Δεν πρόκειται για συμβουλή. Για ευχή πρόκειται.
Του Πάνου Τσορμπατζόγλου*
Η εκρηκτική δημοσκοπική άνοδος της ΔΗΜ.ΑΡ. είναι φανερό ότι τάραξε τα λιμνάζοντα νερά της λεγόμενης αριστεράς. Σε συνθήκες ακραίας δυσπραγίας των πολιτών, αποτέλεσμα μακροχρονίων παθογενειών του σώματος της Ελληνικής κοινωνίας, η μειλίχια φωνή της λογικής και της ευθύνης φάνταζε δύσκολο να ξεχωρίσει ανάμεσα στον ορυμαγδό του εύκολου καταγγελτικού λόγου.
Συσσωρευμένη αδικία, διαφθορά, διαπλοκή και άκρατος λαϊκισμός θα περίμενε κανείς ότι μετάλλαξαν κάθε υγιές τμήμα του κοινωνικού ιστού.
Κάτω από την πίεση της τόσο τρομακτικής όσο και μη αναμενόμενης πραγματικότητας οι πολίτες, έτσι πίστευαν πολλοί, θα ήταν εύκολο να χειραγωγηθούν είτε σε κατευθύνσεις ακραίας και μηδενιστικής αντίδρασης είτε σε παθητική αποδοχή των όσων συμβαίνουν.
Αυτό τουλάχιστον έδειξε ο πανικός που επικράτησε στο πολιτικό σκηνικό το πρώτο διάστημα της αποκάλυψης της απεχθούς αλήθειας. Του ότι δηλαδή ο βασιλιάς της ευμάρειας ήταν γυμνός! Ευτυχώς η λογική, ίσως αναγκασμένη από το αίσθημα επιβίωσης, σιγά-σιγά επανήλθε στη σκέψη των περισσότερων.
Η ανάγνωση της πρόσφατης ιστορίας του κίβδηλου ευδαιμονισμού οδήγησε στην αυτογνωσία που είχε ως αποτέλεσμα τη συγκροτημένη αντίδραση και αντιμετώπιση του «τι μέλλει γενέσθαι».
Ήταν αυτή η διαδικασία που οδήγησε πλήθος πολιτών, τουλάχιστον προς ώρας, να εγκαταλείψουν, σε αξιοσημείωτο για τα Ελληνικά δεδομένα ποσοστό, τους παραδοσιακούς πολιτικούς σχηματισμούς και να ψάξουν «νέες πατρίδες». Με το μεγαλύτερο μέρος, έτσι δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, να προτιμά τη ΔΗΜ.ΑΡ.
Όμως εδώ αναδύεται και το μεγάλο ερώτημα.
Είναι οι νέοι αυτοί «συν-πολίτες» μετανάστες ενός χώρου που απλά δεν κάλυπτε πλέον τις ανάγκες τους, ή έστω δεν τους εκπλήρωνε τα όνειρα τους;
Κατά τη γνώμη μου όχι. Θεωρώ ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με πρόσφυγες! Με πολιτικούς πρόσφυγες με μια όμως διαφοροποιημένη ερμηνεία του όρου. Οι πολίτες αυτοί εγκατέλειψαν την «πατρίδα» τους όχι απλά γιατί κάποια άλλη τους φάνηκε κοντύτερα στις επιλογές και τα θέλω τους, αλλά γατί η προηγούμενη καταστράφηκε ολοσχερώς! Γιατί πιστεύουν ότι δεν υπάρχει πια, τουλάχιστον όπως αυτοί την ήξεραν.
Κι έτσι φτάνουμε στο μεγάλο ζητούμενο. Μπορεί η ΔΗΜ.ΑΡ. για τους ανθρώπους αυτούς να γίνει το νέο τους σπίτι; Είναι έτοιμη να τους υποδεχτεί και να τους πείσει ότι μπορούν να μείνουν στο χώρο αυτό μόνιμα;
Εύχομαι να το κάνει ή τουλάχιστον να το προσπαθήσει, όχι μόνον γιατί αποτελούν την συντριπτική πλειοψηφία του δημοσκοπικού της πληθυσμού.
Να τους υποδεχτεί όχι σαν τους ξένους της «απέναντι» πλευράς» που είδαν το φως της αλήθειας και πρέπει να ανανήψουν «εν χορδαίς και οργάνοις».
Όχι σαν τους «αλλόθρησκους» που πρέπει να τους κατηχήσει στη δική της θρησκεία.
Όχι σαν τους «τριτοκοσμικούς» τους οποίους για να δεχτεί στο δικό της σπίτι πρέπει να της υποβάλουν «βιογραφικό και συστάσεις» καλού πρότερου έντιμου βίου.
Αλλά να τους υποδεχτεί ως φορείς ενός άλλου πολιτικού πολιτισμού, ίσως ηττημένου, αλλά με δυνατότητα να πλουτίσει τη σκέψη και τον προβληματισμό της.
Ως συνεργάτες που μπορούν και πρέπει, αν το θέλουν, να συνεισφέρουν στο κτίσιμο ενός άλλου «αριστερού» ιδεολογικού οικοδομήματος που τόσο έχουν ανάγκη οι προοδευτικοί πολίτες απανταχού της γης.
Ως εργάτες της πραγματικής αλλαγής και της ανόρθωσης της χώρας σε συνθήκες ελευθερίας, δικαιοσύνης, ισονομίας και προόδου πείθοντας τους ότι αυτήν τη φορά δεν πρόκειται να τους εξαπατήσει και να τους εκμεταλλευτεί κανείς…
Εύχομαι από καρδίας να συμβούν όλα αυτά. Γιατί φοβούμαι ότι κάποιοι, λίγοι, σπεύδουν ήδη να «κατουρήσουν» στην περίμετρο του νέου και ελπιδοφόρου αυτού πολιτικού σχηματισμού, οριοθετώντας a priori τις μελλοντικές τους διεκδικήσεις..
Πραγματικά το εύχομαι.Συσσωρευμένη αδικία, διαφθορά, διαπλοκή και άκρατος λαϊκισμός θα περίμενε κανείς ότι μετάλλαξαν κάθε υγιές τμήμα του κοινωνικού ιστού.
Κάτω από την πίεση της τόσο τρομακτικής όσο και μη αναμενόμενης πραγματικότητας οι πολίτες, έτσι πίστευαν πολλοί, θα ήταν εύκολο να χειραγωγηθούν είτε σε κατευθύνσεις ακραίας και μηδενιστικής αντίδρασης είτε σε παθητική αποδοχή των όσων συμβαίνουν.
Αυτό τουλάχιστον έδειξε ο πανικός που επικράτησε στο πολιτικό σκηνικό το πρώτο διάστημα της αποκάλυψης της απεχθούς αλήθειας. Του ότι δηλαδή ο βασιλιάς της ευμάρειας ήταν γυμνός! Ευτυχώς η λογική, ίσως αναγκασμένη από το αίσθημα επιβίωσης, σιγά-σιγά επανήλθε στη σκέψη των περισσότερων.
Η ανάγνωση της πρόσφατης ιστορίας του κίβδηλου ευδαιμονισμού οδήγησε στην αυτογνωσία που είχε ως αποτέλεσμα τη συγκροτημένη αντίδραση και αντιμετώπιση του «τι μέλλει γενέσθαι».
Ήταν αυτή η διαδικασία που οδήγησε πλήθος πολιτών, τουλάχιστον προς ώρας, να εγκαταλείψουν, σε αξιοσημείωτο για τα Ελληνικά δεδομένα ποσοστό, τους παραδοσιακούς πολιτικούς σχηματισμούς και να ψάξουν «νέες πατρίδες». Με το μεγαλύτερο μέρος, έτσι δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, να προτιμά τη ΔΗΜ.ΑΡ.
Όμως εδώ αναδύεται και το μεγάλο ερώτημα.
Είναι οι νέοι αυτοί «συν-πολίτες» μετανάστες ενός χώρου που απλά δεν κάλυπτε πλέον τις ανάγκες τους, ή έστω δεν τους εκπλήρωνε τα όνειρα τους;
Κατά τη γνώμη μου όχι. Θεωρώ ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με πρόσφυγες! Με πολιτικούς πρόσφυγες με μια όμως διαφοροποιημένη ερμηνεία του όρου. Οι πολίτες αυτοί εγκατέλειψαν την «πατρίδα» τους όχι απλά γιατί κάποια άλλη τους φάνηκε κοντύτερα στις επιλογές και τα θέλω τους, αλλά γατί η προηγούμενη καταστράφηκε ολοσχερώς! Γιατί πιστεύουν ότι δεν υπάρχει πια, τουλάχιστον όπως αυτοί την ήξεραν.
Κι έτσι φτάνουμε στο μεγάλο ζητούμενο. Μπορεί η ΔΗΜ.ΑΡ. για τους ανθρώπους αυτούς να γίνει το νέο τους σπίτι; Είναι έτοιμη να τους υποδεχτεί και να τους πείσει ότι μπορούν να μείνουν στο χώρο αυτό μόνιμα;
Εύχομαι να το κάνει ή τουλάχιστον να το προσπαθήσει, όχι μόνον γιατί αποτελούν την συντριπτική πλειοψηφία του δημοσκοπικού της πληθυσμού.
Να τους υποδεχτεί όχι σαν τους ξένους της «απέναντι» πλευράς» που είδαν το φως της αλήθειας και πρέπει να ανανήψουν «εν χορδαίς και οργάνοις».
Όχι σαν τους «αλλόθρησκους» που πρέπει να τους κατηχήσει στη δική της θρησκεία.
Όχι σαν τους «τριτοκοσμικούς» τους οποίους για να δεχτεί στο δικό της σπίτι πρέπει να της υποβάλουν «βιογραφικό και συστάσεις» καλού πρότερου έντιμου βίου.
Αλλά να τους υποδεχτεί ως φορείς ενός άλλου πολιτικού πολιτισμού, ίσως ηττημένου, αλλά με δυνατότητα να πλουτίσει τη σκέψη και τον προβληματισμό της.
Ως συνεργάτες που μπορούν και πρέπει, αν το θέλουν, να συνεισφέρουν στο κτίσιμο ενός άλλου «αριστερού» ιδεολογικού οικοδομήματος που τόσο έχουν ανάγκη οι προοδευτικοί πολίτες απανταχού της γης.
Ως εργάτες της πραγματικής αλλαγής και της ανόρθωσης της χώρας σε συνθήκες ελευθερίας, δικαιοσύνης, ισονομίας και προόδου πείθοντας τους ότι αυτήν τη φορά δεν πρόκειται να τους εξαπατήσει και να τους εκμεταλλευτεί κανείς…
Εύχομαι από καρδίας να συμβούν όλα αυτά. Γιατί φοβούμαι ότι κάποιοι, λίγοι, σπεύδουν ήδη να «κατουρήσουν» στην περίμετρο του νέου και ελπιδοφόρου αυτού πολιτικού σχηματισμού, οριοθετώντας a priori τις μελλοντικές τους διεκδικήσεις..
* Γεωτεχνικός, πρ. διευθυντικό στέλεχος επιχειρήσεων
