Η κακοποίηση των ψηφοφόρων
Το θύμα γνωρίζει ότι τίποτα καλό δεν θα βγει από αυτή την σχέση, ότι υποτιμά και τιμωρεί τον εαυτό της παραμένοντας σε αυτήν. Ίσως κάποια στιγμή να συνειδητοποιεί ότι ο μαζοχισμός, η χαμηλή αυτοεκτίμηση, καθώς και το γεγονός ότι δεν είχε ποτέ στο παρελθόν την ευκαιρία να βιώσει κάτι διαφορετικό, την εμποδίζει από το να σταθεί στα πόδια της και να αντιμετωπίσει οριστικά τον θύτη της. Κατά καιρούς απειλεί, φωνάζει, παραπονιέται σε γνωστούς, συγγενείς και φίλους, δημιουργεί περιστασιακές σχέσεις, φεύγει για μικρά ή μεγάλα χρονικά διαστήματα –αλλά στο τέλος πάντα επιστρέφει. Ο κύκλος ξαναρχίζει, καθώς θύτης και θύμα αναπαράγουν, συχνά με ανακούφιση, τους ίδιους ρόλους.
Με παρόμοιο τρόπο λειτουργούν και οι Έλληνες ψηφοφόροι. Κακοποιημένοι εδώ και δεκαετίες από πολιτικούς εγωκεντρικούς, ενίοτε ασυνείδητους και συχνά μεγαλομανείς, καλούνται να τους επανεκλέξουν στις επικείμενες εκλογές.
Όπως σε κάθε περίπτωση κακοποίησης έτσι κι εδώ ένας από τους λόγους που το θύμα επιστρέφει είναι ότι ο θύτης το έχει πείσει πως δεν έχει άλλη επιλογή, πώς αυτό που βιώνει μαζί του, είναι αυτό που πραγματικά του αξίζει, ότι οποιαδήποτε (κομματική) σχέση, όσο αδιέξοδη, δυσλειτουργική, τιμωρητική κι αν έχει αποδειχθεί, είναι προτιμότερη από τη (πολιτική) μοναξιά.
Πως αλλιώς να εξηγηθεί το γεγονός ότι σύμφωνα με την πρόσφατη δημοσκόπηση της Public Issue (8-13/03/12) στην πρόθεση ψήφου προηγείται η ΝΔ με 25%; Το ΠΑΣΟΚ καταλαμβάνει την πέμπτη θέση, με 11%, αλλά το σημαντικότερο στατιστικό στοιχείο είναι η σταθερή μείωση του ποσοστό της αποχής και των λευκών και άκυρων (25,5% έναντι 32,5% στις αρχές του έτους), και η αντίστοιχη αύξηση όσων προτίθενται να στηρίξουν κάποιο από τα κόμματα που θα συνθέτουν την -κατά τα φαινόμενα- εννεακομματική Βουλή, όπου σχεδόν όλοι οι αρχηγοί κομμάτων έχουν παίξει αρνητικό ή διφορούμενο ρόλο τόσο στις μακροχρόνιες, όσο και στις πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις που καθορίζουν το μέλλον των πολιτών και της χώρας.
Κάθε φορά που το θύμα της κακοποίησης επιστρέφει επαναλαμβάνει στον εαυτό του την γνωστή παροιμία: «Better the devil you know», «καλύτερος ο διάβολος που γνωρίζεις», χωρίς ίσως να συνειδητοποιεί ότι οι παροιμίες και τα γνωμικά δημιουργήθηκαν για να δικαιολογήσουν και να συντηρήσουν την τάξη των πραγμάτων και όχι για να φέρουν την απολύτως απαραίτητη πλέον ανατροπή.
Από το protagon.gr
