του Γιάννη Παντελάκη
Στο ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχουν αρκετοί που θεωρούν κορυφαία εξέλιξη την μετατροπή του σε ενιαίο κόμμα. Σε όσων την αντίληψη δεν έχει πέσει ακόμα, να σημειώσουμε οτι μέχρι την Δευτέρα το βράδυ περίπου 30.000 πολίτες σε όλη τη χώρα θα εκλέξουν 3.000 αντιπροσώπους οι οποίοι θ' αποτελέσουν το σώμα της πανελλαδικής συνδιάσκεψης που με την σειρά της θα οδηγήσει το κόμμα σε ιδρυτικό συνέδριο. Ακούγονται πολύπλοκα ολα αυτά, αλλά δεν είναι. Είναι απλό: το 27% της τελευταίας εκλογικής αναμέτρησης και η προοπτική ανάληψης της εξουσίας, αναγκάζει τον ΣΥΡΙΖΑ να εμφανίσει ενιαία γραμμή και θέσεις, μετατρεπόμενος σ' ένα ενιαίο κόμμα. Κάπως έτσι.
Η αλήθεια είναι πως πρόκειται για ενα δύσκολο εγχείρημα. Πρέπει οι πολύχρωμες συνιστώσες του να βρουν κοινό τόπο. Δεν νομίζω πως οι μαοϊκοί, οι τροτσκιστές, οι ανένταχτοι, οι προέρχομενοι απο τον Περισσό, οι ευρωκομμουνιστές, οι οικοσοσιαλιστές και εσχάτως οι ομαδικά μετακινούμενοι απο το ΠΑΣΟΚ μπορούν να πουν τα ίδια πράγματα. Το μόνο κοινό στο οποίο θα ομονοούσαν χωρίς δεύτερη κουβέντα, θα ήταν η καταδίκη της "φιλελευθερης πολιτικής". Έτσι γενικά. Αντε και η καταδίκη των "μνημονίων που χρεωκόπησαν την χώρα". Και σε μερικές ακόμα καταγγελτικές αναφορές θα συμφωνούσαν σίγουρα. Αλλα στο "δια ταύτα", πιστεύω πως θα είχαν πολλά να χωρίσουν. Στο ερώτημα (για παράδειγμα) "ναι ή οχι στην παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη", οι απαντήσεις τους θα ειχαν πολυ ενδιαφέρον. Ναι, η κεντρική αποψη ειναι υπερ της παραμονής, αλλα για ρωτήστε και τον Λαφαζάνη σε μια ιδιωτική συζήτηση...
Αν κάποιος συγκρίνει οχι τις πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές, αλλα την γενικότερη διαφορά κουλτούρας του Ρούντι Ρινάλντι με τον ...Γιώργο Πάντζα (ακραίο παράδειγμα, αλλα ενδεικτικό), νομίζω πως θα κατανοήσει πως μιλάμε για μια βαβέλ. Κοινός ο στόχος, κοινές οι επιδιώξεις, κοινή η πορεία ολων αυτών, αλλα σίγουρα απο άλλο δρόμο έρχεται ο καθένας. Και άλλα πράγματα λέει...
Παρ' όλα αυτά, παρ' ότι δηλαδή οι πολιτικές προσεγγίσεις μεταξύ των τάσεων στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ ειναι θεαματικά διαφορετικές και ενδεχομένως αποκλίνουσες, θα συμμεριστώ την αισιοδοξία των στελεχών εκείνων του ΣΥΡΙΖΑ πως η μετεξέλιξη σε ενιαίο κόμμα θα στεφθεί απο επιτυχία. Θα συμφωνήσω, για διαφορετικό ομως λόγο. Η πρόσφατη αλλα και παλαιότερη εμπειρία εχει δείξει, πως σ ενα κόμμα εξουσίας στην Ελλάδα, μπορούν να συνυπάρχουν σχεδόν όλοι. Η προοπτική εξουσίας λειτουργεί ως συνεκτικός κρίκος, δηλαδή ως τσιμέντο που θα τους ενώσει όλους. Το πλεον ενδεικτικό ιστορικό παράδειγμα, ειναι αυτό του ΠΑΣΟΚ. Για θυμηθείτε τις πολιτικές καταβολές των ιδρυτικών του στελεχών, για θυμηθείτε και την εποχή εκείνη που συνυπήρχαν αρμονικά στο ΠΑΣΟΚ, ο Γιάννης Μπούτος (ιστορικό στέλεχος της Ν.Δ.) και ο Μάρκος Βαφειάδης!
Σ αυτό τον τόπο, με αυτό το πολιτικό προσωπικό, όλα μπορούν να συμβούν και τίποτα δεν πρέπει να μας ξαφνιάζει. Εδω κάποιοι θεωρούν ως πιθανό κυβερνητικό εταίρο σε μια κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, τους Ανεξάρτητους Έλληνες του Καμμένου, στις συνιστώσες θα κολλήσουμε;
