του Άρη Δαβαράκη
Δηλώνω απερίφραστα ότι δεν αντέχω πιά να ακούω για δάνεια και δόσεις και απολύσεις, περικοπές «οριζόντιες», συντάξεις πείνας, δυσθεώρητα ποσοστά ανεργίας, αστέγους, αρρώστους χωρίς ελπίδα, γέροντες χωρίς φάρμακα, οικογένειες χωρίς θέρμανση και ηλεκτρικό, παιδιά χωρίς ζεστό φαϊ, εκατοντάδες χιλιάδες απολυμένους στον ιδιωτικό τομέα, επιχειρήσεις που κλείνουν, μετατάξεις, απανωτές μειώσεις αποδοχών, φόρους, χαράτσια, εξώσεις, αυτοκτονίες – και βάλε. Δεν αντέχω άλλο. Σκέφτομαι τι σημαίνει στην πράξη να πεινάς και να κρυώνεις και να είσαι άρρωστος και στο δρόμο χωρίς ένα ευρώ στην τσέπη και κάθε «ψύχραιμη», «ορθολογιστική» ή «λογιστική» σκέψη εξαφανίζεται μπροστά στην σκληρότητα της πραγματικότητας.
Ξέρω: Όλα αυτά δεν προέκυψαν έτσι, μόνα τους, χωρίς την δική μας συμβολή, χωρίς την αχόρταγη καταναλωτική υστερία στην οποία μας οδήγησε η πολιτική, επιχειρηματική και «μηντιακή» ηγεσία των τελευταίων 20-30 χρόνων. Το άγριο πρόσωπο του νεοφιλελευθερισμού και του «anything goes» από την εποχή του Ρέιγκαν και της Θάτσερ μέχρι το ηχηρό χαστούκι της Lehman, ενθάρρυνε και την φτωχή Ελλάδα, το 2% της ευρωπαϊκής «πίττας», να ξεπατικώσει συμπεριφορές που οδήγησαν στον «εκτροχιασμό» μας – όπως τον χαρακτηρίζει τώρα ο Σημίτης που, όμως, ως πρωθυπουργός, ενθάρρυνε τον βιοπαλαιστή «νοικοκυραίο» να πάει να παίξει στο χρηματιστήριο γνωρίζοντας την πολυπλοκότητα του ρίσκου που αυτή του η προτροπή εμπεριείχε. Έτσι κι αλλιώς άνθρωποι σαν τον Σημίτη (εννοώ αυτής της κοινωνικής νοοτροπίας) δεν ρισκάρανε τίποτα και συμπεριλαμβάνονται ακόμα σε αυτό το 2,5% περίπου που όπως έδειξε πρόσφατη δημοσκόπηση (για το MEGA και την «Ανατροπή» του Γιάννη Πρετεντέρη) δεν έχουν καταλάβει καν ότι η Ελλάδα έχει πρόβλημα, μαστίζεται απ’ την ύφεση και ζει και με τα δύο πόδια μέσα σε μία «κρίση» που προβλέπεται να κρατήσει (όπως μας λένε κάθε μέρα «οι τηλεοράσεις») τουλάχιστον μέχρι το 2022 –στην καλύτερη περίπτωση.
Έχουμε καταντήσει να μιλάμε για εκατοντάδες χιλιάδες συνανθρώπους και συμπατριώτες μας λες και μιλάμε για ποντίκια σε υπονόμους. Και αν τολμήσουμε να πούμε «τι θα κάνει αυτό το ζευγάρι με τα δυό παιδιά και τους γέρους του» χωρίς μισθό, χωρίς σύνταξη, χωρίς περίθαλψη, χωρίς ηλεκτρικό και θέρμανση, χωρίς πάνες, χωρίς φάρμακα, χωρίς καν τον άρτο τον επιούσιο, τότε μας λένε «λαϊκιστές» και επιπόλαιους, χωρίς «βαθύτερη σκέψη» και γνώση των ουσιαστικών προβλημάτων. Γιατί τα ουσιαστικά προβλήματα είναι σου λέει η ανακεφαλοποίηση των τραπεζών, η ενθάρρυνση της επιχειρηματικότητας, η προστασία των κεφαλαιούχων ώστε να μην πτωχεύσουν ή φύγουν από την Ελλάδα δημιουργώντας ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα ανεργίας και άλλες υποθέσεις εργασίας επί χάρτου – ανάλογες με αυτές που μας έφεραν ως εδώ. Έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία να περιμένουμε τις αμερικανικές εκλογές για να έρθει η στιγμή να ακούσουμε την κ. Λαγκάρντ να ξεσπαθώνει κατά της κ. Μέρκελ που θέλει τα ποντίκια να περιμένουν στους υπονόμους τους άλλον έναν χρόνο μέχρι να γίνουν και οι Γερμανικές εκλογές, από το γεγονός πως στην Ελλάδα υπάρχουν αυτή τη στιγμή παιδιά που υποσιτίζονται ή γεροντάκια που τη βγάζουν με μια τυρόπιττα ή με ότι μπορεί να τους προσφέρει στο συσσίτιο ο Δήμος και η εκκλησία.
Εδώ συνήθως έρχεται αυστηρό το γνωστό πιά σηκωμένο δάχτυλο και το «τι προτείνεις εσύ λοιπόν»; Είναι η στιγμή που ο ανόητος λαϊκιστής πρέπει επιτέλους να συμμαζευτεί και να αναλογιστεί ότι αν δεν είναι Μεσσίας δεν δικαιούται να μιλάει. Δικαιούται ο Σαμαράς να λέει πως «στις 16 Νοεμβρίου δεν θα έχουμε να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις αν δεν έχει εκταμιευτεί η δόση» - και να αποδεικνύεται από τα πράγματα ότι και ψεύδεται και λαϊκίζει ανερυθρίαστα – αλλά δεν δικαιούται να αναρωτιέται ο μέσος άνθρωπος που οδηγείται η Ελλάδα μέσα σε τόση φτώχεια και τόση ανέχεια, τόση αποβλάκωση, τέτοια ανικανότητα αντίδρασης σε όλες τις μορφές υπέρβασης εξουσίας που ασκούνται επάνω του καθημερινά στερώντας του κάθε μέρα και μια ανάσα παραπάνω –μέχρι να εξοντωθεί για να μεταφερθεί αγόγγυστα από τον παλιό του καναπέ και τον τηλεοπτικό του δέκτη, στον επιθανάτιο ρόγχο και την τελευταία του κατοικία.
Κάθε μέρα που περνάει ο ρεαλισμός σκληραίνει. Ήδη έχει αρχίσει να μοιάζει σαν ταινία τρόμου. Οι λαοί (της Ευρώπης και των ΗΠΑ τουλάχιστον, που μας αφορούν και πιο άμεσα) έχουνε παραδώσει τη μοίρα τους στην κάθε Moody’s και από εκεί περιμένουν την «αξιολόγησή» τους. Οι λίγοι που αντιδρούν είναι «αλήτες που τα σπάνε» και «καταστρέφουν δημόσια περιουσία». Οι απεργίες είναι της πλάκας και οι ειρηνικές διαμαρτυρίες διαλύονται με πολύ νερό και πολλά χημικά εν ριπή οφθαλμού.
Και όποιος έχει αντίρρηση ή πρέπει να είναι ο προφήτης που θα ανακαλύψει το σύστημα το οποίο θα αντικαταστήσει την ολιγαρχία που μας εξουσιάζει σήμερα παγκοσμίως (και θα το θέσει και σε εφαρμογή απαντώντας στο «εσύ τι προτείνεις λοιπόν;» ) ή πρέπει να αποδεχθεί την ταμπέλα του επιπόλαιου, φτηνού «λαϊκιστή».
Ξέρω: Όλα αυτά δεν προέκυψαν έτσι, μόνα τους, χωρίς την δική μας συμβολή, χωρίς την αχόρταγη καταναλωτική υστερία στην οποία μας οδήγησε η πολιτική, επιχειρηματική και «μηντιακή» ηγεσία των τελευταίων 20-30 χρόνων. Το άγριο πρόσωπο του νεοφιλελευθερισμού και του «anything goes» από την εποχή του Ρέιγκαν και της Θάτσερ μέχρι το ηχηρό χαστούκι της Lehman, ενθάρρυνε και την φτωχή Ελλάδα, το 2% της ευρωπαϊκής «πίττας», να ξεπατικώσει συμπεριφορές που οδήγησαν στον «εκτροχιασμό» μας – όπως τον χαρακτηρίζει τώρα ο Σημίτης που, όμως, ως πρωθυπουργός, ενθάρρυνε τον βιοπαλαιστή «νοικοκυραίο» να πάει να παίξει στο χρηματιστήριο γνωρίζοντας την πολυπλοκότητα του ρίσκου που αυτή του η προτροπή εμπεριείχε. Έτσι κι αλλιώς άνθρωποι σαν τον Σημίτη (εννοώ αυτής της κοινωνικής νοοτροπίας) δεν ρισκάρανε τίποτα και συμπεριλαμβάνονται ακόμα σε αυτό το 2,5% περίπου που όπως έδειξε πρόσφατη δημοσκόπηση (για το MEGA και την «Ανατροπή» του Γιάννη Πρετεντέρη) δεν έχουν καταλάβει καν ότι η Ελλάδα έχει πρόβλημα, μαστίζεται απ’ την ύφεση και ζει και με τα δύο πόδια μέσα σε μία «κρίση» που προβλέπεται να κρατήσει (όπως μας λένε κάθε μέρα «οι τηλεοράσεις») τουλάχιστον μέχρι το 2022 –στην καλύτερη περίπτωση.
Έχουμε καταντήσει να μιλάμε για εκατοντάδες χιλιάδες συνανθρώπους και συμπατριώτες μας λες και μιλάμε για ποντίκια σε υπονόμους. Και αν τολμήσουμε να πούμε «τι θα κάνει αυτό το ζευγάρι με τα δυό παιδιά και τους γέρους του» χωρίς μισθό, χωρίς σύνταξη, χωρίς περίθαλψη, χωρίς ηλεκτρικό και θέρμανση, χωρίς πάνες, χωρίς φάρμακα, χωρίς καν τον άρτο τον επιούσιο, τότε μας λένε «λαϊκιστές» και επιπόλαιους, χωρίς «βαθύτερη σκέψη» και γνώση των ουσιαστικών προβλημάτων. Γιατί τα ουσιαστικά προβλήματα είναι σου λέει η ανακεφαλοποίηση των τραπεζών, η ενθάρρυνση της επιχειρηματικότητας, η προστασία των κεφαλαιούχων ώστε να μην πτωχεύσουν ή φύγουν από την Ελλάδα δημιουργώντας ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα ανεργίας και άλλες υποθέσεις εργασίας επί χάρτου – ανάλογες με αυτές που μας έφεραν ως εδώ. Έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία να περιμένουμε τις αμερικανικές εκλογές για να έρθει η στιγμή να ακούσουμε την κ. Λαγκάρντ να ξεσπαθώνει κατά της κ. Μέρκελ που θέλει τα ποντίκια να περιμένουν στους υπονόμους τους άλλον έναν χρόνο μέχρι να γίνουν και οι Γερμανικές εκλογές, από το γεγονός πως στην Ελλάδα υπάρχουν αυτή τη στιγμή παιδιά που υποσιτίζονται ή γεροντάκια που τη βγάζουν με μια τυρόπιττα ή με ότι μπορεί να τους προσφέρει στο συσσίτιο ο Δήμος και η εκκλησία.
Εδώ συνήθως έρχεται αυστηρό το γνωστό πιά σηκωμένο δάχτυλο και το «τι προτείνεις εσύ λοιπόν»; Είναι η στιγμή που ο ανόητος λαϊκιστής πρέπει επιτέλους να συμμαζευτεί και να αναλογιστεί ότι αν δεν είναι Μεσσίας δεν δικαιούται να μιλάει. Δικαιούται ο Σαμαράς να λέει πως «στις 16 Νοεμβρίου δεν θα έχουμε να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις αν δεν έχει εκταμιευτεί η δόση» - και να αποδεικνύεται από τα πράγματα ότι και ψεύδεται και λαϊκίζει ανερυθρίαστα – αλλά δεν δικαιούται να αναρωτιέται ο μέσος άνθρωπος που οδηγείται η Ελλάδα μέσα σε τόση φτώχεια και τόση ανέχεια, τόση αποβλάκωση, τέτοια ανικανότητα αντίδρασης σε όλες τις μορφές υπέρβασης εξουσίας που ασκούνται επάνω του καθημερινά στερώντας του κάθε μέρα και μια ανάσα παραπάνω –μέχρι να εξοντωθεί για να μεταφερθεί αγόγγυστα από τον παλιό του καναπέ και τον τηλεοπτικό του δέκτη, στον επιθανάτιο ρόγχο και την τελευταία του κατοικία.
Κάθε μέρα που περνάει ο ρεαλισμός σκληραίνει. Ήδη έχει αρχίσει να μοιάζει σαν ταινία τρόμου. Οι λαοί (της Ευρώπης και των ΗΠΑ τουλάχιστον, που μας αφορούν και πιο άμεσα) έχουνε παραδώσει τη μοίρα τους στην κάθε Moody’s και από εκεί περιμένουν την «αξιολόγησή» τους. Οι λίγοι που αντιδρούν είναι «αλήτες που τα σπάνε» και «καταστρέφουν δημόσια περιουσία». Οι απεργίες είναι της πλάκας και οι ειρηνικές διαμαρτυρίες διαλύονται με πολύ νερό και πολλά χημικά εν ριπή οφθαλμού.
Και όποιος έχει αντίρρηση ή πρέπει να είναι ο προφήτης που θα ανακαλύψει το σύστημα το οποίο θα αντικαταστήσει την ολιγαρχία που μας εξουσιάζει σήμερα παγκοσμίως (και θα το θέσει και σε εφαρμογή απαντώντας στο «εσύ τι προτείνεις λοιπόν;» ) ή πρέπει να αποδεχθεί την ταμπέλα του επιπόλαιου, φτηνού «λαϊκιστή».
