AΡΘΡΟ ΤΟΥ ΡΙΧΑΡΔΟΥ ΣΩΜΕΡΙΤΗ στη " Μεταρρυθμιση"
Δεν ανήκω στη ΔΗΜΑΡ. Νομίζω όμως ότι πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ένα
σημαντικό ζήτημα. Και αυτό είναι το συστηματικό μίσος που χαρακτηρίζει πολλούς "αριστερούς" όταν αναφέρονται στη Δημοκρατική Αριστερά.
Σε αντίθεση με το ΠαΣοΚ και τη Νέα Δημοκρατία, αλλά και με τον Σύριζα, η ΔΗΜΑΡ δεν έχει καμιά ευθύνη, τόσο για τα χάλια μας, όσο και για τις μνημονιακές συνέπειές τους: δεν κυβέρνησε και κανένας δεν μπορεί να της καταλογίσει ευθύνες για τα δάνεια και τα ελλείμματα· δεν
«διαπραγματεύτηκε» τα μνημόνια, που προσωπικά δεν νομίζω ότι τα
διαπραγματεύτηκε πραγματικά κανείς· και δεν στήριξε την αδιέξοδη
μαχητική απεργιομανία της κάθε λογής «αριστεράς».
Η ΔΗΜΑΡ δέχτηκε όμως να στηρίξει κοινοβουλευτικά τη σημερινή κυβέρνηση με βάση ένα γνωστό πρόγραμμα και ορισμένες «κόκκινες γραμμές». Πιστεύω ότι τη στήριξη αυτή έπρεπε να την είχε προσφέρει από την αρχή για να αποφύγουμε τις δεύτερες εκλογές, αλλά σε αυτό δεν ήταν μόνη: ο Σαμαράς επέστρεψε την εντολή που του δόθηκε μέσα σε λίγες ώρες (είναι προφανές ότι ήθελε τις νέες εκλογές με την ανόητη ελπίδα μιας νίκης) και ο Βενιζέλος προκαλούσε κάθε λογική, θέλοντας κουτοπόνηρα να εντάξει και τον Σύριζα σε κάποιο κυβερνητικό σχήμα, εξαναγκάζοντας έτσι και τον Κουβέλη να λέει (σχεδόν) τα ίδια.
Η ως τώρα άρνηση της ΔΗΜΑΡ να υποκύψει στον εκτός ευρωπαϊκού
κεκτημένου και δικαίου εκβιασμό Τρόικας - ΣΕΒ και λοιπών εργοδοτικών δυνάμεων για την πλήρη κατάργηση του κοινωνικού κράτους και των θεσμών του, πράγμα που δεν ήταν καν στο «πρόγραμμα» των μέτρων, είναι και δίκαιη και ρεαλιστική. Αν οι «εταίροι» μάς οδηγήσουν στην πτώχευση για έναν τέτοιο λόγο, ξεκάθαρα ιδεολογικό και αντιδραστικό, ενώ έχουμε αποδεχτεί τα πιο απίστευτα για τη σκληρότητά τους και μάλλον αδιέξοδα «μέτρα», έχουμε ακόμα και τη δυνατότητα προσφυγής στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, αλλά και στην κοινή γνώμη όλων των άλλων χωρών μελών της Ένωσης, εξηγώντας της τι την περιμένει.
Είναι βαρύ το φορτίο αυτό για ένα μικρό αριστερό και συνάμα λογικό
κόμμα, αλλά αν ήταν άλλη η στάση του, δεν θα είχε λόγο ύπαρξης.
Προσωπικά, θα το αποχαιρετούσα με θλίψη.
Δεν ανήκω στη ΔΗΜΑΡ. Νομίζω όμως ότι πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ένα
σημαντικό ζήτημα. Και αυτό είναι το συστηματικό μίσος που χαρακτηρίζει πολλούς "αριστερούς" όταν αναφέρονται στη Δημοκρατική Αριστερά.
Σε αντίθεση με το ΠαΣοΚ και τη Νέα Δημοκρατία, αλλά και με τον Σύριζα, η ΔΗΜΑΡ δεν έχει καμιά ευθύνη, τόσο για τα χάλια μας, όσο και για τις μνημονιακές συνέπειές τους: δεν κυβέρνησε και κανένας δεν μπορεί να της καταλογίσει ευθύνες για τα δάνεια και τα ελλείμματα· δεν
«διαπραγματεύτηκε» τα μνημόνια, που προσωπικά δεν νομίζω ότι τα
διαπραγματεύτηκε πραγματικά κανείς· και δεν στήριξε την αδιέξοδη
μαχητική απεργιομανία της κάθε λογής «αριστεράς».
Η ΔΗΜΑΡ δέχτηκε όμως να στηρίξει κοινοβουλευτικά τη σημερινή κυβέρνηση με βάση ένα γνωστό πρόγραμμα και ορισμένες «κόκκινες γραμμές». Πιστεύω ότι τη στήριξη αυτή έπρεπε να την είχε προσφέρει από την αρχή για να αποφύγουμε τις δεύτερες εκλογές, αλλά σε αυτό δεν ήταν μόνη: ο Σαμαράς επέστρεψε την εντολή που του δόθηκε μέσα σε λίγες ώρες (είναι προφανές ότι ήθελε τις νέες εκλογές με την ανόητη ελπίδα μιας νίκης) και ο Βενιζέλος προκαλούσε κάθε λογική, θέλοντας κουτοπόνηρα να εντάξει και τον Σύριζα σε κάποιο κυβερνητικό σχήμα, εξαναγκάζοντας έτσι και τον Κουβέλη να λέει (σχεδόν) τα ίδια.
Η ως τώρα άρνηση της ΔΗΜΑΡ να υποκύψει στον εκτός ευρωπαϊκού
κεκτημένου και δικαίου εκβιασμό Τρόικας - ΣΕΒ και λοιπών εργοδοτικών δυνάμεων για την πλήρη κατάργηση του κοινωνικού κράτους και των θεσμών του, πράγμα που δεν ήταν καν στο «πρόγραμμα» των μέτρων, είναι και δίκαιη και ρεαλιστική. Αν οι «εταίροι» μάς οδηγήσουν στην πτώχευση για έναν τέτοιο λόγο, ξεκάθαρα ιδεολογικό και αντιδραστικό, ενώ έχουμε αποδεχτεί τα πιο απίστευτα για τη σκληρότητά τους και μάλλον αδιέξοδα «μέτρα», έχουμε ακόμα και τη δυνατότητα προσφυγής στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, αλλά και στην κοινή γνώμη όλων των άλλων χωρών μελών της Ένωσης, εξηγώντας της τι την περιμένει.
Είναι βαρύ το φορτίο αυτό για ένα μικρό αριστερό και συνάμα λογικό
κόμμα, αλλά αν ήταν άλλη η στάση του, δεν θα είχε λόγο ύπαρξης.
Προσωπικά, θα το αποχαιρετούσα με θλίψη.
