Όταν ξεκίνησαν οι πρώτες εκδηλώσεις των αγανακτισμένων πολιτών ήμουν από τους πρώτους που συμμετείχαν γιατί είχε δύο σημαντικά προαπαιτούμενα: ειρηνικές εκδηλώσεις και αποκλεισμός κομμάτων.
Πλήθος κόσμου από διαφορετικά κοινωνικά στρώματα και διαφορετικές ιδεολογίες αγκάλιασε αυτό το κίνημα που γρήγορα εξελίχθηκε σε μαζικότατο και εξέφραζε την αγανάκτηση του καθένα για την πορεία που πήραν οι εξελίξεις για τη χώρα και τους πολίτες.
Η πολυχρωμία και η πολυσυλλεκτικότητα του κινήματος ήταν η δύναμή του.
Γρήγορα αντιλήφθηκα όμως πως διάφοροι εξωκοινοβουλευτικοί αλλά και κοινοβουλευτικοί σχηματισμοί επεδίωξαν την αναβάπτισή τους και την ενδυνάμωσή τους εκμεταλλευόμενοι ουσιαστικά τον αποκλεισμό των "συστημικών κομμάτων" αλλά όχι και τον δικό τους.
Το ειρηνικό μετατράπηκε σύντομα σε βίαιο ( στη Δράμα βέβαια περιορίστηκε στο πέταγμα πάγου στις τράπεζες, σε ξήλωμα πινακίδων βουλευτών και σε ψηφίσματα εξοστρακισμού)...αλλά σε άλλες περιοχές σε γιαουρτώματα, σε επιθέσεις υβριστικές και βιαιοπραγίες , ενώ αργότερα εξελίχθηκε σε κατάργηση παρελάσεων, πολιτικών εκδηλώσεων κλπ.
Όταν προσπάθησα να σταματήσω π.χ. το πέταγμα πάγου στις τράπεζες με το σκεπτικό ότι έχουμε συμφωνήσει πως δεν προβαίνουμε σε καμιά βίαιη ενέργεια δέχθηκα την επίθεση των συγκεκριμένων διαδηλωτών που δήλωναν ότι πρόκειται περί πολιτικής διαμαρτυρίας και πως μερικά παγάκια στις τράπεζες δεν ήταν τίποτε μπροστά σε αυτά που μας έκαναν αυτές.
Αποτέλεσμα ήταν εγώ αλλά και πολλοί άλλοι που είχαμε πιστέψει στην ειρηνική εξέλιξη των διαμαρτυριών να αποχωρήσουμε και στο τέλος να απομείνουν οι φανατικοί τόσο της άκρας αριστεράς όσο και της άκρας δεξιάς (και μερικοί αμετανόητοι ρομαντικοί επαναστάτες) που κατά ένα περίεργο τρόπο μπορούσαν και συνυπήρχαν καθώς τους ένωνε ένας εθνοπατριωτικός, λαϊκιστικός , οξύς, διχαστικός και καταγγελτικός λόγος.
Το κίνημα εκφυλίστηκε και εν μέσω καλοκαιρινής ραστώνης αυτοδιαλύθηκε χωρίς ποτέ να μπορέσει να ανακάμψει γιατί είχε χάσει την αξιοπιστία του.
Όμως πολιτικοί σχηματισμοί νέοι και παλιότεροι είχαν προλάβει να δρέψουν τους καρπούς της αγανάκτησης. Στο νέο προεκλογικό τοπίο εμφανίστηκαν πολιτικά κόμματα που επεδίωξαν να εισπράξουν την αγανάκτηση και την εξαθλίωση μέρους του κινήματος αυτού υιοθετώντας συνθήματα και ιδεοληψίες, συνομωσιολογικές αναλύσεις, εθνικιστικά και πατριωτικά προτάγματα, γενικεύσεις και νέους δογματισμούς με την τελική κατάληξη του αντικοινοβουλευτισμού, της ρήξης με τον καπιταλισμό και τη Δύση ή την Ευρώπη που στοχεύει πάντα στην υποδούλωση της Ελλάδας.
Το νέα συνθήματα (γνωστά σε πολλούς από το 81) για αυτούς είναι πρώτα η Ελλάδα, η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες, αλλαγή, έξω από την Ε.Ε., έξω από το ΝΑΤΟ, οι τράπεζες φταίνε, να πληρώσει η πλουτοκρατία, προδότες, αλήτες, δοσίλογοι, εθελόδουλοι, να καεί το μπουρδέλο η βουλή, η χούντα δεν τελείωσε κλπ.
Πράγματι αυτοί οι πολιτικοί σχηματισμοί αύξησαν δυσανάλογα τα ποσοστά τους στις εκλογές και διεκδικούν την ψήφο μας και στις νέες εκλογές που θα διεξαχθούν σε λίγες μέρες.
Η ερώτηση που θέλω να καταθέσω σε όλους τους πολίτες είναι:
Θα αφήσουμε τελικά σε αυτούς τους φανατικούς που πατούν πάνω στην λαϊκή αγανάκτηση και τον πόνο των συνανθρώπων τους να καθορίσουν το μέλλον των παιδιών μας και το δικό μας ή θα κυριαρχήσει ο ορθός πολιτικός λόγος, η συναίνεση και η συνεργασία όλων εκείνων των δημιουργικών δυνάμεων που προτάσσουν την ευνομία, την ανάπτυξη, την ευημερία, τη δημοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη;
Πρώτα θα καταστρέψουμε τα πάντα και θα φτάσουμε στον πάτο ή θα βασιστούμε σε ότι καλό υπάρχει και θα επιχειρήσουμε ένα άλμα προς τα μπρος;
Θα δώσουμε πολιτική δύναμη σε εκφάνσεις της πολιτικής ζωής που θα μας γυρίσουν στο μεσοπόλεμο ή θα επιχειρήσουμε μια εθνική συννενόηση με στόχο την εκτίναξη της χώρας αλλά και της κοινωνίας μας από το βάλτο που έχουμε περιπέσει σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή δημοκρατία με κοινωνικό κράτος και περιβαλλοντικές , πολιτιστικές, ανθρωπιστικές αξίες;
