Το «Πολυτεχνείο» που δεν έγινε ποτέ
ΜΙΑ ΑΙΡΕΤΙΚΉ ΑΦΉΓΗΣΗ ΠΟΥ ΠΡΈΠΕΙ ΝΑ ΔΙΑΒΆΣΟΥΜΕ
Δεν γράφω για το Πολυτεχνείο. Δεν με ενδιαφέρει. Δεν έχει νόημα. Πάνε 40 χρόνια, ήμουν 18 χρονών. Αφήνω να μιλούν άλλοι γι’ αυτό, άλλοι που είτε ήταν αγέννητοι τότε, είτε δεν ήταν εκεί. Ήταν ένα γεγονός ελάχιστης πολιτικής σημασίας που μετά έγινε η 3η εθνική εορτή. Για όσους συμμετείχαν και μόνο γι’ αυτούς ήταν κάτι πραγματικά πολύ σημαντικό. Τι ακριβώς; Δεν ξέρω. Ο καθένας βιώνει διαφορετικά τις εξαιρετικές καταστάσεις.
Βρήκα αυτό το κείμενο του παλιού συντρόφου Δήμου Αθανασόπουλου. Με εκφράζει και το δημοσιεύω. (Leo)
Κάθε χρόνο αυτές τις μέρες βιώνω την απόλυτη ερημία της ανθρώπινης ύπαρξης. Παρακολουθώ φίλους και μη να διαπληκτίζονται, να διασταυρώνουν λογίς λογίς ανόητα επιχειρήματα, να ηθικολογούν να αφορίζουν και να αμύνονται σχετικά με το τι έγινε στο «Πολυτεχνείο». Το μόνο ισοδύναμο αυτού του καβγά είναι το θεολογικό ερώτημα πόσοι άγγελοι χωράνε στην μύτη μιας καρφίτσας. Ατέρμονες συζητήσεις για το τι έγινε στο «Πολυτεχνείο» και κανείς δεν κοντοστέκεται να διαρωτηθεί αν το «Πολυτεχνείο» όντως έγινε ποτέ!
Για να εξηγούμεθα λοιπόν, το «Πολυτεχνείο» δεν έγινε ποτέ! Είναι γεγονός ότι στις 14 με 17 Νοεμβρίου 1973 μικρές ομάδες αντιστασιακών αφού φαγωθήκαν μεταξύ τους δεόντως, συγκρούστηκαν αναπόφευκτα με το δικτατορικό καθεστώς. Η σύγκρουση αυτή είχε μια ένταση που υπερέβαινε τις προηγούμενες με αποτέλεσμα να υπάρχουν νεκροί, όχι χιλιάδες η εκατοντάδες, αλλά 24 νεκροί. Μόνο; Μα καλά αστειεύεστε; 24 πραγματικοί νεκροί είναι λίγοι και πρέπει να φουσκώσουμε τους αριθμούς; Χολιγουντιανή ταινία δράσης βλέπουμε η αποτίμηση ιστορικών θυσιών κάνουμε;
Και πόσοι ήσαν εκεί; Τρεις με τέσσερες χιλιάδες, και άντε αργότερα απ’ έξω άλλες δέκα με είκοσι χιλιάδες. Λίγη αριθμητική δεν θα μας βλάψει. Εκείνα τα χρόνια γύρω στους εκατό με εκατόν δέκα χιλιάδες αποφοιτούσαν από το λύκειο. Δεδομένου ότι οι «νέοι» αποτελούν το πιο ριζοσπαστικό κομμάτι της κοινωνίας, θα πρέπει να είχαμε περίπου ένα εκατομμύριο αποφοίτων γυμνασίου και κάτω των τριάντα ετών. Ποσοστό ενεργών αντιστασιακών το 1973 ένα με δυο τοις εκατό. Ποια γενιά «Πολυτεχνείου» λοιπόν και κουροφέξαλα.
Μα τότε τι γιορτάζουμε; Απλά την όψιμη «αντίσταση» των νεοελλήνων! Όταν η αλληλουχία των δικτατορίσκων κατέρρευσε κάτω από τη πίεση της οικονομικής αποτυχίας της και την Τουρκική εισβολή που προκάλεσε με το πραξικόπημα κατά της νόμιμης κυβέρνησης της Κύπρου (και με αυτήν την σειρά αξιολόγησης) η εκ του ασφαλούς αυταρέσκεια των νεοελλήνων ήθελε ένα άλλοθι και ένα μύθο!
Έτσι λοιπόν φτιάχτηκε το «Πολυτεχνείο». Αναδρομικά, με αρχιτέκτονα το ΚΚΕ (που ένα χρόνο πριν μποϋκόταρε τα γεγονότα) και με ανάδοχο τον πολιτικό συσχετισμό δυνάμεων της μεταπολίτευσης.
Ένα εκατομμύριο στην πρώτη πορεία, που έκανε την αείμνηστη Μαρία Ρεζάν να αναρωτιέται με την αξέχαστη βραχνή της φωνή: «Μα που ήσαν όλοι αυτοί πέρυσι; Αν είχαν κατέβει στο Πολυτεχνείο η Χούντα θα είχε καταρρεύσει».
Για να εξηγούμεθα λοιπόν, το «Πολυτεχνείο» δεν έγινε ποτέ! Είναι γεγονός ότι στις 14 με 17 Νοεμβρίου 1973 μικρές ομάδες αντιστασιακών αφού φαγωθήκαν μεταξύ τους δεόντως, συγκρούστηκαν αναπόφευκτα με το δικτατορικό καθεστώς. Η σύγκρουση αυτή είχε μια ένταση που υπερέβαινε τις προηγούμενες με αποτέλεσμα να υπάρχουν νεκροί, όχι χιλιάδες η εκατοντάδες, αλλά 24 νεκροί. Μόνο; Μα καλά αστειεύεστε; 24 πραγματικοί νεκροί είναι λίγοι και πρέπει να φουσκώσουμε τους αριθμούς; Χολιγουντιανή ταινία δράσης βλέπουμε η αποτίμηση ιστορικών θυσιών κάνουμε;
Και πόσοι ήσαν εκεί; Τρεις με τέσσερες χιλιάδες, και άντε αργότερα απ’ έξω άλλες δέκα με είκοσι χιλιάδες. Λίγη αριθμητική δεν θα μας βλάψει. Εκείνα τα χρόνια γύρω στους εκατό με εκατόν δέκα χιλιάδες αποφοιτούσαν από το λύκειο. Δεδομένου ότι οι «νέοι» αποτελούν το πιο ριζοσπαστικό κομμάτι της κοινωνίας, θα πρέπει να είχαμε περίπου ένα εκατομμύριο αποφοίτων γυμνασίου και κάτω των τριάντα ετών. Ποσοστό ενεργών αντιστασιακών το 1973 ένα με δυο τοις εκατό. Ποια γενιά «Πολυτεχνείου» λοιπόν και κουροφέξαλα.
Μα τότε τι γιορτάζουμε; Απλά την όψιμη «αντίσταση» των νεοελλήνων! Όταν η αλληλουχία των δικτατορίσκων κατέρρευσε κάτω από τη πίεση της οικονομικής αποτυχίας της και την Τουρκική εισβολή που προκάλεσε με το πραξικόπημα κατά της νόμιμης κυβέρνησης της Κύπρου (και με αυτήν την σειρά αξιολόγησης) η εκ του ασφαλούς αυταρέσκεια των νεοελλήνων ήθελε ένα άλλοθι και ένα μύθο!
Έτσι λοιπόν φτιάχτηκε το «Πολυτεχνείο». Αναδρομικά, με αρχιτέκτονα το ΚΚΕ (που ένα χρόνο πριν μποϋκόταρε τα γεγονότα) και με ανάδοχο τον πολιτικό συσχετισμό δυνάμεων της μεταπολίτευσης.
Ένα εκατομμύριο στην πρώτη πορεία, που έκανε την αείμνηστη Μαρία Ρεζάν να αναρωτιέται με την αξέχαστη βραχνή της φωνή: «Μα που ήσαν όλοι αυτοί πέρυσι; Αν είχαν κατέβει στο Πολυτεχνείο η Χούντα θα είχε καταρρεύσει».
