Το 2012, κλείνω τα 31 μου. Tο ζήτημα είναι το τίποτα. Ένα ωραιότατο, μεγαλωμένο μες στον δικό του κόσμο, τίποτα• ο μεγαλύτερος εχθρός όσων γεννήθηκαν πέριξ των αρχών της δεκαετίας του ’80, πέριξ της Αλλαγής, πέριξ της γένεσης ενός ονείρου ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να υπάρξει σοσιαλιστική• θα μπορούσε, λέγανε κι ελπίζανε, ν’ αγγίξει τ’ όνειρο του παραδείσου πολλών ανθρώπων που, λίγα χρόνια νωρίτερα, είχαν βγει απ’ τη δεύτερη δικτατορία του 20ού αιώνα – φανερή, τουλάχιστον. Δεν μας άφησαν. Ούτε στη Δράμα, ούτε πουθενά αλλού. Μας σταμάτησαν. Δεν μπόρεσαν. Ήταν λίγοι, ελάχιστοι μπροστά στις προσδοκίες μας, μπροστά στην πραγματικότητα. Οι διαχειριστές της εξουσίας, εδώ και αλλού, ήταν παντελώς ανάξιοι των περιστάσεων. Δυστυχώς. Ήρθε η ώρα του απολογισμού. Πάνε 40 χρόνια – και πρέπει κάποιος να πληρώσει. Μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται• ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι η απομάκρυνση από το ταμείο θα μπορούσε να είναι τόσο κυριολεκτική και τόσο βασανιστικά μόνιμη. Μέσα σε δύο χρόνια λοιπόν, κανείς δεν απομακρύνεται από κανένα ταμείο, γιατί απλούστατα κανείς δεν πλησιάζει κανένα ταμείο. Κατά καιρούς βέβαια, δεν υπάρχουν καν ταμεία για να πλησιάσεις, ώστε κατόπιν να απομακρυνθείς. Όσο για τα λάθη…
Λάθη ετών, λάθη που εν γένει αποδείχτηκαν μοιραία• λάθη, που κανείς δεν μπόρεσε να προβλέψει τις συνέπειές τους. Το περίφημο σύνδρομο της Κατοχής αποδείχτηκε ένα από τα πιο «επανερχόμενα» σύνδρομα αυτής της εποχής. Προ 2010, το σύνδρομο της Κατοχής εκτεινόταν στην εκχυδαϊσμένη αγορά εν πολλοίς άχρηστων πραγμάτων. Μετά το 2010, το σύνδρομο της Κατοχής περιοριζόταν στην επίμονη συγκέντρωση λαθών και στη μέσες άκρες αδυναμία ανταπόκρισης στις βασικές μας ανάγκες. Δεν προλάβαμε; Δεν ξέραμε; Δεν πιστέψαμε ότι θα βρεθούμε εδώ που βρεθήκαμε; Δεν ξέρω, δεν έχω απάντηση. Υποψιάζομαι ότι ο –επίπλαστος τελικά– παράδεισος μιας χώρας που σταμάτησε εδώ και χρόνια να παράγει αγαθά, αλλά ξεσκίστηκε να προσφέρει υπηρεσίες, οδήγησε σε μια ωραιότατη, απτή και προσώρας δίχως επιστροφή κόλαση. Ωστόσο, ψάχνουμε ακόμα παντού φαντάσματα. Βρίσκουμε εύκολες λύσεις, τις ανάγουμε σε ανυπέρβλητα σενάρια και παίζουμε τους ρόλους μας. Καταρρέουμε από μέρα σε μέρα, βυθιζόμαστε στο καινούργιο ψέμα που δημιουργούμε, γιατί, φαντάζομαι, το αληθινό που μας πετιέται στα μούτρα δεν μας αρέσει. Το πολιτικό σύστημα καταρρέει, ας μην πάρει κι εμάς μαζί του. Προσωπικά, επέλεξα τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ. Βρήκα σ’ αυτή την Αριστερά τις λύσεις με τα πόδια στη γη και το κεφάλι προς τον ουρανό. Η ΔΗΜΑΡ είναι το κόμμα που, για πρώτη φορά ύστερα από τη Μεταπολίτευση, φέρνει τον ρεαλισμό στο πρόγραμμά της – πρωτόγνωρο για αριστερό κόμμα. Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ είναι γέννημα της κρίσης, και έχει βρει τον τρόπο να βγούμε από αυτήν.
Πονάμε ήδη. Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ μάς στέρησαν οποιοδήποτε όνειρο. Τα ’καναν μούσκεμα. Κατέστρεψαν τη χώρα και τους πολίτες τους. Ούτε ένα χιονοδρομικό κέντρο δεν μπορούν να φτιάξουν, έναν δρόμο, βρε αδερφέ. Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ θα βάλει τέλος. Μπορεί. Μόνη της; Με άλλους; Αυτό θα το κρίνει ο λαός και οι συνθήκες.
Μπορεί να ανήκω στη γενιά του «τίποτα», όπως λένε. Κι όμως, έχοντας ζήσει αυτό το «τίποτα», βρήκα το «κάτι». Το μόνο που έχω να κάνω είναι να σας ζητήσω να το πιστέψετε. Κι εμένα. Πιστέψτε το. Κι αφήστε τους απελπισμένους πολιτευτάδες να φωνάζουν για εκτρώματα και μορφώματα είναι κουρασμένοι, δεν το βλέπετε; Και φοβισμένοι.
του Δημήτρη Αθηνάκη
υπ. Βουλευτή Δράμας της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ
από την εφημερίδα χρονικά
από την εφημερίδα χρονικά
