Aθλιες εικόνες

Aθλιες εικόνες

Οι άθλιες εικόνες που χαρακτηρίζουν αποκλειστικά το ΑΠΘ τους τρεις τελευταίους μήνες είναι το κατώτατο στάδιο μιας τυφλής πορείας πολλών μηνών.

Η προσχηματική εναντίωση του πρυτανικού συμβουλίου, ακόμα και στον πρόσφατο νόμο για τα ΑΕΙ, που επιχειρεί να άρει τις όποιες αστοχίες του προηγούμενου, πήρε τα ακραία χαρακτηριστικά «πολέμου μέχρις εσχάτων» εναντίον των ίδιων των μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας.

Η εκλεγμένη πρυτανική αρχή επέλεξε να «συγκρουστεί με το τρένο» αντί να επιχειρήσει να προλάβει τα αδιέξοδα, με βάση τις αρχές της χρηστής διοίκησης. Αφήνοντας ένα χρόνιο πρόβλημα (αυτό των «εργολαβικών υπαλλήλων») να κακοφορμίσει, στις συνθήκες της αναγκαίας περιστολής δαπανών, αντί να προσπαθήσει να το διαχειριστεί με ριζικά διαφορετικό τρόπο από τον συνήθη στις προηγούμενες διοικήσεις, εγκλώβισε ολόκληρο το πανεπιστήμιο σε ένα αδιέξοδο.

Ταυτόχρονα, η διαστρεβλωμένη αντίληψη περί ακαδημαϊκού ασύλου, το οποίο υπάρχει ακριβώς για να προστατεύει την εύρυθμη λειτουργία του πανεπιστημίου, το μετέτρεψε σε «χώρο εκτός νόμου» του ελληνικού κράτους. Τα φαινόμενα βίας και προπηλακισμών καθηγητών και φοιτητών, οι καταλήψεις ακαδημαϊκών ή χώρων διοίκησης, έχουν παροξυνθεί τους τελευταίους μήνες, υποδαυλιζόμενα από την αδράνεια και την αδιαφορία των πρυτανευόντων ακαδημαϊκών δασκάλων, οι οποίοι ακριβώς θα όφειλαν να διδάσκουν, εκτός από την επιστήμη τους, και το μεγαλείο του «φυλάττειν Θερμοπύλες από τους βαρβάρους».

Εκφράζουμε τη θλίψη μας για την εικόνα, την καθημερινότητα και την ρυπαρότητα που έχει εγκατασταθεί στο ΑΠΘ.

Καλούμε το πρυτανικό συμβούλιο, αλλά και κάθε άλλον νόμιμο όργανο του πανεπιστημίου, να αναλάβουν πρωτοβουλίες και δράσεις για την άμεση άρση των αδιεξόδων και την επαναφορά του ΑΠΘ σε τροχιά ακαδημαϊκής και δημοκρατικής λειτουργίας.

Καλούμε το πρυτανικό συμβούλιο να αναλογιστεί τις ευθύνες του. Η ακαδημαϊκή κοινότητα αν θέλει, έχει το ανθρώπινο δυναμικό, τους θεσμούς και το νομικό πλαίσιο ώστε να προχωρήσει στην επίλυση του προβλήματος.

Τμήμα Παιδείας

Π.Ε.Θεσσαλονίκης της ΔΗΜΑΡ, 29/11/12

Share this post

Ένα σύνδρομο απειλεί τον Τσίπρα του Σταύρου Θεοδωράκη

Ένα σύνδρομο απειλεί τον Τσίπρα

30/11/2012

• Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
• Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς

Photo: manganite@Flickr

1 εικόνα

του Σταύρου Θεοδωράκη

Να τα πάρουμε τα πράγματα με την χρονική τους σειρά. Στα τέλη Σεπτεμβρίου τα γραφεία της Διοίκησης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κατελήφθησαν από εργαζόμενους στην καθαριότητα. Αίτημα τους;  Το 70% του προϋπολογισμού του ΑΠΘ να πηγαίνει στις εταιρίες που καθαρίζουν το Πανεπιστήμιο. Προσοχή όχι το 7% αλλά το 70%! Οι κινητοποιήσεις αυτές, μέσα σε δύο μήνες μετέτρεψαν το ΑΠΘ σε χωματερή. Οι φοιτητές το εγκατέλειψαν και τη θέση τους πήραν… τρωκτικά. Τελευταία άρχισαν και οι τσαμπουκάδες. Καταληψίες κυνηγούσαν καθηγητές. Κρανοφόροι χτυπούσαν φοιτητές. Γραφεία «άδειαζαν», σχολές σφράγιζαν πόρτες και παράθυρα. «Εικόνες από φαβέλες του Ρίο Ντε Τζανέιρο», έγραψαν στο μπλοκ τους, φοιτητές της Νομικής.

Μέσα σε αυτή την βρωμερή κυριολεκτικά ατμόσφαιρα οι πρυτανικές αρχές, ομόφωνα, αποφάσισαν να καλέσουν την εισαγγελία να προστατεύσει το Ίδρυμα από «αξιόποινες πράξεις» που δημιουργούν πλέον «μη αναστρέψιμες ζημιές». Και όταν λέμε «πρυτανικές αρχές στο ΑΠΘ» εννοούμε ανθρώπους που πρόσκεινται κυρίως στην «ριζοσπαστική αριστερά» (είναι άλλωστε γνωστές οι σχέσεις του πρύτανη Γιάννη Μυλόπουλου με τον Αλέξη Τσίπρα). Ορισμένα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ Θεσσαλονίκης όμως, θεώρησαν προδοσία το έγγραφο των πρυτανικών αρχών προς τις «κατασταλτικές δυνάμεις» και όχι μόνο ζήτησαν να συνεχιστεί η κατάληψη των γραφείων της πρυτανείας αλλά απαίτησαν και την παραίτηση των πρυτανικών αρχών, δηλαδή του Μυλόπουλου!

Το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο. Κάθε φορά που μια «κομματική ομάδα» πλησιάζει την εξουσία, την καταλαμβάνει το «προεξουσιαστικό άγχος». «Είμαστε με όλους και κυρίως με αυτούς που κάνουν πολύ θόρυβο, όσο ακραίοι και νάναι». Το ίδιο σύνδρομο έχει πλήξει κατά καιρούς όλους τους πράσινους και γαλάζιους «διεκδικητές» (Καραμανλή, Παπανδρέου, Σαμαρά, ακόμη και τον Σημίτη για κάποια φεγγάρια). Έτσι έγινε ο Παπανδρέου αντιεξουσιαστής στο λιμάνι του Πειραιά (με βαζελίνη στα μάτια για να προστατευθεί από τα δακρυγόνα) και ο Σαμαράς αρχικαπετάνιος της ΔΑΚΕ και ένα φεγγάρι και των ταξιτζήδων.

Στις μέρες μας το άγχος έχει μετακομίσει «αριστερά». Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στα πρωινά «παράθυρα» δηλώνουν αλληλέγγυοι ακόμα και με αυτούς που αυτοκτονούν (βαπτίζουν θυσία την αυτοκτονία!) και φλερτάρουν με ιδέες που η αριστερά έχει συγκρουστεί. Καλύπτουν, ας πούμε, ακόμη και συνδικαλιστές της ΟΛΜΕ που ζητούν να μην ελεγχθούν περαιτέρω οι καθηγητές των γυμνασίων και των Λυκείων που έχουν υποπέσει σε πειθαρχικά παραπτώματα (ασυλία φαντάζομαι παρέχεται και στους 8 καθηγητές που έχουν κατηγορηθεί για σεξουαλικά αδικήματα και που σύμφωνα με τον επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης Λέανδρο Ρακιντζή, συνεχίζουν να «διδάσκουν»). Η λογική είναι απλή. «Οι δυναμικές μειοψηφίες θα μας φέρουν στην εξουσία». Σε αυτή την λογική, στο «κοινωνικό μέτωπο» χωρούν ακόμη και ο πάλαι ποτέ πρασινοφρουρός Μιχελογιαννάκης (ο οποίος συνεχίζει να διαλαλεί στο Ηράκλειο την ρηξικέλευθη  άποψη ότι ο λαός πρέπει να βγει στους δρόμους με τα Καλάσνικωφ). Από το «βαθύ πράσινο», στο «βαθύ κόκκινο».

Και βέβαια σε αυτό το κλίμα δεν χωρούν ούτε αμφισβητήσεις, ούτε καν συζητήσεις. Χαρακτηριστική περίπτωση, ο προπηλακισμός στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ στο Αγρίνιο επειδή άσκησε κριτική στον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ Παναγιώτη Κουρουπλή. «Να τα έργα σας, τώρα που βάλατε τους τραμπούκους στο κόμμα» ακούγεται να φωνάζει στο βίντεο του «Αγρίνιο Νετ» ο Παναγιώτης Σουλιώτης, στριμωγμένος ανάμεσα σε «αγανακτισμένους Κουρουπληκούς». Δίπλα του όμως  κανείς (κανείς;) δεν συγκινείται. Αυτό που προέχει για όλους (για όλους;) είναι η κατάληψη της εξουσίας. «Ας πάρουμε τις εκλογές και μετά ποιος ζει ποιος πεθαίνει».

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

Νίκος Τσούκαλης στη Βουλή, στη συζήτηση για τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής για το Μνημόνιο

ΘΕΜΑ :

Ομιλία του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου της ΔΗΜΑΡ, βουλευτή Αχαΐας, Νίκου Τσούκαλη στη Βουλή, στη συζήτηση για τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής για το Μνημόνιο

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΤΣΟΥΚΑΛΗΣ: Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, από αυτό εδώ το Βήμα έχω εισηγηθεί πολλές μα πάρα πολλές φορές τα τελευταία πέντε χρόνια τη σύσταση εξεταστικών επιτροπών για τη διερεύνηση διαφόρων γεγονότων αλλά και επιτροπών για τη διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης.

Η εμπειρία είναι οδυνηρή και θα έπρεπε να είναι πάρα πολύ διδακτική για το τι πρέπει να αποφύγουμε, προκειμένου να οδηγούμαστε σε δυσάρεστα αποτελέσματα. 

Άκουσα με πάρα πολύ μεγάλη προσοχή τις εισηγήσεις όλων των προηγούμενων εισηγητών. Έχω μία απορία γιατί από τις τοποθετήσεις όλων παρεβλέφθη ένα κρισιμότατο για τη Δημοκρατική Αριστερά ζήτημα. Ότι δηλαδή, έχει παραληφθεί από το Προεδρείο της Βουλής μία δικογραφία, η οποία απεστάλη από την Εισαγγελία του Αρείου Πάγου και η οποία αναφέρεται ακριβώς στο ίδιο θέμα το οποίο περιέχει και η αίτηση-πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, σχετικά με το διερευνούμενο θέμα.

Δεν τολμώ να υποψιαστώ ή να καταλήξω σε ένα συμπέρασμα, όμως, λέω το εξής πάρα πολύ απλό. Αν είχαμε τον απαιτούμενο αριθμό Βουλευτών η Δημοκρατική Αριστερά, θα έκανε το πάρα πολύ απλό. Ό,τι επιτάσσει το Σύνταγμα και οι νόμοι. Δηλαδή, θα ανταποκρινόμασταν στην πρόσκληση του κυρίου εισαγγελέα του Αρείου Πάγου και θα ακολουθούσε η Βουλή τη διαδικασία που επιτάσσει το άρθρο 86 του Συντάγματος και τα αντίστοιχα άρθρα του Κανονισμού της Βουλής.

Θα τολμούσα να καλέσω το ΣΥΡΙΖΑ που έχει τον απαιτούμενο αριθμό να φέρει το θέμα βάσει του συγκεκριμένου φακέλου και εκεί θα κριθεί ο καθένας πώς τοποθετείται πάνω στο συγκεκριμένο θέμα. Όμως, δεν πρόκειται περί αυτού. Και πραγματικά μας εκπλήσσει αυτή η επιμονή γι’ αυτή τη συγκεκριμένη πρόταση. 

Και γιατί μας εκπλήσσει; Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, υπάρχει απαίτηση απόλυτη από τον ελληνικό λαό να διευκρινιστούν κρίσιμα ζητήματα της τελευταίας διετίας, που έχουν να κάνουν με τους λόγους, τους όρους και τις προϋποθέσεις για τους οποίους η χώρα οδηγήθηκε στο μνημόνιο. Πολιτική αναζήτηση γι’ αυτό το οποίο έγινε.

Υπάρχουν γεγονότα και στοιχεία πάρα πολλά τα οποία ακόμα και εμείς οι Βουλευτές δεν έχουμε ξεκαθαρίσει. Όμως, με ποιους όρους και με ποιες αρχές και προϋποθέσεις θα διενεργηθεί η συγκεκριμένη διερεύνηση; Θα προκληθεί αυτή η συζήτηση έχοντας προηγουμένως προκαταλάβει τη θέση των κομμάτων, τη θέση του καθενός Βουλευτή ή εκτοξεύοντας ύβρεις ή χαρακτηρισμούς ανεπίτρεπτους;

Με εξέπληξε –και εξέπληξε όλη τη Δημοκρατική Αριστερά- όταν αντιληφθήκαμε να συμμετέχουμε σε μία εταιρεία: εταιρεία με όλα αυτά που συνειρμικά έρχονται στο μυαλό του καθενός από μας. Μια εταιρεία, η οποία έχει έναν και αποκλειστικό στόχο, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι; να μοιράσει τη λεία.

Είμαστε, λοιπόν, τα συνεταιράκια, τα οποία έχουμε αναλάβει εργολαβικά να καταστρέψουμε τη χώρα. Και αυτά λέγονται δύο ημέρες μετά τη συμφωνία του Eurogroup.

Αυτή είναι μία άποψη. Μπορεί, όμως, να οδηγηθεί η συγκεκριμένη Βουλή να διερευνήσει ψύχραιμα, νηφάλια, με αυτές τις συνθήκες και την ατμόσφαιρα που απαιτείται, ένα τόσο κρίσιμο ζήτημα; Είναι η πρόταση που έχει καταθέσει ο ΣΥΡΙΖΑ ένα ενοποιητικό στοιχείο, ούτως ώστε να αποφασιστεί από τη Βουλή με τη μεγαλύτερη δυνατόν πλειοψηφία η σύσταση της συγκεκριμένης επιτροπής; Είναι τέτοιο το περιεχόμενο της πρότασης, ούτως ώστε να θέσει ενώπιον των ευθυνών της και τη Νέα Δημοκρατία, η οποία έχει αυτή τη συγκεκριμένη θέση προεκλογικά; Παραδείγματος χάρη, να ανατρέψει το timing: το ότι πράγματι το timing αυτή τη στιγμή μπορεί να μην είναι κατάλληλο. Ζήτησε να υπάρχει ένα χρονοδιάγραμμα να δούμε ποιες είναι εκείνες οι συνθήκες, παραδείγματος χάρη, που θα μας επιτρέψουν να εξετάσουμε σωστά και νηφάλια το συγκεκριμένο θέμα; 

Αυτά δεν ετέθησαν καθόλου. Και γιατί το λέω αυτό; Γιατί η Δημοκρατική Αριστερά σε προκατειλημμένες αντιλήψεις που λένε ότι συγκαλύπτετε, κουκουλώνετε, δεν θέλετε να μάθετε, απαντάει ότι θέλουμε να μάθουμε, θέλουμε να αποκαλυφθούν πράγματα τα οποία είναι σκοτεινά, αλλά θέλουμε αυτό να γίνεται με τον καλύτερο τρόπο. 

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΣ: Έχετε άλλον τρόπο; 

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΤΣΟΥΚΑΛΗΣ: Η εισαγωγή μου ήταν σαφέστατη και σας παρακαλώ όσοι θα ακολουθήσετε στο Βήμα να απαντήσετε επί της ουσίας. 

Θα επιθυμούσαμε να απαντήσετε στα επιχειρήματα και όχι με χαρακτηρισμούς. Αυτή είναι η συγκεκριμένη θέση την οποία έχουμε. 

ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: … (δεν ακούστηκε)

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ιωάννης Δραγασάκης): Παρακαλώ, μη διακόπτετε. 

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΤΣΟΥΚΑΛΗΣ: Πρώτα απ’ όλα, θα πρέπει να γνωρίζει η ολομέλεια και κάθε ένας Βουλευτής ξεχωριστά ποια είναι η δουλειά μιας Εξεταστικής των πραγμάτων Επιτροπής, η οποία διερευνά πολιτικές ευθύνες. Τι διερευνά λέει το συγκεκριμένο εδάφιο και του άρθρου 87 και του 144. Ερευνά συγκεκριμένα θέματα γενικότερου δημοσίου ενδιαφέροντος. Μπορεί παραδείγματος χάρη, μια εξεταστική επιτροπή να ασχοληθεί με το κατά πόσο ο νεοφιλελευθερισμός είναι καλός ή κακός; Προφανώς όχι. Παραδείγματος χάρη, αυτό που αναφέρετε ότι πρέπει να ασχοληθεί με την ιδιαίτερη πτυχή του νεοφιλελευθερισμού, θα μου επιτρέψετε να σας πω ότι η αντιμετώπιση και η αξιολόγηση των γενικών πολιτικών ευθυνών ή με τη ταύτιση μιας πολιτικής με καταλυτικό τρόπο αξιολογείται και αποφαίνεται ο λαός με τη λαϊκή του ετυμηγορία. Εμείς με τι έχουμε να ασχοληθούμε στη συγκεκριμένη περίπτωση; Με τους συγκεκριμένους όρους και τις προϋποθέσεις που οδήγησαν τη χώρα στο μνημόνιο και στη σκέπη του ΔΝΤ. Αυτό ακριβώς ζητά και η Εισαγγελία του Αρείου Πάγου όσον αφορά την περαιτέρω διερεύνηση.

Δεύτερον, τι πρέπει να περιέχει ένα τέτοιο κείμενο, ώστε να είναι ενοποιητικό; Απευθύνομαι βεβαίως και στους νομικούς της Αίθουσας. Ότι δεν μπορεί να περιέχονται κατηγορηματικές αποφάνσεις, που ουσιαστικά είναι ζητούμενο για την έρευνα. Και στο συγκεκριμένο κείμενο με εκπλήσσουν και με τρομάζουν πραγματικά οι αποφάνσεις, οι οποίες είναι προς διερεύνηση. 

Παραδείγματος χάρη, υπάρχει αναφορά στη σελίδα 6 της συγκεκριμένης πρότασης: «Όλα τα ανωτέρα καταδεικνύουν ότι η προσφυγή στου ΔΝΤ και η συνακόλουθη υπαγωγή στο μνημόνιο ήταν ένα προαποφασισμένο σχέδιο με στόχο την εσωτερική υποτίμηση». 

Αυτό είναι το βασικό στοιχείο της διερεύνησης. Αυτό έχει ως αντικείμενο διερεύνησης η συγκεκριμένη Επιτροπή. Θα μπορούσε να περιέχεται σε μια πρόταση για σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής; Όχι. Περιγράφονται κάποια στοιχεία και ζητάς τη διερεύνηση. Αυτό γιατί περιέχεται μέσα και τι κλίμα διαμορφώνει; Απευθύνομαι κυρίως στους νομικούς. 

Έχουμε, λοιπόν, μια κατηγορηματική απόφανση του αντικειμένου διερεύνησης. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι το πόρισμα το συγκεκριμένο. Περιγράφει και μάλιστα με επιπόλαια αβεβαιότητα, δόλια συμπεριφορά, δηλαδή σύμπραξη και ποινικού αδικήματος η συγκεκριμένη αναφορά και βρίθει τέτοιων ανεπίτρεπτων, κατά την ταπεινή μου άποψη, αναφορών το κείμενο.

Στη σελίδα 2 λέει: «Στο πλαίσιο αυτό επιβάλλεται να διερευνηθούν και ειδικές πτυχές που φαίνεται να επηρεάζουν το ύψος του δημόσιου χρέους και αποδοθούν ευθύνες στις προηγούμενες κυβερνήσεις, τόσο της Νέας Δημοκρατίας, όσο και του ΠΑΣΟΚ». 

Υπάρχουν; Λέμε πολιτικά ότι υπάρχουν. Είναι προς διερεύνηση το κατά πόσο ευθύνονται και πού ευθύνονται. «Να αποδοθούν ευθύνες». Δηλαδή, με το συγκεκριμένο κείμενο λέμε εκ των προτέρων ότι υπάρχουν ευθύνες.

Στη σελίδα 5 λέει: «Η διερεύνηση επιβάλλεται ώστε να καταλογιστούν ευθύνες για πράξεις και για παραλείψεις της κυβέρνησης ειδικά των κυρίων Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου». 

Θεωρούμε δεδομένο ότι υπάρχουν ευθύνες και μάλιστα πρέπει να αποδοθούν και η Επιτροπή συνίσταται μόνο και μόνο γι’ αυτό.

Στη σελίδα 6: «Πρέπει να αναζητηθούν οι πολιτικές και ενδεχομένως ποινικές ευθύνες του τότε Πρωθυπουργού Παπαδήμου και του τότε Υπουργού Οικονομικών κ. Βενιζέλου». Πρέπει να αποδοθούν επίσης και να καταλογιστούν οι ευθύνες αυτές. 

Τρίτο προβληματικό σημείο είναι το θέμα της παράλληλης έρευνας. Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, δεν θέλω να επεκταθώ περισσότερο. Όταν πριν δύο μήνες είχα ερωτηθεί από δημοσιογράφους ποια είναι η θέση της Δημοκρατικής Αριστεράς και η προσωπική δική μου για την πρόταση που έχουν καταθέσει και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες και ο ΣΥΡΙΖΑ, διατύπωσα αυτό που διατύπωνα πάντα όταν διερευνούσα ως μέλος των Επιτροπών στις προηγούμενες Επιτροπές. Ποια ήταν η οδυνηρή εμπειρία; Όταν υπάρχουν δύο παράλληλες έρευνες από κορυφαία πολιτειακά όργανα, δηλαδή από τη Βουλή και από τη δικαιοσύνη, επέρχεται θεσμικό βραχυκύκλωμα, ένα αλαλούμ απίστευτο που οδηγεί ουσιαστικά στην ακύρωση λειτουργίας και των δύο αυτών παράλληλων λειτουργιών.

Είχα πει τότε, πριν ακόμα φτάσει η δικογραφία στη Βουλή, ότι προσωπική μου άποψη και όπως στη συνέχεια διατυπώθηκε και ως άποψη της Δημοκρατικής Αριστεράς, είναι ότι η Βουλή είναι υποχρεωμένη, αφού υπάρχει παράλληλη διαδικασία από τη δικαιοσύνη για το ίδιο θέμα, απλώς να παρακολουθεί, να ζητήσει την επίσπευση της ολοκλήρωσής της και επί του συγκεκριμένου περιεχομένου η ίδια να λειτουργήσει, ούτως ώστε να βγάλει και τα ασφαλή συμπεράσματα από αυτή τη διαδικασία. 

Και ξέρετε ότι ένα από τα βασικά αιτήματα που έχει διατυπώσει όχι μόνο η Αριστερά, αλλά όλες οι δυνάμεις, είναι ότι πρέπει με τη μελλοντική αναθεώρηση του Συντάγματος, αυτή ακριβώς η παράλληλη λειτουργία και το βραχυκύκλωμα που προκαλείται, να αρθεί με την αναθεώρηση του συγκεκριμένου άρθρου, του άρθρου 76 του Συντάγματος. Αυτή τη στιγμή, λοιπόν, βρισκόμαστε σε αυτή την κρίσιμη συνάντηση των δύο διαδικασιών. Έχουμε μια δικογραφία στη Βουλή που το κατεξοχήν αρμόδιο θεσμικό όργανο ζητά πιθανή περαιτέρω διερεύνηση και υπάρχει και η παράλληλη λειτουργία της Βουλής.

Η Δημοκρατική Αριστερά λέει –και αυτή είναι η πρότασή της που οδηγεί στην καταψήφιση της συγκεκριμένης πρότασης- ότι πρέπει να αρθεί αυτή η συγκεκριμένη ασυμβατότητα με την τοποθέτηση του Κοινοβουλίου επί της πρότασης που έχει έρθει από την Εισαγγελία του Αρείου Πάγου, επί του συγκεκριμένου φακέλου. Αφού ενημερωθούμε πλήρως και αξιολογήσουμε τα στοιχεία που βρίσκονται μέσα στο φάκελο, θα τοποθετηθούμε αυθεντικά επί της συγκεκριμένης πρότασης. 

Ευχαριστώ πολύ. 

29 / 11 / 12

Η Αριστερά της συντήρησης Του Γιώργου Σιακαντάρη

Η Αριστερά της συντήρησης

Ο ΣΥΡΙΖΑ δήθεν ζητεί να «αλλάξουν όλα» για να μην αλλάξει τίποτα

Του Γιώργου Σιακαντάρη

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

Θα ήταν μεγάλο λάθος αν η μεγάλη εκλογική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ ερμηνευόταν ως κάποια αριστερή στροφή της ελληνικής κοινωνίας. Συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, υπάρχει στροφή της κοινωνίας προς τον συντηρητισμό. Το ελληνικό παράδοξο βρίσκεται στο γεγονός πως αυτή η στροφή προς συντηρητικές επιλογές συνοδεύεται από εκλογικές συμπεριφορές που ευνοούν την ελληνική ριζοσπαστική Αριστερά - βεβαίως να μην ξεχνούμε πως ευνοούν και την άνοδο των ακροδεξιών δυνάμεων.

Οι πολίτες που ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ, στον ίδιο βαθμό με τους πολίτες που ψηφίζουν άλλα κόμματα, εκφράζουν πρωτίστως την εμπιστοσύνη τους σε θεσμούς όπως ο Στρατός, η Εκκλησία και η Αστυνομία (βλέπε έρευνα της Κάπα Research που δημοσιεύθηκε στο «Βήμα της Κυριακής» 11 Νοεμβρίου). Στα τάρταρα της εμπιστοσύνης των πολιτών βρίσκονται τα κόμματα. Εντυπωσιακό  είναι επίσης το γεγονός πως σε μια δήθεν αριστερών προσανατολισμών κοινωνία το 94,2% των πολιτών δηλώνει πως δεν εμπιστεύεται τον δημόσιο τομέα, ενώ μόνο το 3% εμπιστεύεται τα συνδικάτα.

Εχουμε λοιπόν εδώ το φαινόμενο να ενισχύεται η Αριστερά και να καταρρέουν οι ιδέες της; Τίποτα τέτοιο δεν συμβαίνει. Ο ΣΥΡΙΖΑ απλώς εκμεταλλεύεται την πολιτική, ιδεολογική και προγραμματική ανεπάρκεια του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ να προτείνουν ένα άλλο, διαφορετικό μοντέλο παραγωγής, που θα  σέβεται τις αρχές του δημοσίου συμφέροντος και παράλληλα θα είναι ανοικτό και ευνοϊκό προς τις αρχές του επιχειρείν.

Οι πολίτες που στρέφονται προς τον ΣΥΡΙΖΑ αποστρέφονται το Δημόσιο, όχι όμως και τα οφέλη που προκύπτουν από τη χρήση του. Αποστρέφονται το Δημόσιο επειδή πλέον δεν μπορούν να το χρησιμοποιούν προς ίδιον όφελος, όπως το έκαναν, όταν οι ίδιοι πριν στρατεύονταν στα δύο πρώην μεγάλα κόμματα, στη ΝΔ και κυρίως στο ΠΑΣΟΚ. Αν ο ρόλος της Αριστεράς είναι παιδευτικός και χρήσιμος για την αλλαγή παραδοσιακών συμπεριφορών που βολεύονται με την παγίωση μηχανισμών και καταστάσεων, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ καθόλου δεν εκπροσωπεί μια τέτοια Αριστερά. Εκπροσωπεί μια Αριστερά που δήθεν ζητεί να «αλλάξουν όλα» για να μην αλλάξει, στην ουσία, τίποτα. Αυτός όλο και περισσότερο εκφράζει τα παρασιτικά και συνάμα προνομιούχα στρώματα του δημόσιου τομέα, δηλώνοντας διά της βουλευτού του Ρένας Δούρου πως «είμαστε όλοι δημόσιοι υπάλληλοι». Με αυτό τον τρόπο γελοιοποιείται  η παλιά ρήση της Ανανεωτικής Αριστεράς, η οποία θέλοντας να εκφράσει τη συμπαράστασή της στα θύματα του σοβιετικού ολοκληρωτισμού φώναζε πως «είμαστε όλοι Τσεχοσλοβάκοι ή Πολωνοί».   

Η ΔΗΜΑΡ δεν πρέπει να παρασυρθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ και να προασπίζει οτιδήποτε προέρχεται από το Δημόσιο. Ούτε όμως το ΠΑΣΟΚ πρέπει να περάσει από την άκριτη υποστήριξη για οτιδήποτε προέρχεται από το Δημόσιο στην άρνηση της αναγκαιότητας ύπαρξης ενός ισχυρού, λειτουργικού δημόσιου τομέα στους τομείς της Υγείας, της Παιδείας, της ατομικής ασφάλειας και των δημόσιων συγκοινωνιών.

Αυτά τα δύο κόμματα καλούνται να υποστηρίξουν μια αναδιανομή πόρων από το κράτος βιομήχανο των ΔΕΚΟ προς το κράτος παροχής υπηρεσιών. Διαφορετικά θα αφήσουν την «υπεράσπιση του δημόσιου συμφέροντος» στον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός όμως, και με την πρόσφατη λαϊκιστική υπεράσπιση αιτημάτων των υπαλλήλων της Βουλής, έδειξε πάρα πολύ καθαρά  πώς αντιλαμβάνεται αυτό το συμφέρον, όπως ακριβώς το ΠΑΣΟΚ στις χειρότερες στιγμές του, όταν αντιτάχθηκε στη μεταρρύθμιση Γιαννίτση για το Ασφαλιστικό.

Σε αυτή τη συντηρητικοποίηση της κοινωνίας αξίζει να αντιπαρατεθεί μια «σιωπηλή πλειοψηφία», που εκτός της παραμονής στην ευρωζώνη θα προτείνει και μια αποτελεσματική διακυβέρνηση για την αλλαγή του ελληνικού παραγωγικού μοντέλου. Αυτό βεβαίως προϋποθέτει τη συμμετοχή ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ σε νευραλγικά υπουργεία με αναπτυξιακό χαρακτήρα και με τα καλύτερα - όχι κατ' ανάγκην τα πιο προβεβλημένα - στελέχη τους.

Πάντως, σύμφωνα με μια άλλη έρευνα της Public Issue (Νοέμβριος 2012) σχετικά με τις ιδεολογικές τάσεις του εκλογικού σώματος, το 15% των πολιτών δηλώνουν σοσιαλδημοκράτες, το 14% σοσιαλιστές και το 12% αυτοχαρακτηρίζονται ως φιλελεύθεροι. Αυτό ανοίγει ένα λαμπρό πεδίο δόξης για τους σοσιαλδημοκράτες και τους φιλελεύθερους. Οι μεν πρώτοι από κοινού με τους ανανεωτικούς αριστερούς να στήσουν τον δικό τους σοσιαλδημοκρατικό χώρο, εμβολιασμένο με φιλελεύθερες ιδέες, και οι δεύτεροι να συγκροτήσουν το δικό τους φιλελεύθερο κόμμα, εμβολιασμένο με σοσιαλδημοκρατικές ιδέες. Από εκεί και πέρα οι κυβερνήσεις συνεργασίας των δύο χώρων στη βάση της αλλαγής του παραγωγικού μοντέλου είναι ευκταίες.  

Ο Γιώργος Σιακαντάρης είναι διδάκτωρ Κοινωνιολογίας, επιστημονικός διευθυντής του ΙΣΤΑΜΕ

• 
  
  

για τις εθνικιστικές δηλώσεις Μπερίσα

Ανακοίνωση της Δημοκρατικής Αριστεράς για τις εθνικιστικές δηλώσεις Μπερίσα

• 
• Tweet

Δημοσιεύτηκε στις Τετάρτη, 28 Νοεμβρίου 2012 18:56

Οι εμπρηστικές δηλώσεις του Σαλί Μπερίσα είναι έξω από κάθε έννοια συνεργασίας στα Βαλκάνια, υποσκάπτουν την ειρηνική συνύπαρξη του Αλβανικού με τον Ελληνικό λαό, τροφοδοτούν τον ακραίο εθνικισμό. Είναι επικίνδυνες και απολύτως καταδικαστέες.

Σε αντίθεση με αυτές τις πολιτικές οι λαοί της Ευρώπης θα βαδίσουν το δρόμο της φιλίας και της συνανάπτυξης. 

σχετικά με την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για τη σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής για το Μνημόνιο

Η ελληνική κοινωνία και οι πολίτες απαιτούν να αποσαφηνιστούν οι γκρίζες ζώνες που εξακολουθούν να υφίστανται σχετικά με τις συνθήκες υπαγωγής της χώρας στο καθεστώς του ΔΝΤ και του Μνημονίου Ι. Την υπόθεση διερευνά η Δικαιοσύνη, η δε σχετική Δικογραφία έχει αποσταλεί προς τη Βουλή.

Στη βάση αυτής της θεσμικής λειτουργίας η ΔΗΜΑΡ θα αναζητήσει την αλήθεια και όχι στη βάση των προτάσεων για συγκρότηση εξεταστικής επιτροπής που εξυπηρετούν πολιτικές και κομματικές σκοπιμότητες. 

Aπαρχή διεξόδου από την κρίση Posted on November 28, 2012 by aristerok Του Δημήτρη Χατζησωκράτη

Aπαρχή διεξόδου από την κρίση

Posted on November 28, 2012 by aristerok

Του Δημήτρη Χατζησωκράτη, Συνέντευξη στον Γ. Μελιγκώνη, www.matrix24.gr, 28/11/2012

Το κορυφαίο στέλεχος της ΔΗΜΑΡ, που έχει αναλάβει τις επαφές με το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης, εμφανίζεται αισιόδοξο για το μέλλον της ελληνικής οικονομίας. Σχολιάζοντας τις αποφάσεις της συνεδρίασης των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης, ο Δημήτρης Χατζησωκράτης εκτιμά ότι αυτές «παρέχουν την αναγκαία ανάσα και ανοίγουν την προοπτική αναθέρμανσης της οικονομίας». Παράλληλα, αφήνει να εννοηθεί ότι, αν γίνουν οι μεταρρυθμίσεις και οι διαρθρωτικές αλλαγές που περιλαμβάνονται στις υποχρεώσεις της χώρας, τότε η Ελλάδα μπορεί να αντέξει ως τις γερμανικές εκλογές (Σεπτέμβριος 2013), μετά τις οποίες εκτιμάται ότι θα ενταθούν οι διεργασίες για «συνολική ευρωπαϊκή λύση» στην κρίση χρέους.

Η συνέντευξη του Δημήτρη Χατζησωκράτη στο matrix24.gr έχει ως εξής:

-Πώς αποτιμάτε τη συμφωνία που επιτεύχθηκε στο Eurogroup για τη διευθέτηση του ελληνικού χρέους και την καταβολή της δόσης;

Μέσα σε όλη αυτή τη μαυρίλα και την αγωνία για το αύριο της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας υπάρχει … ένα χαμόγελο. Το δωδεκάωρο παζάρι του Eurogroup κατέληξε τελικώς σε αποφάσεις, που συνιστούν θετικό βήμα για την παραμονή της χώρας στο ευρώ και για την προοπτική απαρχής διεξόδου από την κρίση.

Η διασφάλιση της διετούς επιμήκυνσης του χρόνου δημοσιονομικής προσαρμογής από το 2014 στο 2016 και κυρίως η αποδέσμευση των δόσεων για τα 43,7 δις με πρώτη αυτή των 34,4 δις ως τις 13 Δεκεμβρίου, παρέχουν αναμφισβήτητα την αναγκαία ανάσα και ανοίγουν την προοπτική αναθέρμανσης της οικονομίας τόσο με την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών , όσο κυρίως με τα 7 δις, (3,5 το 2012 και 3,5 το πρώτο τρίμηνο του 2013) για την αποπληρωμή των ληξιπρόθεσμων χρεών του δημοσίου.

Τώρα θα δοθεί πλέον και ο απαραίτητος χρόνος ώστε η κυβέρνηση να μπορέσει να ασχοληθεί με ένα Στρατηγικό σχέδιο ανάκαμψης και παρέμβασης σε τρία επίπεδα, όπως άλλωστε απορρέει και από την Προγραμματική Συμφωνία των τριών κομμάτων. Δηλαδή, την αναπτυξιακή ανασυγκρότηση με κοινωνική προστασία, την πάταξη της παραοικονομίας και της φοροδιαφυγής, τις αλλαγές- εξυγίανση στο πολιτικό σύστημα και αναδιοργάνωση του κράτους- δημόσιας διοίκησης.

-Σας προβληματίζουν οι «γκρίζες ζώνες» της συμφωνίας, όπως η ρήτρα υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων για την (περαιτέρω) μείωση επιτοκίων ή το γεγονός ότι η επιτυχημένη επαναγορά χρέους τίθεται ως προϋπόθεση για τη συμμετοχή του ΔΝΤ στην εκταμίευση της δόσης;
Σε τέτοιου είδους δύσκολες συγκλίσεις όπως αυτή της Ευρωζώνης και του ΔΝΤ δεν αναμέναμε ότι η χώρα μας θα διασφάλιζε την… βασιλική οδό!

-Παρά τα θετικά της συμφωνίας, η «ελληνική εκκρεμότητα» παραμένει, τουλάχιστον ως τις γερμανικές εκλογές. Μπορεί η κυβέρνηση, αλλά και η χώρα, να αντέξουν περίπου έναν χρόνο περιμένοντας την «οριστική λύση»;

Η Ελλάδα δεν έχει κανένα λόγο να …κάθεται ή να αγωνιά για ένα χρόνο περιμένοντας αυτό που λέτε οριστική λύση.

Έχει μπροστά της ένα πραγματικά δύσκολο πρόγραμμα, με πολλές οδυνηρές εφαρμογές για μεγάλες κατηγορίες των Ελλήνων πολιτών. Αυτό που οφείλει να κάνει, με κύρια ευθύνη της κυβέρνησης, είναι να τρέξει το πρόγραμμα αυτό. Να εφαρμόσει όλες τις προβλεπόμενες διαρθρωτικές αλλαγές. Να αποκτήσει την ικανότητα να διασφαλίσει πολύ περισσότερα έσοδα από όσα αναμένουν όσοι και όσες βλέπουν μόνο την χρόνια πεπατημένη, ώστε να έχει τα πρωτογενή πλεονάσματα και το κάτι παραπάνω, που ως υπόλοιπο 70% θα μπορεί να διατεθεί, ως ρήτρα αντικατάστασης πλέον, στα κοινωνικά στρώματα που πλήττονται περισσότερο.

Αν όλα αυτά επιτευχθούν με βάση το σχέδιο που συνοψίζεται στο τρίπτυχο που ανέφερα στην αρχή, οι στόχοι του μεσοπρόθεσμου προγράμματος θα έχουν καλυφθεί, τα αποτελέσματα για την ελληνική κοινωνία θα είναι ενθαρρυντικά, αλλά και οι γερμανικές εκλογές θα έχουν περάσει ώστε να «επιτρέπεται» εξ αντικειμένου πλέον, στη βάση των αποτελεσμάτων και των υποχρεώσεων της χθεσινής απόφασης μια ακόμη επιπλέον βοήθεια για την Ελλάδα.

Πηγή: http://www.ananeotiki.gr/el/readText.asp?textID=6896

Νίκος Μπίστης: Στην ενότητα η δύναμη, στην ανανέωση η ελπίδα

Νίκος Μπίστης: Στην ενότητα η δύναμη, στην ανανέωση η ελπίδα

Ομιλία του στην εκδήλωση των 6 Κινήσεων για την κεντροαριστερά

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  28/11/2012 20:05 από Βήμα

Ο Νίκος Μπίστης

Tweet

2

emailεκτύπωση  

Αναδρομή στο παρελθόν και εκτίμηση του παρόντος στο οποίο βρίσκονται οι δυνάμεις της Κεντροαριστεράς και της ευρύτερης σοσιαλδημοκρατίας επεχείρησε να κάνει το στέλεχος της; ΔΗΜΑΡ Νίκος Μπίστης κατά τη σημερινή του ομιλία σε δημόσια εκδήλωση προβληματισμού και διαλόγου στο Γκάζι. «Το ΠαΣοΚ δεν είναι πλέον η δεσπόζουσα αποκλειστική δύναμη στον χώρο» ανέφερε χαρακτηριστικά ενώ τόνισε ότι η «ενίσχυση της αποτελεσματικότητας της τρικομματικής κυβέρνησης είναι πρώτη και αυτονόητη προτεραιότητα».

Η ομιλία του Νίκου Μπίστη

«Έχω συμμετάσχει σε πολλές συζητήσεις με θέμα την κεντροαριστερά και τον χώρο του δημοκρατικού σοσιαλισμού. Σχεδόν πάντα έφευγα με την αίσθηση ότι κάναμε σημειωτόν στην άμμο, ότι συντηρούσαμε μια μικρή φλόγα αναγκαία αλλά όχι αρκετά δυνατή ώστε να φωτίσει τον δρόμο.

Η τελευταία φορά που αισθάνθηκα ότι είναι δυνατόν να γίνει κάτι σημαντικό ήταν όταν ο Κώστας Σημίτης στο Συνέδριο του ΣΥΝ το 1996 έκανε ένα άνοιγμα – πρόσκληση για συνεργασία που δεν θύμιζε τις μέχρι τότε εικονικές προτάσεις με τις οποίες η προηγούμενη ηγεσία του ΠαΣοΚ διεμβόλιζε μια μονίμως αμυνόμενη Αριστερά... Η στιγμή ήταν καλή. Στην Ευρώπη οι προοδευτικές κυβερνήσεις είχαν το πάνω χέρι, στην Ελλάδα στο μεν ΠαΣοΚ το πείραμα του προοδευτικού εκσυγχρονισμού ήταν σε εξέλιξη ενώ ο ΣΥΝ επανερχόταν με δυναμισμό στην Βουλή.

Και όμως η στιγμή, το momentum χάθηκε, το μέλλον έφυγε μέσα από τα χέρια μας. Πολιτικές ηγεσίες κατώτερες των περιστάσεων, χωρίς θεωρητική συγκρότηση και δυνατότητα πρόβλεψης, μικρομεγαλισμοί, καχυποψίες, ηγεμονισμοί και κομματικοί πατριωτισμοί, αδυναμία σύγκρουσης με τις συντηρητικές δυνάμεις στο εσωτερικό των δύο κομμάτων έκλεισαν την πόρτα στην πρόταση προς το μέλλον. Η συνέχεια είναι γνωστή. Το εκσυγχρονιστικό εγχείρημα εξάντλησε την προωθητική του δύναμη, έμεινε από εφεδρείες τις οποίες θα μπορούσε να του δώσει μαζί με νέα ορμή η ανανεωτική Αριστερά αν αυτή δεν είχε αναδιπλωθεί και αποσυρθεί στα χαρακώματα της.

Οι συντηρητικές δυνάμεις στο ΠαΣοΚ – αυτές που δραπετεύουν σήμερα προς τον ΣΥΡΙΖΑ – σήκωσαν κεφάλι και μαζί με τις δυνάμεις της Αριστεράς και της Δεξιάς ανέτρεψαν την μεταρρύθμιση Γιαννίτση στο ασφαλιστικό και κατέστησαν ανέφικτη κάθε άλλη μεταρρύθμιση. Έκτοτε το ΠαΣοΚ μπήκε σε πορεία κρίσης, η νίκη το 2009 απεδείχθη Πύρρεια και σήμερα είναι σε φάση επαναπροσδιορισμού ταυτότητας και στρατηγικής.

Ο ΣΥΝ με την σειρά του πήρε τον δρόμο που τον οδήγησε στον ΣΥΡΙΖΑ και χρειάστηκαν δέκα χρόνια για να προκύψει ένα κόμμα με αναφορά στις αρχές της ανανεωτικής Αριστεράς, η ΔΗΜΑΡ. Ξεκίνησα με αυτήν την συγκεκριμένη αναδρομή για να θυμόμαστε και να μην επαναλάβουμε λάθη τώρα που η συζήτηση ξαναρχίζει σε πείσμα όσων νόμιζαν ότι η στενόχωρη συγκυρία την έχει εξοβελίσει. Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει. Πράγματι οι δυνάμεις, του δημοκρατικού σοσιαλισμού η της σοσιαλδημοκρατίας βγαίνουν μέσα από μια ήττα, ενώ και σε θεωρητικό επίπεδο το τελευταίο ολοκληρωμένο οπλοστάσιο, του τρίτου δρόμου του Γκίντενς είναι ολοφάνερα ξεπερασμένο. Αναζητήσεις κυρίως σε δύο χώρες οδηγούς για την σκέψη της Αριστεράς, την Γαλλία και την Ιταλία γίνονται και συμβαδίζουν με την εκλογική ανάκαμψη που όμως δεν έχει τα στοιχεία μιας προελαύνουσας βεβαιότητας, είναι ασταθής και διστακτική.

Η κρίση ρίχνει βαριά την σκιά της και τροφοδοτεί τον αντιευρωπαϊσμό, τον ρατσισμό, αποσχιστικά κινήματα, αντικοινοβουλευτικές διαθέσεις, αντιδημοκρατικές συμπεριφορές. Στην χώρα μας το μέγεθος της κρίσης έχει αφήσει βαθύ αποτύπωμα, τέτοιο που να θεωρούν ορισμένοι πολυτέλεια αναζητήσεις για το αύριο του χώρου μας όταν είναι αμφίβολο το αύριο της χώρας. Και όμως το αύριο της χώρας είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το αύριο του χώρου μας και πρέπει να το προετοιμάσουμε από σήμερα. Η προτεραιότητα για το άμεσο μέλλον είναι η οικονομική ανάταξη και η πολιτική σταθερότητα που συνδέονται με την αγκύρωση της χώρας στην ευρωζώνη. Κατά τούτο η προχθεσινή απόφαση του Eurogroup είναι αναμφίβολα θετική, ένα εφαλτήριο υπό την προϋπόθεση ότι θα συνοδεύεται από τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις.

Και η ενίσχυση της αποτελεσματικότητας της τρικομματικής κυβέρνησης είναι πρώτη και αυτονόητη προτεραιότητα. Όμως κάποια στιγμή, όχι τόσο μακρινή όσο νομίζουν ορισμένοι, η χώρα θα γίνει πάλι φυσιολογική. Όσο εμπεδώνεται κλίμα οικονομικής ανάκαμψης και άρσης των κοινωνικών αδικιών τόσο θα «φυσιολογικοποιείται» και η πολιτική ζωή, θα ξεφουσκώνουν τα άκρα που μέχρι χτες αφορολόγητα κερδοσκοπούσαν με εύπεπτες αλλά ανεφάρμοστες προτάσεις.

Αν αυτή η εξέλιξη βρει προγραμματικά ανέτοιμες και αριθμητικά καθηλωμένες τις δυνάμεις του μεταρρυθμιστικού χώρου η χώρα μπορεί να βρεθεί πρακτικά σε συνθήκες μετεκλογικής ακυβερνησίας. Ένα σενάριο με τον ΣΥΡΙΖΑ πρώτο αλλά χιλιόμετρα μακριά από την αυτοδυναμία και με μόνο πιθανό σύμμαχο τους Ανεξάρτητους Έλληνες δεν μπορεί να αποκλειστεί. Μια επανάληψη της σημερινής τρικομματικής κυβέρνησης, με πάνω κάτω τους ίδιους εσωτερικούς σχηματισμούς μπορεί και πάλι να είναι συγκριτικά καλύτερη λύση, όμως δεν θα είναι ελκυστική και θα διαιωνίζει μια μη φυσιολογική κατάσταση. Η παρουσία ενός τρίτου ισχυρού πόλου είναι εκ των ων ουκ άνευ για την δημοκρατία. Να γιατί η συζήτηση για την κεντροαριστερά είναι πάλι επίκαιρη. Και επειδή δεν υπάρχουν έτοιμες συνταγές για τις κουζίνες του μέλλοντος θα κινηθούμε σε νέο αχαρτογράφητο έδαφος. Έχουμε ένα νέο κομματικό τοπίο.

Το ΠαΣοΚ δεν είναι πλέον η δεσπόζουσα αποκλειστική δύναμη στον χώρο. Παρά ταύτα είναι παρούσα. Η ΔΗΜΑΡ αποτελεί μια πραγματικότητα που ήρθε για να μείνει. Καμία από τις δυο δυνάμεις δεν μπορεί να εκπροσωπήσει μόνη της τον χώρο στο σύνολό της, καμία δεν μπορεί να γίνει – και δεν νομίσω ότι το θέλουμε – το νέο ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 80. Γύρω υπάρχει ένα απίστευτος πλούτος κινήσεων, συσπειρώσεων, προσώπων που καταθέτουν την αγωνία τους και την διάθεση προσφοράς. Αριστεροί φιλελεύθεροι, αριστεροί οικολόγοι, νέοι άνθρωποι του χώρου χωρίς κομματική ταυτότητα, ένα πλούσιο χαρμάνι. Ποια ερωτήματα μας βασανίζουν όλους; Με παλιά υλικά θα φτιάξεις το νέο; Απάντηση: Όχι, κυρίως με νέα, αλλά και παρθενογένεση μόνο στην Βίβλο υπάρχει όχι στην πολιτική.

Έχουμε πικρή εμπειρία από το «άλλαξε τα όλα» στην Ελλάδα, και από τον Μπερλουσκόνι στην Ιταλία που διαδέχθηκε το φαύλο πολιτικό σκηνικό για να οδηγήσει την χώρα στην αποθέωση της φαυλότητας. Να αλλάξουμε φθαρμένες πλευρές του πολιτικού συστήματος αλλά μα μην πετάξουμε με τα απόνερα και το παιδί που γεννήθηκε πριν 38 χρόνια και εξασφάλισε την πιο μακρόχρονη περίοδο ηρεμίας στην χώρα. Τα καθαρά χέρια του Μιχαλολιάκου μας προειδοποιούν. Δεύτερο ερώτημα: Έχουμε τον ένα, τον ηγέτη, τον Μιττεράν, τον Μπερλιγκουέρ; Όχι καμιά χώρα δεν τον έχει. Έχουμε όμως πολλούς και θα βρούμε και άλλους. Ένα κομμάτι από τους παλιότερους μπορεί να μείνει λίγο πίσω. Πίσω όχι έξω. Και να ανοίξουμε διάπλατα την πόρτα για τους νέους. Να φτιάξουμε ένα μείγμα όπου το νέο να δίνει τον βηματισμό. Στην ενότητα, λοιπόν, η δύναμη, στην ανανέωση η ελπίδα.

Τελειώνω με μια πρόταση για το άμεσο μέλλον που νομίζω ότι μπορεί να τιτλοφορηθεί «Γρήγορα αλλά όχι βιαστικά για την κεντροαριστερά». Συνδυάζει τον σεβασμό στην υπάρχουσα κομματική πραγματικότητα με την ανάγκη ωρίμανσης των όρων για υπερβάσεις που θα μας επιτρέψουν να κάνουμε ένα βήμα προς τα εμπρός. Να φτιάξουμε εμείς και όσοι άλλοι το επιθυμούν ένα σταθερό Φόρουμ – ένα χώρο διαλόγου που θα ανοίξει όλα τα μεγάλα κυρίως προγραμματικού χαρακτήρα ζητήματα. Εκεί θα συζητάμε, θα εντοπίζουμε συμπτώσεις και διαφορές.

Η συμμετοχή δεν αποτελεί δέσμευση για το μέλλον, ο καθένας μπορεί να ακολουθήσει τον δρόμο του, να κάνει εκτιμώντας την πορεία τις ιδιαίτερες επιλογές του. Όμως θα δώσουμε στον χώρο μια σταθερή αφετηρία συντονισμένης συζήτησης και θα διερευνήσουμε σε βάθος τις δυνατότητες όσμωσης. Το Φόρουμ προτείνω να είναι σταθερό στην λειτουργία του και ανοιχτό σε συμμετοχές. Νομίζω ότι σε αυτή την φάση αυτό πρέπει και αυτό μπορούμε να κάνουμε. Και είναι ένα μεγάλο βήμα ώστε να μην αφήσουμε και πάλι το μέλλον να ξεγλιστρήσει από τα χέρια μας».

Μερικοί αντιμνημονιακοί μύθοι ακόμα (καταρρέουν) Φώτης Γεωργελές

Edito 415

Μερικοί αντιμνημονιακοί μύθοι ακόμα (καταρρέουν)

• Φώτης Γεωργελές

τεύχος: 415 - 28/11/2012 / σχόλια (7)

 634  469 1

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Edito 414

Άγνοια, ιδεοληψίες, κοινωνικός εγωισμός, κομματικές επιδιώξεις, ιδιοτέλειες και συμφέροντα, οδηγούν...

Edito 413

Η μεσαία τάξη σε απότομη κάθοδο σπανίως γίνεται μεταρρυθμιστική, ανοιχτή, δημιουργική. Συνήθως...

Edito 412

Το πολιτικό σύστημα, κόμματα, συνδικάτα, μέσα ενημέρωσης, λειτουργούν υπέρ αυτών που βρίσκονται...

Edito 411

Οι χειραγωγοί των μαζών ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν. Στις εποχές της σύγχυσης και του φόβου, μιλάνε...

Edito 410

Ο παρασιτισμός αντιστέκεται, δεν χάνει τίποτα, γι’ αυτό κάποιοι τα χάνουν όλα.

Edito 409

Κι εγώ θέλω να κατέβω σε μια διαδήλωση. Να πω δεν πάει άλλο έτσι. Με ποιους να πάω;

Edito 408

Υπάρχει και μια άλλη Ελλάδα που έχει πολλές απορίες και πολλές ερωτήσεις που θέλει να κάνει στην...

•  
• 1 OF 23
• ››

Το «επονείδιστο» χρέος. Πριν λίγες μέρες, οι κάτοχοι ελληνικών ομολόγων που είδαν τον Φεβρουάριο με το PSI τις οικονομίες τους να εκμηδενίζονται, μπήκαν στα γραφεία της Νέας Δημοκρατίας και τα έκαναν λαμπόγυαλο. Δημόσιες υπηρεσίες, νοσοκομεία, πανεπιστήμια και ασφαλιστικά ταμεία δηλώνουν ότι τα αποθεματικά τους μειώθηκαν δραματικά γιατί είχαν επενδύσει σε ομόλογα ελληνικού δημοσίου. Αυτοί διαπίστωσαν με τον πιο οδυνηρό τρόπο τι σημαίνουν οι μαγκιές καφενείου για διαγραφή του χρέους, μονομερείς καταγγελίες και «δεν πληρώνω-δεν πληρώνω». Παρ’ όλα αυτά, ακόμα και σήμερα υπάρχουν πολιτικά κόμματα και ΜΜΕ που κατηγορούν τους «ξεφτιλισμένους» Ευρωπαίους γιατί δεν ανταποκρίνονται γρήγορα στο αίτημά μας για παράταση 2 χρόνων, γιατί δεν βρίσκουν δηλαδή γρήγορα τη χρηματοδότηση, γιατί δεν αποφασίζουν αμέσως τη διαγραφή κι άλλου μεγάλου μέρους από το χρέος μας. Είναι σίγουρα πολύ προοδευτικό να φορτώνεις τα προβλήματά σου στους Ευρωπαίους συνταξιούχους, στους Ευρωπαίους φορολογούμενους. Η Ευρώπη για μία ακόμη φορά έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει, ξεπέρασε τις δυσκολίες και ανέλαβε το κόστος. Κι αυτό είναι σωτήριο για μας. Αλλά εμείς δεν πρέπει να ξεχνάμε κάτι, ο «τζάμπας» δεν είναι ποτέ προοδευτική στάση, δεν είναι μαγκιά να απαιτείς δανεικά.

Μακάρι να αντιμετωπίζαμε περήφανα την κρίση, όπως η Αργεντινή. 10 χρόνια μετά την πρώτη χρεοκοπία και μετά από 10 χρόνια σκληρής λιτότητας και καταστροφή της οικονομίας, τέτοια που εμείς ούτε φανταζόμαστε, η Αργεντινή βρίσκεται πάλι στα πρόθυρα νέας χρεοκοπίας και στα λιμάνια κατάσχουν τα πολεμικά της πλοία για χρέη. Όσοι έλεγαν για μονομερείς ενέργειες, εκβιασμούς της Ευρώπης και απειλές εναντίον όλου του υπόλοιπου πλανήτη, δεν μπορούν καν να αντιληφθούν τα μεγέθη και τα προβλήματα της εποχής. Αδαείς και αγράμματοι θαμώνες τηλεοπτικών εκπομπών, μπέρδευαν τους παγκόσμιους συσχετισμούς με τις ατάκες καφενείου στα πάνελ.

Κάθε τρίμηνο φοβίζουν το λαό ότι χρεοκοπούμε και δεν χρεοκοπήσαμε. Γιατί δεν το λένε αυτό στους καρκινοπαθείς που δεν βρίσκουν τα φάρμακά τους; Γιατί δεν το λένε στους εκατομμύρια ασφαλισμένους που πρέπει να πληρώνουν τα φάρμακα από την τσέπη τους επειδή δεν εξαργυρώνουν συνταγές των ταμείων τα φαρμακεία; Φυσικά και έχουμε χρεοκοπήσει και περιμένουμε κάθε φορά τη δόση. Μόνο που για να πληρώνονται ακόμα οι μισθοί και οι συντάξεις εκδίδονται σιωπηλά και άλλα έντοκα γραμμάτια και αφαιρείται κι άλλη ρευστότητα από τις τράπεζες, δηλαδή από την οικονομία. Και αυξάνονται τα χρέη προς τους ιδιώτες, με αποτέλεσμα λουκέτα και αύξηση της ανεργίας. Αλλά αυτή η χρεοκοπία δεν τους ενδιαφέρει καθόλου. Ο χώρος των ενδιαφερόντων τους είναι μόνο το δημόσιο.

Τα λεφτά δεν πάνε στην οικονομία, πάνε στους τοκογλύφους. Κατά έναν περίεργο τρόπο, όταν το κράτος έχει ανάγκη να πληρώσει τις υποχρεώσεις του εκδίδει έντοκα γραμμάτια και παίρνει λεφτά. Όταν μετά πρέπει να πληρωθούν αυτά τα δανεικά, τότε τα λεφτά «πάνε στους τόκους και στα δάνεια και όχι στην οικονομία». Τα λεφτά βέβαια πάνε στην οικονομία, πάνε στα χρέη του κράτους προς ιδιώτες που είναι αιτία για χιλιάδες λουκέτα στην αγορά. Πάνε στα έντοκα γραμμάτια, πάνε στις τράπεζες για να ανακεφαλαιοποιηθούν, μπας και κυκλοφορήσει ξανά χρήμα στην οικονομία. Πάνε κατευθείαν στο έλλειμμα.

«Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους». Η αλήθεια είναι ότι έχει καιρό ν’ ακουστεί στη Βουλή. Καθώς όλο και περισσότερες χώρες με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έμπαιναν σε προγράμματα δημοσιονομικής προσαρμογής, καθώς αισίως έχουμε φτάσει στα 4 τα κόμματα που κάποια στιγμή έχουν πάρει μέρος σε κυβέρνηση, ο μύθος του προδότη Γιώργου Παπανδρέου που οδήγησε τη χώρα στα νύχια του ΔΝΤ μοιάζει πια αστείος. Καθώς ο κομμουνιστής πρόεδρος της Κύπρου Χριστόφιας υπογράφει αυτές τις μέρες το δικό του μνημόνιο με την τρόικα, φαντάζομαι ότι απλώς έχουν ξεχάσει τα ελληνικά αριστερά κόμματα να καταγγείλουν την «κυβέρνηση Τσολάκογλου» του Χριστόφια και τη «δικτατορία και κατοχή» της Κύπρου.

Ο «αφελληνισμός» της οικονομίας. Είναι ενδιαφέρον να παρατηρείς πόσο εύκολα κυβερνητικά κόμματα, καθεστωτικά Μέσα και «αντισυστημική» αντιπολίτευση συμπίπτουν πάντα στην υπεράσπιση του καθεστώτος της διαφθοράς και της διαπλοκής. Η Ευρώπη λέει το αυτονόητο, ότι αν χρηματοδοτηθούν οι τράπεζες με λεφτά των Ευρωπαίων φορολογούμενων, θα πρέπει να υπάρχει μια επιτροπεία για τη σωστή χρήση της οικονομικής ενίσχυσης. Δηλαδή, για να καταλαβαινόμαστε, να μην πηγαίνουν τα λεφτά των καταθετών σε δάνεια στα πολιτικά κόμματα, ούτε σε πολιτικούς που αποκτούν 50 ακίνητα ο καθένας με μαγικό τρόπο, ούτε σε χρεοκοπημένους επιχειρηματίες, ούτε σε media του εκβιασμού, ούτε στα στελέχη της τράπεζας. Υπερβολικές απαιτήσεις, ε; Η αλήθεια είναι ότι το σύστημα εξουσίας σύσσωμο περιμένει τη δόση, όπως ο ναρκομανής. Κόμματα, δημόσιες επιχειρήσεις, χρεοκοπημένα media, δήμαρχοι και κοινοτάρχες ετοιμάζονται για τη διανομή, όπως πάντα. Το σύστημα εξουσίας είναι μονομπλόκ, κυβερνητικό και «αντισυστημικό», αλλάζει ρόλους, καθεστωτικό πάντα.

Τώρα έχουμε πλεόνασμα, μπορούμε να διαπραγματευτούμε καλύτερα και να απορρίψουμε το μνημόνιο. Είναι αλήθεια ότι σιγά-σιγά κοντεύουμε να ισοσκελίσουμε τον προϋπολογισμό και να μη χρειαζόμαστε καινούργια δανεικά κάθε χρόνο. Αλλά είναι ακριβώς επειδή το επιτύχαμε αυτό, επειδή αντιμετωπίσαμε το έλλειμμα, που η Ευρωπαϊκή Ένωση προχωράει στη νέα διαγραφή χρεών. Επειδή πείθεται ότι τα δις δεν πάνε πια σε ένα βαρέλι χωρίς πάτο. Αν δεν είχαμε επιτύχει τη μείωση των ελλειμμάτων τώρα δεν θα ’μασταν εδώ, αλλά κάπου κοντά στη Λιβύη. Όμως όλοι αυτοί που το λένε αυτό δεν ήταν αντίθετοι στη μείωση των ελλειμμάτων; Δεν ήθελαν να καταργήσουν τα μνημόνια; Λένε δηλαδή ότι τώρα είμαστε σε καλύτερη διαπραγματευτική θέση επειδή κάναμε όσα δεν ήθελαν αυτοί; Κι αφού είναι έτσι, τότε πώς «με ένα νόμο, ένα άρθρο» θα επαναφέρουν μισθούς και συντάξεις στα επίπεδα του 2009; Τότε δεν θα ’χουμε πάλι το πρόβλημα από την αρχή; Μη βιάζεσαι να χαμογελάσεις με τις λογικές ανακολουθίες των πολιτικών του καφενείου. Όταν μια ολόκληρη κοινωνία ακούει ότι οι μισθοί και οι συντάξεις πολλαπλασιάζονται με ένα νόμο, λες και είναι το θαύμα εν Κανά, δεν δείχνει μόνο το πολιτικό επίπεδο των κομμάτων. Δείχνει πολλά και για την κοινωνία.

Το ΔΝΤ πιέζει τη Μέρκελ. Ξαφνικά το ΔΝΤ, αυτό το ακατανόμαστο, έχει γίνει ο καλύτερός μας σύμμαχος. Τώρα η Λαγκάρντ είναι η καλή που πιέζει τους Γερμανούς και ζητάει μείωση του χρέους μας, ώστε να είναι βιώσιμο. Ωραία. Τότε γιατί κάνουμε εξεταστική για να βρούμε τον ένοχο που μας οδήγησε στο ΔΝΤ; Πρέπει να του δώσουμε και εύσημα, σκέφτεσαι να μας είχε αφήσει μόνους μας με τον Σόιμπλε; Αν δεν ήμασταν σε τόσο άσχημη κατάσταση, ίσως και να γελούσαμε με όλα αυτά. Διαφωνούν με τη δόση γιατί «προσθέτει χρέος πάνω στο χρέος», μετά καταγγέλλουν την κυβέρνηση για τη μη εκταμίευση, ζητάνε λαϊκά δικαστήρια για το ΔΝΤ, μετά «δεν λένε τίποτα παραπάνω απ’ όσα λέει κι ο ίδιος ο Ομπάμα», μετά κάνουν και μια πορεία μέχρι την πρεσβεία των «Αμερικάνων, φονιάδων των λαών», μετά ακυρώνουν τα μνημόνια, έπειτα κατηγορούν την κυβέρνηση που «έκανε την Ελλάδα κλοτσοσκούφι των Γερμανών» που δεν μας δίνουν τη δόση. Ό,τι να ’ναι.

Και ένας «μνημονιακός» μύθος. «Η Ελλάδα εκπλήρωσε τις υποχρεώσεις της». Η Ελλάδα αυτό που έκανε είναι οριζόντιες μειώσεις μισθών και ένα αβάσταχτο τσουνάμι φόρων επί δικαίων και αδίκων. Κυρίως αδίκων. Ώστε να μειώσει το έλλειμμά της, να μη χρειάζεται κάθε χρόνο δανεικά, να μη γίνεται κάθε χρόνο «φόρτωμα» στους άλλους. Ένα χρόνο όμως τώρα, ο πολιτικός χρόνος έχει σταματήσει. Περιμένουν τα λεφτά. Το κούρεμα του PSI, το κούρεμα της Δευτέρας, τη νέα δόση. Στα 3 χρόνια, το κράτος έχει παραμείνει ίδιο, το σύστημα εξουσίας που παράγει συνεχώς ελλείμματα είναι ίδιο. Ή, για να το πούμε με τα λόγια του ακατανόμαστου ΔΝΤ, «η οικονομία προσαρμόζεται μέσω ύφεσης, των επιπτώσεών της στους μισθούς και τις τιμές, και όχι με διαρθρωτικές αλλαγές που προωθούν την παραγωγικότητα». Ο ελληνικός παρασιτισμός είναι ακόμα το κυρίαρχο σύστημα οικονομίας. Τα δύσκολα δεν έχουν αρχίσει ακόμα. Γιατί την προηγούμενη Δευτέρα φάνηκε ακόμα μια φορά ότι το πρόβλημα δεν είναι έξω, αλλά μέσα στη χώρα. Εκεί που οι δυνάμεις της Ακινησίας κρατούν την κοινωνία αιχμάλωτη.