Όταν πρωτοδούλεψα ως δάσκαλος στη Μεσορόπη Καβάλας παραμονές 25ης τα παιδιά ξεχύνονταν στο χωριό και αφού μάζευαν κλαδιά από δάφνες τα έπλεκαν στα σιδερένια στρόγγυλα στεφάνια του σχολείου δημιουργώντας μόνα τους χειροποίητα δαφνοστέφανα για όλους όσους θα κατέθεταν στεφάνια στη γιορτή. Αυτή ήταν μια ευχάριστη ομαδοσυνεργατική διαδικασία που ήταν βιωματική, τα παιδιά είχαν τη χαρά της προσφοράς και της δημιουργίας ενώ καλλιεργούσαν και δεξιότητες διαφορετικές πέρα από τη γραφή και την ανάγνωση. Αυτά γινόταν το '93 και τα ίδια γινόταν κι όταν ήμουν κι εγώ μαθητής στα Κουδούνια Δράμας.
Πέρασε ο καιρός, νέα ήθη νέα έθιμα. Ήρθε ο νεοπλουτισμός, η οικονομική ευμάρεια ,τρομάρα μας, και τα στεφάνια πια τα παραγγέλνουμε στα ανθοπωλεία. Θεωρούσαμε μέχρι και σήμερα αδιανόητο να τα κατασκευάσουν οι μαθητές. "Σώπα βρε, λεφτά δεν έχουμε και οι ανθοπώλες τι θα κάνουνε, θα πεινάσουν;" Ακόμη και τους επιτάφιους πια τους στολίζουν ανθοπώλες. Εμπορευματοποίηση των πάντων.
Φέτος είπαμε στο σχολείο μας να παραγγείλουμε στεφάνι. Η ιδέα έπεσε αμέσως "γιατί δεν το φτιάχνουμε μόνοι μας;" Άλλος δάσκαλος ανέλαβε να φέρει κλαδιά, άλλος τα έπλεξε, γιατί τα σιδερένια στεφάνια τα χάσαμε, άλλη τα τύλιξε με σπάγκο κι άλλη τα στόλισε με κορδέλα....Έτοιμο το στεφάνι. Του χρόνου να βάλουμε τα παιδιά να το φτιάξουν. Γέλια, δημιουργία, συνεργασία....
Τόσο απλά, τόσο φυσικά...
Πώς αφήσαμε να μας παρασύρει ο ευδαιμονισμός, ο καταναλωτισμός, η σπατάλη;
Πώς αφήσαμε απλές χαρές, δημιουργικές ανάσες, αυθόρμητες πρωτοβουλίες..να εξαφανιστούν;
Να θυμίσω στους παλιότερους τους σχολικούς κήπους και λαχανόκηπους; Τις δεντροφυτεύσεις σε πλατείες και αυλές εκκλησιών; Τα κοτέτσια και τα κονικλοτροφεία; Το κέντημα και το πριόνισμα του κόντρα πλακέ;Μια επίσκεψη σε σχολεία της Σουηδίας π.χ. θα αναδείξει αμέσως εργαστήρια κατασκευών, ξυλουργικά εργαλεία, κουζίνες που μαγειρεύουν οι μαθητές.
Φτιάξαμε σχολεία καθαρά ακαδημαϊκού τύπου, σχολεία συσσώρευσης άχρηστων απομνημονευόμενων γνώσεων, στείρου βερμπαλισμού, εκδιώξαμε τις τέχνες (πού είναι οι θεατρικές παραστάσεις;).Πού είναι οι σχολικοί συνεταιρισμοί όπου τα παιδιά μαθαίναν στην πράξη τη διαχείριση μιας επιχείρησης;
Μειώσαμε τον ελεύθερο χρόνο και την επικοινωνία (τα διαλείμματα ειδικά στη δευτεροβάθμια είναι μόνο για να προλάβεις να πας στην τουαλέτα) και φορτώσαμε τους μαθητές με ασήκωτα βάρη που ελάχιστα θα τους χρησιμεύσουν στη ζωή ενώ δε θα έχουν να θυμούνται και τίποτε συνταρακτικό.
Δεν αναπολώ το παλιό σχολείο της αυθεντίας των εκπαιδευτικών, του αυταρχισμού και της καθοδήγησης. Ονειρεύομαι όμως ένα σχολείο της δημιουργίας, της χαράς, της συνεργασίας, του βιώματος, των τεχνών, της ολόπλευρης μάθησης ως διαδικασίας κοινών στόχων και δράσεων.
Πήραμε τη ζωή μας λάθος ......ας το πάρουμε αλλιώς!!!!!!!!!!!!
