ΔΗΜΑΡ : πλάθοντας τη συναίνεση
Ευθύμης Δημόπουλος, 03/06/2012
Θέματα Επικαιρότητας
Εκλογές 2012
Άρθρα
Ειδήσεις
Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ είχε πει «πως οι πραγματικοί ηγέτες δεν ψάχνουν τη συναίνεση αλλά την πλάθουν». Το πνεύμα αυτών των λόγων ελάχιστα επηρέασε την ελληνική πολιτική ζωή η οποία παραδοσιακά κινήθηκε μέσα σε ατμόσφαιρα οξύτητας και διχασμού. Τα δύο τελευταία χρόνια σπιθαμιαίοι κομματικοί αρχηγοί έστησαν έναν άγριο χορό μικροπολιτικών συμφερόντων, ηγετικών μωροφιλοδοξιών και ακραίων ιδεοληψιών, παγιδεύοντας την ελληνική κοινωνία. Άλλος πάσχιζε να γαντζωθεί στην καρέκλα του, άλλος λαχταρούσε αυτοδυναμία και άλλος φαντασιώνονταν την «ανατροπή του καπιταλισμού». Έτσι, ακόμη και σήμερα, όταν όλα τα δεδομένα (πρόσφατα εκλογικά αποτελέσματα, δημοσκοπήσεις ενόψει των νέων εκλογών) υπογραμμίζουν την ανάγκη συνθέσεων και κυβερνητικής μετεκλογικής συνεργασίας, οι δυνάμεις αυτές παράγουν, μέσω της προεκλογικής ρητορικής τους, πόλωση, φανατισμό και αδιέξοδα. Υπό αυτές τις συνθήκες το δραματικά επείγον αίτημα για εθνική συνεννόηση καταπνίγεται σε ένα περιβάλλον πολιτικού σπαραγμού.
Ελπιδοφόρα εξαίρεση μέσα σε αυτή τη συνθήκη αποτελεί η ΔΗΜΑΡ ένα κόμμα, το οποίο ξεπερνώντας φοβίες και αμφισημίες στο λόγο του, φτάνει την κρίσιμη στιγμή να αναδειχθεί σε ένα διακριτό πόλο πολιτικού ορθολογισμού και εθνικής συνεννόησης. Δεν είναι τυχαίο πως, μετά τους χειρισμούς του Φ.Κουβέλη στη διάρκεια των διερευνητικών εντολών, ένα πολύ μεγάλο μέρος πολιτών αναγνωρίζει, σε δημοσκοπικό επίπεδο, τη ΔΗΜΑΡ ως εγγυητή μιας βιώσιμης και λειτουργικής μετεκλογικής κυβερνητικής συνεργασίας. Η Δημοκρατική Αριστερά πλάθει σήμερα με σθένος και νηφαλιότητα την πολιτική και κοινωνική συναίνεση για την αντιμετώπιση της κρίσης. Η προσπάθεια αυτή είναι πολυεπίπεδη.
Η ΔΗΜΑΡ με τον πολιτικό της λόγο αποδομεί τη βίαιη ρητορική του λαϊκισμού που τόση ένταση και αποπροσανατολισμό έχει συσσωρεύσει στην κοινωνία μας. Αναγνωρίζει τις δυσκολίες μεγάλου τμήματος της ελληνικής κοινωνίας και την ανάγκη να υπάρξει επειγόντως ένα δίχτυ κοινωνικής προστασίας για τους αδυνάτους. Όμως δεν ελεεινολογεί όπως κάνουν οι ακραίοι οι οποίοι παρουσιάζουν την Ελλάδα (μια χώρα που παραμένει, παρά τις οδυνηρές συνέπειες της κρίσης, μέσα στις 30 πλουσιότερες χώρες του κόσμου και 25η στο δείκτη ανθρώπινης ανάπτυξης) ως χώρα συσσιτίων, λιμοκτονούντων μαθητών και μαζικών αυτοκτονιών, για να καρπωθούν εκλογικά οφέλη από φθηνή συναισθηματική προπαγάνδα. Η ΔΗΜΑΡ δεν έκλεισε πονηρά το μάτι σε όσους ζητούσαν κρεμάλες στο Σύνταγμα, σε αυτούς που καίνε την πόλη και καταστρέφουν τα πανεπιστήμια και τα σχολεία όπως έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ακροδεξιοί. Η ΔΗΜΑΡ δεν παρότρυνε τους Έλληνες να πάψουν να πληρώνουν τους φόρους τους αλλά ζήτησε φορολογική δικαιοσύνη. Δεν έβγαλε από το πολιτικό της στόμα αφρούς ουρλιάζοντας για «εθνοπροδότες, απάτριδες, πουλημένους, Πινοσέτ κλπ», όχι γιατί δεν αναγνωρίζει μια τεράστια πολιτική και ηθική ευθύνη του παλαιοκομματισμού και του δικομματισμού για την κατάσταση της χώρας, αλλά γιατί έχει βαθιά ιστορική συναίσθηση των κινδύνων που απελευθερώνει η αχαλίνωτη και έξαλλη ρητορική. Η ΔΗΜΑΡ δεν είναι διατεθειμένη να τσαλαπατήσει τους θεσμούς και να διχάσει την κοινωνία, για να κάνει πολιτική επί των ερειπίων.
Η ΔΗΜΑΡ προασπίζεται μια Ευρωπαϊκή Ελλάδα. Με όλες τις απογοητεύσεις που προκαλεί σε πολλούς φιλοευρωπαϊστές η κυρίαρχη τακτική των Βρυξελλών, η ΔΗΜΑΡ δεν ρισκάρει ούτε υποθηκεύει το ευρωπαϊκό μέλλον της χώρας. Δεν αντιλαμβάνεται τη σχέση μας με την Ευρώπη όπως την αντιλαμβάνεται ο Τσίπρας ως «ψυχρό πόλεμο, με το δάχτυλο στη σκανδάλη των πυρηνικών όπλων». Διαφωνεί ριζικά με τον βολικό και πατριδοκάπηλο μύθο του συρμού «πως για όλα φταίνε οι ξένοι». Δεν επιφυλάσσει για τη χώρα το ρόλο του Σορίν Ματέι με την απασφαλισμένη χειρομβομβίδα όπως αυτοί που προπαγανδίζουν «τη μονομερή καταγγελία του μνημονίου και την μπλόφα των ξένων». Οι δεσμοί ανάμεσα σε εταίρους και συμμάχους δεν χτίζονται με απειλές. Δεν θα ακολουθήσουμε το παράδειγμα ούτε του Σόιμπλε ούτε του Τσίπρα και του Καμένου. Η ΔΗΜΑΡ αντιλαμβάνεται τους δεσμούς μας με την Ευρώπη ως το σφυρηλατημένο πολιτικό και πολιτισμικό όραμα ολόκληρων γενεών Ελλήνων και μιας πολύχρονης και πολύμοχθης γεωπολιτικής στρατηγικής της χώρας, στην οποία πρωταγωνίστησε η ανανεωτική αριστερά. Δεν θα παίξει στα ζάρια κατακτήσεις τόσων δεκαετιών. Επιπλέον, επισημαίνει, ήδη από τις θέσεις του Συνεδρίου της, πως η διαχείριση της ελληνικής κρίσης δεν είναι υπόθεση μόνο των ξένων. Η χώρα δεν πρέπει να περιμένει τη λύση των προβλημάτων της μόνο από τους Ευρωπαίους αλλά ούτε και απομονωμένη από αυτούς. Χωρίς περιορισμό των ελλειμμάτων, χωρίς παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας βάσει εθνικού σχεδίου, το οποίο όμως θα αξιοποιεί την ευρωπαϊκή οικονομική βοήθεια και τεχνογνωσία, διέξοδος δεν υπάρχει. Όσοι υποστηρίζουν μια ανάπτυξη της χώρας βασισμένη αποκλειστικά στις δικές της δυνάμεις, όχι μόνο αγνοούν δραματικά όλη την ιστορική απόπειρα του ελληνικού αστικού εκσυγχρονισμού από τον Τρικούπη και τον Βενιζέλο μέχρι τον Καραμανλή, αλλά μας σπρώχνουν στην εθνική απομόνωση.
Τέλος, η ΔΗΜΑΡ καλεί σε συστράτευση όλες τις σοβούσες δυνάμεις του ελληνικού μεταρρυθμισμού για την ριζική αλλαγή του κράτους. Όπως και να «διαβάσουμε» την ελληνική κρίση και το αδιέξοδο του πολιτικοκοινωνικού ελληνικού μοντέλου (είτε με έμφαση στην ελληνική ιδιομορφία είτε με έμφαση στην «νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική επέλαση) είναι αδύνατον από την αφήγηση της χρεοκοπίας του να απουσιάζει η αφήγηση της χρεοκοπίας του πελατειακού κράτους, είτε στο 19ο αιώνα βάλουμε αυτή την αρχή είτε στο 1981, είτε στις αρχές του 21ου. Τα σχολεία μας, τα νοσοκομεία μας, οι πόλεις μας, το φορολογικό και ασφαλιστικό μας σύστημα, η δικαιοσύνη «φωνάζουν» για μεταρρυθμίσεις σήμερα παρά ποτέ. Τα στατιστικά της κρίσης είναι εδώ για να μας δείχνουν πως η ζήτηση δημόσιων υπηρεσιών εκπαίδευσης, ασφάλειας, υγείας αυξάνεται κατακόρυφα. Πως οι κοινωνικά αδύναμοι, οι άνεργοι, όλοι οι μισθωτοί εργαζόμενοι και η υγιής επιχειρηματικότητα στρέφουν το βλέμμα τους και τις ελπίδες τους στη μεγάλη μεταρρύθμιση του κράτους. Χωρίς αυτήν κανένα ταχυδακτυλουργικό σχέδιο ανάπτυξης δε θα μας ξυπνήσει από τον «εφιάλτη» για να μας επαναφέρει μονομιάς στο «χαμένο παράδεισο» της ευμάρειας των δανεικών.
Ο πολίτης που δεν θέλει να παραπλανηθεί για άλλη μια φορά από τον παλαιοκομματισμό της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ αλλά δεν θέλει να παραδοθεί στη Χάρυβδη της έξαλλης και ανεύθυνης κομπανίας της δραχμής ετοιμάζεται να ψηφίσει ΔΗΜΑΡ.
Ελπιδοφόρα εξαίρεση μέσα σε αυτή τη συνθήκη αποτελεί η ΔΗΜΑΡ ένα κόμμα, το οποίο ξεπερνώντας φοβίες και αμφισημίες στο λόγο του, φτάνει την κρίσιμη στιγμή να αναδειχθεί σε ένα διακριτό πόλο πολιτικού ορθολογισμού και εθνικής συνεννόησης. Δεν είναι τυχαίο πως, μετά τους χειρισμούς του Φ.Κουβέλη στη διάρκεια των διερευνητικών εντολών, ένα πολύ μεγάλο μέρος πολιτών αναγνωρίζει, σε δημοσκοπικό επίπεδο, τη ΔΗΜΑΡ ως εγγυητή μιας βιώσιμης και λειτουργικής μετεκλογικής κυβερνητικής συνεργασίας. Η Δημοκρατική Αριστερά πλάθει σήμερα με σθένος και νηφαλιότητα την πολιτική και κοινωνική συναίνεση για την αντιμετώπιση της κρίσης. Η προσπάθεια αυτή είναι πολυεπίπεδη.
Η ΔΗΜΑΡ με τον πολιτικό της λόγο αποδομεί τη βίαιη ρητορική του λαϊκισμού που τόση ένταση και αποπροσανατολισμό έχει συσσωρεύσει στην κοινωνία μας. Αναγνωρίζει τις δυσκολίες μεγάλου τμήματος της ελληνικής κοινωνίας και την ανάγκη να υπάρξει επειγόντως ένα δίχτυ κοινωνικής προστασίας για τους αδυνάτους. Όμως δεν ελεεινολογεί όπως κάνουν οι ακραίοι οι οποίοι παρουσιάζουν την Ελλάδα (μια χώρα που παραμένει, παρά τις οδυνηρές συνέπειες της κρίσης, μέσα στις 30 πλουσιότερες χώρες του κόσμου και 25η στο δείκτη ανθρώπινης ανάπτυξης) ως χώρα συσσιτίων, λιμοκτονούντων μαθητών και μαζικών αυτοκτονιών, για να καρπωθούν εκλογικά οφέλη από φθηνή συναισθηματική προπαγάνδα. Η ΔΗΜΑΡ δεν έκλεισε πονηρά το μάτι σε όσους ζητούσαν κρεμάλες στο Σύνταγμα, σε αυτούς που καίνε την πόλη και καταστρέφουν τα πανεπιστήμια και τα σχολεία όπως έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ακροδεξιοί. Η ΔΗΜΑΡ δεν παρότρυνε τους Έλληνες να πάψουν να πληρώνουν τους φόρους τους αλλά ζήτησε φορολογική δικαιοσύνη. Δεν έβγαλε από το πολιτικό της στόμα αφρούς ουρλιάζοντας για «εθνοπροδότες, απάτριδες, πουλημένους, Πινοσέτ κλπ», όχι γιατί δεν αναγνωρίζει μια τεράστια πολιτική και ηθική ευθύνη του παλαιοκομματισμού και του δικομματισμού για την κατάσταση της χώρας, αλλά γιατί έχει βαθιά ιστορική συναίσθηση των κινδύνων που απελευθερώνει η αχαλίνωτη και έξαλλη ρητορική. Η ΔΗΜΑΡ δεν είναι διατεθειμένη να τσαλαπατήσει τους θεσμούς και να διχάσει την κοινωνία, για να κάνει πολιτική επί των ερειπίων.
Η ΔΗΜΑΡ προασπίζεται μια Ευρωπαϊκή Ελλάδα. Με όλες τις απογοητεύσεις που προκαλεί σε πολλούς φιλοευρωπαϊστές η κυρίαρχη τακτική των Βρυξελλών, η ΔΗΜΑΡ δεν ρισκάρει ούτε υποθηκεύει το ευρωπαϊκό μέλλον της χώρας. Δεν αντιλαμβάνεται τη σχέση μας με την Ευρώπη όπως την αντιλαμβάνεται ο Τσίπρας ως «ψυχρό πόλεμο, με το δάχτυλο στη σκανδάλη των πυρηνικών όπλων». Διαφωνεί ριζικά με τον βολικό και πατριδοκάπηλο μύθο του συρμού «πως για όλα φταίνε οι ξένοι». Δεν επιφυλάσσει για τη χώρα το ρόλο του Σορίν Ματέι με την απασφαλισμένη χειρομβομβίδα όπως αυτοί που προπαγανδίζουν «τη μονομερή καταγγελία του μνημονίου και την μπλόφα των ξένων». Οι δεσμοί ανάμεσα σε εταίρους και συμμάχους δεν χτίζονται με απειλές. Δεν θα ακολουθήσουμε το παράδειγμα ούτε του Σόιμπλε ούτε του Τσίπρα και του Καμένου. Η ΔΗΜΑΡ αντιλαμβάνεται τους δεσμούς μας με την Ευρώπη ως το σφυρηλατημένο πολιτικό και πολιτισμικό όραμα ολόκληρων γενεών Ελλήνων και μιας πολύχρονης και πολύμοχθης γεωπολιτικής στρατηγικής της χώρας, στην οποία πρωταγωνίστησε η ανανεωτική αριστερά. Δεν θα παίξει στα ζάρια κατακτήσεις τόσων δεκαετιών. Επιπλέον, επισημαίνει, ήδη από τις θέσεις του Συνεδρίου της, πως η διαχείριση της ελληνικής κρίσης δεν είναι υπόθεση μόνο των ξένων. Η χώρα δεν πρέπει να περιμένει τη λύση των προβλημάτων της μόνο από τους Ευρωπαίους αλλά ούτε και απομονωμένη από αυτούς. Χωρίς περιορισμό των ελλειμμάτων, χωρίς παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας βάσει εθνικού σχεδίου, το οποίο όμως θα αξιοποιεί την ευρωπαϊκή οικονομική βοήθεια και τεχνογνωσία, διέξοδος δεν υπάρχει. Όσοι υποστηρίζουν μια ανάπτυξη της χώρας βασισμένη αποκλειστικά στις δικές της δυνάμεις, όχι μόνο αγνοούν δραματικά όλη την ιστορική απόπειρα του ελληνικού αστικού εκσυγχρονισμού από τον Τρικούπη και τον Βενιζέλο μέχρι τον Καραμανλή, αλλά μας σπρώχνουν στην εθνική απομόνωση.
Τέλος, η ΔΗΜΑΡ καλεί σε συστράτευση όλες τις σοβούσες δυνάμεις του ελληνικού μεταρρυθμισμού για την ριζική αλλαγή του κράτους. Όπως και να «διαβάσουμε» την ελληνική κρίση και το αδιέξοδο του πολιτικοκοινωνικού ελληνικού μοντέλου (είτε με έμφαση στην ελληνική ιδιομορφία είτε με έμφαση στην «νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική επέλαση) είναι αδύνατον από την αφήγηση της χρεοκοπίας του να απουσιάζει η αφήγηση της χρεοκοπίας του πελατειακού κράτους, είτε στο 19ο αιώνα βάλουμε αυτή την αρχή είτε στο 1981, είτε στις αρχές του 21ου. Τα σχολεία μας, τα νοσοκομεία μας, οι πόλεις μας, το φορολογικό και ασφαλιστικό μας σύστημα, η δικαιοσύνη «φωνάζουν» για μεταρρυθμίσεις σήμερα παρά ποτέ. Τα στατιστικά της κρίσης είναι εδώ για να μας δείχνουν πως η ζήτηση δημόσιων υπηρεσιών εκπαίδευσης, ασφάλειας, υγείας αυξάνεται κατακόρυφα. Πως οι κοινωνικά αδύναμοι, οι άνεργοι, όλοι οι μισθωτοί εργαζόμενοι και η υγιής επιχειρηματικότητα στρέφουν το βλέμμα τους και τις ελπίδες τους στη μεγάλη μεταρρύθμιση του κράτους. Χωρίς αυτήν κανένα ταχυδακτυλουργικό σχέδιο ανάπτυξης δε θα μας ξυπνήσει από τον «εφιάλτη» για να μας επαναφέρει μονομιάς στο «χαμένο παράδεισο» της ευμάρειας των δανεικών.
Ο πολίτης που δεν θέλει να παραπλανηθεί για άλλη μια φορά από τον παλαιοκομματισμό της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ αλλά δεν θέλει να παραδοθεί στη Χάρυβδη της έξαλλης και ανεύθυνης κομπανίας της δραχμής ετοιμάζεται να ψηφίσει ΔΗΜΑΡ.
