Βγάλτε τους στο φως! Καίγονται!
07/06/2012
του Σταύρου Θεοδωράκη
Την Χρυσή Αυγή την γνώρισα πολύ πριν βρεθούν 437.688 Έλληνες να την ψηφίσουν. Θα είχατε δει ίσως την εκπομπή. Μάιος του 2009. Μετανάστες στο Εφετείο – Χρυσαυγίτες στην Σωκράτους. Με κράνη, ρόπαλα και ασπίδες. «Όλο το δράμα της Ευρώπης σε ένα δρόμο», είχα πει τότε. Εξακόσιοι μετανάστες, στριμωγμένοι στους 8 ορόφους ενός εγκαταλελειμμένου κτηρίου, 90 βήματα από την Ομόνοια. Και οι περαστικοί να κρατάνε την μύτη τους, να κουνάνε το κεφάλι τους και κάποιοι σιγά σιγά να πετάνε πέτρες. «Η κόλαση είναι οι άλλοι» έλεγε ο Σαρτρ. Εκεί ξεθάρρεψε και η Χρυσή Αυγή και έκανε «ντου» στο Εφετείο. «Να φύγουν οι ξένοι από την Ελλάδα». Και μετά (ή πριν αλλά τι σημασία έχει;) τα ίδια έκαναν στον Άγιο Παντελεήμονα, στην πλατεία Βικτωρίας, στην Μανωλάδα Ηλείας, στην Ηγουμενίτσα. «Να φύγουν οι ξένοι». Αν η Χρυσή Αυγή παρέμενε μια συμμορία που κυνηγάει ανθρώπους τη νύχτα, θα ήταν θέμα της αστυνομίας. Ενάμιση χρόνο μετά όμως τον Νοέμβριο του 2010 η Χρυσή Αυγή μπαίνει στο Δημοτικό Συμβούλιο. Σε κάποιες περιοχές παίρνει και 15%. Στο σύνολο 4.4%. «Μιχαλολιάκο φασίστα» του φωνάζουν και αυτός χαιρετά ναζιστικά (τα δείξαμε όλα αυτά στηνπρόσφατη εκπομπή των Πρωταγωνιστών). Η ζωή που μετατρέπεται σε κόλαση σε κάποιες συνοικίες των Αθηνών, έχει χώρο και για διαβόλους. Οι κυβερνήσεις αγνοούν πού είναι η Μενάνδρου, η αστυνομία μεταφέρει ψώνια στις κυρίες των υπουργών, η αριστερά κάνει συναυλίες και η Χρυσή Αυγή μαζεύει ψήφους. Γιατί όπως είπε και ο Πέτρος Μάρκαρης (και αυτός στους Πρωταγωνιστές) «όταν βλέπεις την αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των μεταναστών, λες μπράβο παιδιά, καλύτερος από σας για να τους στείλει στη Χρυσή Αυγή δεν υπάρχει».
Αλλά όλα αυτά τα είπαμε τον Μάιο. Τώρα τι κάνουμε; Τους αφήνουμε να κατέβουν στις εκλογές; Τους αποκλείουμε από τα κανάλια; Ένα - ένα. Η Αριστερά έχει δώσει μάχη για να μην μπορεί το κράτος να θέτει εκτός νόμου ένα κόμμα. Το Σύνταγμά μας δεν προβλέπει καν τέτοια διαδικασία. Να το σεβαστούμε λοιπόν και να αφήσουμε κατά μέρος τους νέο –ηρωισμούς της απαγόρευσης. Η Χρυσή Αυγή πρέπει να κατέβει στις εκλογές. Εκεί πρέπει να ηττηθεί όχι στα «εκλογοδικεία». Ο Κασιδιάρης βέβαια δεν έχει κανενός είδους ασυλία. Και πρέπει να τιμωρηθεί. Τα κανάλια όμως, οι εφημερίδες, οι δημοσιογράφοι πρέπει να συνεχίζουν να καλούν τους εκπροσώπους της Χρυσής Αυγής. Όχι μόνο επειδή το λέει η Διακομματική. Αλλά επειδή οι απόψεις τους και οι συμπεριφορές τους, πρέπει να βγουν στο φως. Δεν εξαφανίζεις κάποιον επειδή τον βγάζεις από το οπτικό σου πεδίο.
Και είχε δίκιο ο Γιώργος Παπαδάκης που είπε στον Αντέννα μέσα στον πανικό, ότι η Χρυσή Αυγή δεν είναι – και αυτό! – αμάρτημα των δημοσιογράφων. Έλεος! Αντιθέτως ο αποκλεισμός τους δημιούργησε τον «μύθο» τους. Γιατί (το είπε και ο Στέλιος Κούλογλου στους Πρωταγωνιστές) «οι εχθροί της δημοκρατίας πρέπει να αντιμετωπίζονται με δημοκρατικά μέσα». Και ο προεκλογικός αποκλεισμός τους, που επιβλήθηκε από μια κακώς εννοούμενη πολιτική ορθότητα («μην μας πούνε και φασίστες που τους καλούμε») λειτούργησε τελικά υπέρ τους. Γυρνούσαν στις συνοικίες και έλεγαν «εμείς είμαστε οι αποκλεισμένοι του συστήματος». Να βγουν λοιπόν να τους δούμε. Να μας πουν ότι δεν υπήρχαν φούρνοι στο Άουσβιτς (ναι, μου το είπε και αυτό ο Μιχαλολιάκος στην εκπομπή) και ότι δεν είναι Έλληνες αυτοί που γεννιούνται και μορφώνονται στην Ελλάδα (και αυτό το είπε!). Να υπερηφανευτούν για τις 30-40 μεραρχίες που τους ψήφισαν (έτσι μετράνε στην Χρυσή Αυγή τους ψηφοφόρους). Και να βγουν οι δημοσιογράφοι, οι πολιτικοί, οι διανοούμενοι να τους αντιμετωπίσουν. Όχι να χαριεντίζονται αλλά να αναμετρηθούν μαζί τους.
Τι μας πειράζει δηλαδή; Ότι ο Κασιδιάρης χαστούκισε την Κανέλλη σε ζωντανή μετάδοση; Στην Πατησίων δεν θα την χαστούκιζε; Το κυνηγητό τού Κάιν στο Φάληρο από μια συμμορία χρυσαυγιτών γιατί δεν μας ενόχλησε; Επειδή δεν ήταν σε ζωντανή μετάδοση; Ή τι πιστεύουμε; Ότι τα τηλεοπτικά πλατό είναι αυτά που αγριεύουν τους Χρυσαυγίτες και στα στενά της πόλης είναι όλοι τους μετεμψυχώσεις του Γκάντι;
Και είχε δίκιο ο Γιώργος Παπαδάκης που είπε στον Αντέννα μέσα στον πανικό, ότι η Χρυσή Αυγή δεν είναι – και αυτό! – αμάρτημα των δημοσιογράφων. Έλεος! Αντιθέτως ο αποκλεισμός τους δημιούργησε τον «μύθο» τους. Γιατί (το είπε και ο Στέλιος Κούλογλου στους Πρωταγωνιστές) «οι εχθροί της δημοκρατίας πρέπει να αντιμετωπίζονται με δημοκρατικά μέσα». Και ο προεκλογικός αποκλεισμός τους, που επιβλήθηκε από μια κακώς εννοούμενη πολιτική ορθότητα («μην μας πούνε και φασίστες που τους καλούμε») λειτούργησε τελικά υπέρ τους. Γυρνούσαν στις συνοικίες και έλεγαν «εμείς είμαστε οι αποκλεισμένοι του συστήματος». Να βγουν λοιπόν να τους δούμε. Να μας πουν ότι δεν υπήρχαν φούρνοι στο Άουσβιτς (ναι, μου το είπε και αυτό ο Μιχαλολιάκος στην εκπομπή) και ότι δεν είναι Έλληνες αυτοί που γεννιούνται και μορφώνονται στην Ελλάδα (και αυτό το είπε!). Να υπερηφανευτούν για τις 30-40 μεραρχίες που τους ψήφισαν (έτσι μετράνε στην Χρυσή Αυγή τους ψηφοφόρους). Και να βγουν οι δημοσιογράφοι, οι πολιτικοί, οι διανοούμενοι να τους αντιμετωπίσουν. Όχι να χαριεντίζονται αλλά να αναμετρηθούν μαζί τους.
Τι μας πειράζει δηλαδή; Ότι ο Κασιδιάρης χαστούκισε την Κανέλλη σε ζωντανή μετάδοση; Στην Πατησίων δεν θα την χαστούκιζε; Το κυνηγητό τού Κάιν στο Φάληρο από μια συμμορία χρυσαυγιτών γιατί δεν μας ενόχλησε; Επειδή δεν ήταν σε ζωντανή μετάδοση; Ή τι πιστεύουμε; Ότι τα τηλεοπτικά πλατό είναι αυτά που αγριεύουν τους Χρυσαυγίτες και στα στενά της πόλης είναι όλοι τους μετεμψυχώσεις του Γκάντι;
