Η διορία
Σε λοξή γραμμή βαδίζει ο δικός μου μελαγχολικός επίλογος, μία βδομάδα πριν από τις εκλογές, μιλώντας για δύο σακατεμένα πόδια: τη δημοσκοπική κατηφόρα του ΠαΣοΚ και τη θριαμβική μετάλλαξη της σύριζης Αριστεράς σε τσίρκο. Γρήγορα πιστεύω θα φανεί η ζημιά από την ένοχη υποχώρηση του πασοκικού σοσιαλισμού, που, θέλοντας και μη, έβαλε πλάτη τα δύο τελευταία χρόνια στο εξοντωτικό μερκελικό μνημόνιο, από το οποίο όμως στο μεταξύ φάγαμε κάμποσα δισεκατομμύρια ευρώ. Γιατί το κενό που υποχωρώντας αφήνει το ΠαΣοΚ, το αναπληρώνει τώρα, πλάι στη συνένοχη Νέα Δημοκρατία, το παιδί αλεξίπτωτο, αρχομανές ως τα μπούνια. Σε μιαν εξαντλημένη και παραζαλισμένη Αριστερά που δεν υπήρξε, τουλάχιστον στη βάση της, φίλαρχη. Μαθημένη στις διώξεις, στις φυλακές, στις εξορίες, στα βασανιστήρια και στις εκτελέσεις, παλεύοντας έστω για φαντάσματα. Και τώρα της κλέβει την ψήφο ο άκαπνος νεανίας. Θα υποκύψουμε;
