ΕΛΛΑΔΑ ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ ; – ΚΑΙ ΜΕΤΑ;
ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ – ΣΩΤΗΡΙΑΣ !!!
Όταν πλέον η
πολύπλευρη κρίση είχε ξεσπάσει για τα καλά, ήταν φανερό ότι η χώρα μας είχε
εμπρός της τρεις συγκεκριμένες επώδυνες επιλογές:
Επιλογή πρώτη: Άκριτη αποδοχή των μνημονίων.
Επιλογή
δεύτερη:
Σκληρή επαναδιαπραγμάτευση με σκοπό
να σταματήσουμε τον κατήφορο, να αποφύγουμε την άτακτη χρεοκοπία και την
επιστροφή στη δραχμή, να σταθεροποιηθεί η οικονομία και να αρχίσει και πάλι η
ανάπτυξη.
Επιλογή τρίτη: «Καταγγελία των μνημονίων και ρήξη με τους
εταίρους μας» με στόχο «να διώξουμε τους κατακτητές», όπως λαϊκίστικα
πρότειναν ΑΝ. ΕΛΛΗΝΕΣ, ΑΡΜΑ ΠΟΛΙΤΩΝ, ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, ή με στόχο να διαγράψουμε
μονομερώς το χρέος, να βγούμε από ευρώ και ΕΕ (ΚΚΕ) ή να πορευτούμε χωρίς
μνημόνια, αλλά με παραμονή στο ευρώ και συνέχιση της χρηματοδότησής μας
(;;;!!!) [ΣΥΡΙΖΑ].
Την πρώτη
επιλογή ακολούθησαν και εφάρμοσαν οι προηγούμενες Κυβερνήσεις Παπανδρέου
(ΠΑΣΟΚ) και Παπαδήμου (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ & ΛΑΟΣ) με τα γνωστά ολέθρια αποτελέσματα.
Η χώρα βυθίστηκε σε βαθιά και παρατεταμένη ύφεση, το χρέος εκτινάχθηκε στα ύψη,
η ανεργία κάλπασε, η οικονομία έπνεε τα λοίσθια, η χώρα είχε χάσει πλήρως την
αξιοπιστία της, την ελπίδα και την προοπτική.
Την τρίτη
επιλογή, όπως ορθά από την πρώτη στιγμή διατυπώνει ευθέως το ΚΚΕ και υπονοούσαν
εμμέσως πλην σαφώς συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ
και εμπεριστατωμένα ανέπτυξε σε πρόσφατο άρθρο του στο ΒΗΜΑ ο Αλ. Αλαβάνος, θα
μπορούσε να φέρει σε πέρας μόνο μια Επαναστατική Κυβέρνηση. Η επιλογή αυτή με
μαθηματική ακρίβεια, οδηγεί σε έξοδο από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ορθά
ο Αλ. Αλαβάνος σημειώνει ότι μια τέτοια εξέλιξη προϋποθέτει στήριξη της
πλειοψηφίας του λαού, την ατομική και κοινωνική αλλαγή του τρόπου ζωής και ένα
σχέδιο που θα προνοούσε για τα χειρότερα (προμήθεια πετρελαίου, πρώτων υλών,
φαρμάκων κλπ). Η επιλογή αυτή ηττήθηκε δύο φορές στις πρόσφατες βουλευτικές
εκλογές. Μάλιστα το ΚΚΕ, που την διατύπωνε ευθέως, είδε την εκλογική του δύναμη
να μειώνεται περίπου στο μισό.
Οι
υποστηρικτές της άποψης αυτής δεν θέλουν να αντιληφθούν, ότι μια τέτοια εξέλιξη
θα καταστήσει την Ελλάδα πιθανότατα Αλβανία του Χότζα, αφού δεν θα μπορεί να
σταθεί μόνη της σε ένα παγκοσμοποιημένο διεθνές περιβάλλον. Η θεωρία του
αδύνατου κρίκου της Ε.Ε., όπου μπορεί να υπάρξει σοσιαλιστικός μετασχηματισμός,
αν μη τι άλλο κρίνεται ως ανιστόρητη και πολιτικά εσφαλμένη.
Όπως
επανειλημμένα τονίζει ο Φώτης Κουβέλης είναι επικίνδυνο να επενδύουμε στην
όξυνση της κρίσης και την καταστροφή της χώρας. Σήμερα δεν μπορεί να γίνεται λόγος περί
σοσιαλιστικού μετασχηματισμού, αλλά για το πως θα σωθεί η χώρα από την
καταστροφή. Όσοι θεωρούν ότι μέσα από τα αποκαΐδια θα μπορέσουν να χτίσουν το
ιδεολογικό τους όραμα για ένα καλύτερο κόσμο, όχι απλώς τρέφουν φρούδες
ελπίδες, αλλά παίζουν με τη φωτιά. Ως γνωστόν σε εποχές βαθιάς και παρατεταμένης
κρίσης το πιθανότερο είναι οι κοινωνίες να παρασυρθούν στο λαϊκισμό του
φασισμού, όπως απέδειξε η πρόσφατη Ευρωπαϊκή ιστορία.
Η δεύτερη
επιλογή ήταν εκείνη που επέλεξε να ακολουθήσει η ΔΗΜΑΡ κρίνοντας πως αυτή είναι
η επωφελέστερη για τη χώρα και το λαό, διότι έτσι διασφαλίζεται η παραμονή μας
στο ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η λύση σε αυτό το τεράστιο πρόβλημα που
αντιμετωπίζουμε δεν μπορεί παρά να είναι ευρωπαϊκή και εμείς οφείλουμε να
είμαστε παρόντες ιδίως τώρα που -όπως διαφαίνεται- αλλάζουν οι πολιτικές και σχεδιάζεται οριστική λύση.
Η πρόταση της
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ σχηματικά ήταν η εξής: 1.Παραμονή στο ευρώ και την ΕΕ, αλλά με την Οικονομία ζωντανή και την
Κοινωνία όρθια 2.Επαναδιαπραγμάτευση με στόχο τη σταδιακή απαγκίστρωση από το
μνημόνιο και αν χρειασθεί ρήξη.
Με αυτές τις
στοχεύσεις η ΔΗΜΑΡ από θέση ευθύνης επέλεξε τον δύσκολο δρόμο της συμμετοχής
και στήριξης της σημερινής Κυβέρνησης μαζί με πολιτικές δυνάμεις, με τις οποίες
την χωρίζουν πολλά, έθεταν όμως και αυτές παρόμοιους στόχους. Η συμμετοχή της
ΔΗΜΑΡ ήταν εκείνη που μπορούσε να οδηγήσει σε κυβερνητικό σχήμα ικανό να
αποκτήσει και πάλι αξιοπιστία στο εσωτερικό και εξωτερικό και με μεγαλύτερη
διαπραγματευτική ισχύ. Μετά από πολύμηνες σκληρές διαπραγματεύσεις, η Ελληνική
πλευρά πέτυχε να ανακτήσει και πάλι αξιοπιστία, αλλά και μικρές -πλην όμως
ζωτικής σημασίας- νίκες και τροποποιήσεις του μνημονίου. Η χώρα σήμερα φαίνεται
να βρίσκεται στην πιο κρίσιμη καμπή της μεταπολεμικής ιστορίας της. Το πακέτο
των μέτρων είναι ιδιαίτερα βαρύ για τη χειμαζόμενη Ελληνική κοινωνία. Η
οριστική λύση διαγράφεται στον ορίζοντα, αλλά ακόμη δεν είναι βέβαιη.
Η ΔΗΜΑΡ ναι
μεν υποχρεώθηκε να συμφωνήσει σε αρκετά βαριά και επώδυνα μέτρα, κρίνει όμως
ότι οι αλλαγές στα εργασιακά που εκβιαστικά αξιώνει την τελευταία κυριολεκτικά
στιγμή η τρόικα δεν μπορούν να γίνουν δεκτές. Αφενός μεν δεν συνδέονται άμεσα
με τη δημοσιονομική προσαρμογή, αφετέρου δε δεν πρόκειται για απλές περικοπές
που θα μπορούσαν στο άμεσο μέλλον να διορθωθούν, αλλά για την πλήρη κατάργηση
του εργατικού κεκτημένου δεκαετιών, που αποτελεί ταυτόχρονα και ευρωπαϊκό
κεκτημένο. Η ισοπέδωση στα εργασιακά θα φέρει τεράστιες ανατροπές. Η επαναφορά
παρόμοιων ρυθμίσεων θα απαιτήσει εκ νέου αγώνες δεκαετιών.
Η ΔΗΜΑΡ
διακηρύσσει λοιπόν ότι δεν πρόκειται να ψηφίσει αυτές τις αλλαγές. Οι πάντες
αντιλαμβάνονται ότι δεν πρόκειται «περί όνου σκιάς» και ότι μετά από
σοβαρότατες υποχωρήσεις η ΔΗΜΑΡ με το δικό της αξιακό φορτίο και το πρόγραμμά
της, δεν μπορεί να βάλει και άλλο νερό στο κρασί της.
Βεβαίως και
δηλώνει ταυτόχρονα ότι δεν επιθυμεί να δημιουργήσει κυβερνητική κρίση και
πολιτική αστάθεια. Σε αυτή τη χρονική συγκυρία θα ήταν ότι χειρότερο. Η
πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού και κάθε φορά υπάρχουν συγκεκριμένες
προτεραιότητες. Οι προτεραιότητες αυτές είναι σήμερα η πολιτική σταθερότητα, η
καταβολή της δόσης και η επιμήκυνση της δημοσιονομικής προσαρμογής, η
εξασφάλιση ενός πακέτου ρυθμίσεων που θα διασφαλίσουν ότι είναι βιώσιμο το
Ελληνικό χρέος και θα οδηγήσουν σε ανάπτυξη, ζητήματα τα οποία φαίνονται να
δρομολογούνται. Πλην όμως κάθε πολιτική δύναμη και κάθε κοινωνία έχει τα όριά
της. Οφείλει όταν αυτά ξεπερνιούνται να πει ένα ξεκάθαρο ΟΧΙ. Και αυτό το ΟΧΙ το λένε σήμερα ο Φώτης
Κουβέλης και η ΔΗΜΑΡ για λογαριασμό όλης
της κοινωνίας.
Ίσως το ΟΧΙ
αυτό να είναι η αφορμή για να αναστοχαστούμε όλοι μας τι δέον γενέσθαι. Η
Κυβέρνηση, οι πολιτικές δυνάμεις, η κοινωνία στο σύνολό της φαίνονται να τελούν
σε πλήρη σύγχυση. Η Κυβέρνηση παραπαίει και δεν αξιοποιεί διαπραγματευτικά το
ΟΧΙ της ΔΗΜΑΡ και της Κοινωνίας που αντιδρά και ξεσηκώνεται. Η αντιπολίτευση
από την άλλη, που θεωρεί ως σωτηρία της χώρας να μη ψηφιστούν τα επώδυνα μέτρα,
αντί να εκμεταλλευθεί τις ενδοκυβερνητικές διαφωνίες, ως όφειλε, ψελλίζει
αμήχανα πως πρόκειται για επικοινωνιακά παιχνίδια και διαπιστώνει πως δεν είναι
έτοιμη να διαχειριστεί το πρόβλημα και να αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες, όπως
στελέχη της ευθαρσώς ομολογούν.
Αν όμως ως πολιτικές
δυνάμεις και ως χώρα καταλήγουμε ότι οδηγούμαστε σε αδιέξοδο, οφείλουμε
ψύχραιμα να διαμορφώσουμε την επόμενη ρεαλιστική και εφικτή εναλλακτική λύση,
αντί να επιδιδόμαστε σε ανέξοδους λεονταρισμούς.
Θα πρέπει να
κατανοήσουμε ότι καμία πολιτική δύναμη δεν μπορεί μόνη της να διαχειριστεί την
κατάσταση.
Σε περίπτωση
πλήρους κατάρρευσης του παλιού πολιτικού συστήματος (ΝΔ & ΠΑΣΟΚ), η λύση
δεν μπορεί παρά να είναι Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας – Σωτηρίας. Στην πορεία
αυτή θα πρέπει όλοι να προσέλθουν με συγκεκριμένες προτάσεις, όπως για
παράδειγμα κάνει ο Γιάννης Βαρουφάκης σε πρόσφατη παρέμβασή του και προτείνει:
-
Κυβέρνηση εθνικής ενότητας με συμμετοχή και του ΣΥΡΙΖΑ
-
Να μη ψηφιστεί μεν το δημοσιονομικό πακέτο, αλλά να
ψηφιστούν άμεσα οικονομίες που θα εξαφανίσουν το έλλειμμα και άρα η χώρα θα
μπορεί να σταθεί αυτάρκης τουλάχιστο για τις βασικές της ανάγκες
-
Σκληρή διαπραγμάτευση για ευνοϊκότερους όρους αποπληρωμής
συνδεδεμένους με τη σταθεροποίηση της οικονομίας μας
-
Άμεση καταβολή του ΕΣΠΑ για επανεκκίνηση της οικονομίας και
ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών δίχως επιβάρυνση της χώρας
Είναι προφανές
ότι εφόσον πετύχουμε με τους δανειστές μας παρόμοιες συμφωνίες και υπό την
προϋπόθεση ότι η χρονική καθυστέρηση δεν θα έχει οδηγήσει σε πλήρη ασφυξία την
οικονομία μας, θα έχουμε πετύχει το στόχο μας να παραμείνουμε στο ευρώ και την
Ε.Ε. Σε αντίθετη περίπτωση οι εξελίξεις θα είναι ραγδαίες και απολύτως
δραματικές.
Αν λοιπόν
τελικά η χώρα καταλήξει στο σημείο ΜΗΔΕΝ, οφείλουμε επιτέλους να συμφωνήσουμε
και στο τι δέον γενέσθαι για τη σωτηρία της.
Παναγιώτης
Χατζηγεωργίου
Δικηγόρος – Γραμματέας ΝΕ Δράμας ΔΗΜΑΡ
