Ήταν αναμενόμενο ότι με την κρίση που περνάμε οι ακραίες λαϊκιστικές φωνές θα έβρισκαν πρόθυμα αυτιά που ψάχνουν τρόπους ώστε να δείξουν το θυμό τους και τη συσσωρευμένη αγανάκτησή τους για την κατάντια της χώρας και της κοινωνίας. Μέσα σ' αυτό τον ορυμαγδό αντιλαϊκών και απάνθρωπων μέτρων βρήκαν ευκαιρία εθνικιστικές, ρατσιστικές, φοβικές φωνές να ουρλιάξουν δυνατότερα από τους μετριοπαθείς, τους ήρεμους, τους ψύχραιμους. Έκαναν το λόγο τους ακόμη πιο αιχμηρό, κατά κανόνα υβριστικό, καταγγελτικό επί πάντων και επί παντός, συκοφαντούν τη δημοκρατία, την ανεκτικότητα, την πολυτισμικότητα. Μάχονται υπέρ της καθαρότητας της φυλής, υπέρ της ανωτερότητας των λευκών, κατά των εβραίων, των μαύρων, των ασιατών. Επικαλούνται την άσκηση βίας που θα ασκήσουν αν ποτέ έρθουν στα πράγματα, δικαιολογούν την άσκηση βίας απέναντι στους μετανάστες....
Το δίλημμα για τη δημοκρατία μας είναι θα τους ανεχτεί ή θα τους αποκλείσει από τις εκλογικές διαδικασίες; Μήπως αποκλείοντάς τους τους μετατρέπει σε ήρωες, μαχητές που το κατεστημένο δεν αφήνει τις απόψεις τους να ακουστούν;
Το σύμβολό τους παραπέμπει στον ναζισμό και τη ρατσιστική του ιδεολογία, ο χαιρετισμός τους είναι ναζιστικός, η πρακτική τους είναι πολλές φορές αξιόποινη και αποκρουστική, στελέχη τους έχουν καταδικαστεί για βιαιοπραγίες, ξυλοδαρμούς και δολοφονίες.
Η απορία μου είναι γιατί να επιτρέπεται η συμμετοχή στις εκλογές σε ένα ακροδεξιό τρομοκρατικό σχηματισμό; Θα αφήναμε δηλαδή τη 17 Νοέμβρη να κατέβει στις εκλογές; Γιατί η δημοκρατία μας είναι τόσο ανεκτική με τον ακροδεξιό εξτρεμισμό;
Παρόλα αυτά αν το θεσμικό πλαίσιο τους επιτρέπει να υφίστανται ως πολιτική δύναμη διαφωνώ τελείως με τη δημιουργία αντισυγκεντρώσεων ταυτόχρονα με την δική τους συγκέντρωση και μάλιστα στον ίδιο χώρο.
Στη βία δεν απαντάς με βία, στον ρατσισμό δεν απαντάς με ρατσισμό...Η δική μας υπεροχή βρίσκεται στις πανανθρώπινες αξίες της ισότητας, της ελευθερίας και της αδελφοσύνης.
Οι άνθρωποί που έχουν πέσει θύματα της τρομοκρατίας είτε δεξιάς είτε αριστερής έχουν φτάσει εκεί λόγω της απόγνωσης που αισθάνονται, ίσως να είναι το παιδί της διπλανής πόρτας που ενώ του έταζαν ένα καλύτερο μέλλον βρέθηκε να είναι άνεργο, άστεγο, περιθωριοποιημένο. Διαλέγει λοιπόν το δρόμο που νομίζει ότι θα πονέσει πιο πολύ την κοινωνία, τους υποκριτές, τους μικροαστούς που κάθε βράδυ παρακολουθούν με γουρλωμένα μάτια τις ειδήσεις, καταπίνουν ότι τους σερβίρουν και κοιμούνται ευχαριστημένοι το βράδυ γιατί αυτοί έχουν ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους και μια δουλειά που τα κουτσοβολεύουν. Αυτούς λοιπόν θέλουν να τιμωρήσουν αλλά και τους πολιτικούς ταγούς που στο όνομα της πατρίδας οδήγησαν τη χώρα στην ταπείνωση και το διασυρμό. Πιθανόν οι περισσότεροι να είναι άτομα αποκλεισμένα από την εκπαίδευση, απολίτικα, χαμηλής αυτοεκτίμησης, απελπισμένα χωρίς όνειρα. Εκεί , σ' αυτούς πέφτει ο σπόρος του μίσους, της εκδίκησης, της επιλογής της βίας και βρίσκει κατάλληλο έδαφος να καρπίσει.
Ας μην τους φανατίσουμε περισσότερο, ας μην τους δώσουμε δικαιώματα για άσκηση βίας. Απέναντι στο δικό τους παραλήρημα πρέπει να φανούμε ήρεμοι, καθησυχαστικοί, συζητήσιμοι, συνεργάσιμοι, νουνεχείς, ειρηνικοί.
Από την άλλη όμως πρέπει να τους δώσουμε και σαφές το μήνυμα ότι οποιαδήποτε πράξη τους υπερβαίνει τα νόμιμα και ανθρωπίνως ανεκτά θα τιμωρείται αυστηρά, καμία ανοχή στη βία λεκτική ή σωματική, καμία ανοχή σε πράξεις που θίγουν την αξιοπρέπεια και τα δικαιώματα συνανθρώπων μας απ' όπου κι αν κατάγονται, οποιουδήποτε χρώματος, οποιασδήποτε θρησκείας.
Καταλήγω λοιπόν, επιθετική αντιπαράθεση με τις ιδέες τους και τους ηγέτες τους και πνεύμα κατανόησης ως προς τους οπαδούς τους και καταπολέμηση των αιτιών που τους φτάσαν σε τέτοια αντικοινωνική συμπεριφορά ως άτομα που χρήζουν ψυχολογικής υποστήριξης και όχι ξυλοδαρμού.
Στον πολιτικό χουλιγκανισμό απαντάμε με πολιτικό πολιτισμό.
