβέντα; Ο αντιπασοκισμός. Σε άλλον ηπιότερος, σε άλλον εντονότερος. Σε σημείο, μάλιστα που λέγεται ότι οι (λίγοι) πραγματικά προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ μούδιασαν.
Δε θα μπω στη διαδικασία να πείσω για τις αγνές προθέσεις των 58. Απλώς μεταφέρω με σιγουριά ότι ο μεγαλύτερος φόβος των ανθρώπων εξ αυτών που εκτιμώ είναι μην καπελωθεί η υπόθεση από το ΠΑΣΟΚ κ μην αυτοαποκλειστεί η ΔΗΜΑΡ.
Ποιο ΠΑΣΟΚ θα ρωτήσει κάποιος. Το ΠΑΣΟΚ το οποίο πάντα αποτελούσε τον πιο κοντινό μας χώρο. Το ΠΑΣΟΚ με το οποίο συγκυβερνήσαμε σαν ΔΗΜΑΡ για έναν χρόνο. Το ΠΑΣΟΚ με το οποίο ταυτιζόμασταν σχεδόν σε όλες τις επίσημες ανακοινώσεις επί ένα χρόνο. Γιατί εκεί είναι το ζήτημα. Κ εκεί συγκεντρώνεται κ όλη μου η απορία όταν ακούω κάποιους να μιλούν για αντίθετο σχέδιο. Σκέφτομαι αυτή τη στροφή που έγινε.
Γιατί για μένα το μόνο αντίπαλο σχέδιο προς το κόμμα που φτιάξαμε (κ σας θυμίζω ότι χιλιοδιάβασα τα κείμενα της ίδρυσής μας), η μόνη απειλητική στροφή που διακρίνω λοιπόν ως προς αυτό είναι η πολιτική που ασκείται μετά την αποχώρησή μας από την κυβέρνηση. Δε μιλάω για την ίδια την αποχώρηση. Με την οποία κ διαφώνησα. Μιλάω για την έκτοτε πολιτική της ΔΗΜΑΡ. Αυτήν που κάθε μέρα μας απομακρύνει από τις ρίζες μας. Αυτήν που κάθε μέρα μας βουλιάζει σε μία πολιτική σύγχυση. Ναι, σύγχυση. Μου λένε «τα μέλη μας είναι σε σύγχυση». Κ απαντώ «μα η γραμμή μας είναι σε σύγχυση».
Φάσκει κ αντιφάσκει, δέχεται κ αρνείται με α λα καρτ κριτήρια, επιτίθεται κ χαϊδεύει με δικούς της όρους ακατανόητους, συμπορεύεται με αυτούς που πολέμησε κ πολεμάει αυτούς με τους οποίους συμπορεύτηκε.
Δεν ασκώ αυτήν την κριτική επειδή διαφωνώ με τις αποφάσεις κ τις επιλογές. Την ασκώ με το δικαίωμα που έχω ως μέλος του κόμματος να διεκδικώ να μπορώ να υποστηρίξω τη γραμμή μας. Κ αυτή τη γραμμή αδυνατώ να την υποστηρίξω προσωπικά. Όχι επειδή δεν την πιστεύω – ξαναλέω. Αλλά επειδή δεν την κατανοώ. Κ – πιστέψτε με – διαβάζω όλες μας τις ανακοινώσεις καθημερινά. Αυτή είναι η δουλειά μου.
Δεν κατανοώ πως περάσαμε από τη θέση του κυβερνητικού εταίρου που πάλευε για πρωτογενές πλεόνασμα, σε αυτήν του πολιτικού αντιπάλου που αμφισβητεί την ύπαρξή του. Δεν κατανοώ πως συνδυάζεται το όχι στον Μανιάτη με το ναι στον Λοβέρδο – τον πλέον μνημονιακό υπουργό μέχρι πρότινος στον οποίο σταθήκαμε απέναντι ως ΔΗΜΑΡ. Δεν κατανοώ πως ένα κόμμα που σέβεται την αστική δημοκρατία και τους νόμους στήνει εμπάργκο στην Δημόσια Τηλεόραση όπως αυτή λειτουργεί σήμερα νόμιμα και την ίδια στιγμή δέχεται να φιλοξενούνται στελέχη του σε ένα κανάλι που δουλεύει παράνομα από ένα υπό κατάληψη δημόσιο κτήριο. Δεν κατανοώ πως το σύνθημα «Καταδικάζω τον Βενιζέλο από όπου και αν προέρχεται» μπορεί να γίνει γραμμή και σημαία ενός κόμματος. Δεν κατανοώ πως ζητάμε από το ΠΑΣΟΚ να απαγκιστρωθεί από την κυβερνητική πολιτική για να συνεργαστούμε μαζί του ενώ παράλληλα ξεκαθαρίζουμε σε όλους τους τόνους ότι δεν θέλουμε να απειληθεί η πολιτική σταθερότητα και να πάμε σε εκλογές. Δεν κατανοώ πως φέρνουμε – και ορθά – τη ρύθμιση για την κατάργηση του εκλογικού μπόνους των εδρών για το πρώτο κόμμα (άρα αποκλείουμε τις όποιες μελλοντικές αυτοδυναμίες και επιβάλουμε συμμαχίες) όταν θεωρούμε τη ΔΗΜΑΡ σχεδόν «κόμμα ανάδελφο». Δεν καταλαβαίνω πως συνεχίζουμε να μιλάμε για την ανασυγκρότηση του τρίτου πόλου, όταν είναι προφανές ότι πάμε να φτιάξουμε τον τέταρτο. Αφού τον εξ οφίτσιο τρίτο πόλο στην πολιτική γεωγραφία (το ΠΑΣΟΚ) τον αποκλείουμε εντελώς και κατηγορηματικά. Δεν κατανοώ πως παραδεχόμαστε όλοι ότι ήμασταν χρήσιμοι εντός της κυβέρνησης κ προτιμήσαμε για μείνουμε εκτός όπου παραδεχόμαστε ότι τα πράγματα έγιναν χειρότερα.
Δεν κατανοώ για ποιον κάνουμε πολιτική σύντροφοι καμιά φορά. Θεωρώ δεδομένο ότι όλοι εδώ είμαστε κανονικοί άνθρωποι. Με τις ζωές μας, τις ιδέες, τις δουλειάς μας. Εμπλεκόμενοι σε ένα κόμμα. Γιατί; Για τη δική μας συνείδηση; Για νέες γνωριμίες; Για μία σημαία ή κάποια πρόσωπα; Για να πάει καλά το κόμμα; Ή για την κοινωνία; Για το σήμερα κ για το αύριο; Κ άρα τι στόχο έχουμε εκτός από του να είμαστε χρήσιμοι κ να συμβάλουμε σε αυτά; Ας απαντήσει ο καθένας μόνος του.
